Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί∙ στάθηκαν λοιπόν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!» Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Κανένα τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνο τούτος εδώ ο αλλοεθνής;» Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό∙ η πίστη σου σε έσωσε».
Ο Ιησούς λοιπόν, θεραπεύει δέκα λεπρούς στη σημερινή περικοπή και από αυτούς τους δέκα μόνο ένας επιστρέφει για να ευχαριστήσει τον Χριστό και αυτός είναι ένας Σαμαρείτης. Ένας αλλοεθνής, ένας αλλόπιστος. Ένα από τα έργα του Χριστού, ήταν να αλλάξει την ιδέα και την οπτική περί περιούσιου λαού που είχαν οι Εβραίοι για τον εαυτό τους. Ο Χριστός αφαιρεί την εθνικότητα από το περιούσιο λαό και της αποδίδει οικουμενικότητα. Ο περιούσιος λαός δεν καθορίζεται από εθνικά κριτήρια ή από κάποια καθαρότητα αίματος ή φυλής αλλά σε αυτόν τον λαό μπορεί να ανήκει ο οποιοσδήποτε αρκεί να πιστεύει στην πραγματικό Θεό και ακολουθεί το θέλημά Του.
Επιπλέον ο Χριστός καταρρίπτει για άλλη μια φορά τα θρησκευτικά και κοινωνικά στερεότυπα. Οι λεπροί θεωρούνται θρησκευτικά ακάθαρτοι και κοινωνικά απορριπτέοι. Στο Λευιτικό υπάρχει διάταξη η οποία απαγορεύει την παραμικρή επαφή με όσους ασθενούσαν από αυτή την τρομερή ασθένεια. Η ασθένεια θεωρείται τιμωρία από το Θεό και οι ασθενείς απομονώνονται εκτός των πόλεων. Ο Χριστός πηγαίνοντας να τους βρει δείχνει πως δεν υπάρχουν για το Θεό άνθρωποι που επιτρέπεται ή επιβάλλεται να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας και θεραπεύοντας τους μας διδάσκει πως οι ασθένειες δεν είναι τιμωρίες σταλμένες από τον Θεό αλλά κομμάτι της ζωής μας. Όπως και όλες οι ευτυχείς ή δυστυχείς καταστάσεις που μας βρίσκουν. Και μας υπενθυμίζει πως ακόμα και οι χειρότερες καταστάσεις μπορούν να καταλήξουν, αν τις αντιμετωπίσουμε σωστά, σε δόξα Θεού. Γιατί μπορεί μόνο ένας από τους θεραπευμένους να γύρισε να ευχαριστήσει τον Κύριο αλλά όλοι τους υπάκουσαν την εντολή Του και πίστεψαν ότι Αυτός θα τους θεράπευε.
Και φυσικά στην περικοπή περιλαμβάνεται και η αγνωμοσύνη του ανθρώπου. Οι εννιά δεν σκέφτηκαν να γυρίσουν για να ευχαριστήσουν τον Κύριο. Αλλά μήπως κι εμείς έτσι δεν κάνουμε συχνά πυκνά; Θυμόμαστε τον Θεό στις δυσκολίες μας, του ρίχνουμε το φταίξιμο συχνά για τα κακά που μας βρίσκουν αλλά σπάνια θυμόμαστε να Τον ευχαριστήσουμε για τα καλά. Ή τέλος πάντων για αυτά που εμείς θεωρούμε καλά. Γιατί πολλές φορές θεωρούμε καλά αυτά που μας βλάπτουν πνευματικά και κακά αυτά που μπορεί να μας ωφελήσουν πνευματικά.
Έτσι λοιπόν, σε αυτή τη μικρή περικοπή θίγονται πολλά και μεγάλα θέματα. Θέματα για τα οποία συνήθως οι Χριστιανοί έχουμε είτε άγνοια είτε εντελώς λανθασμένη άποψη. Πολύ συχνά στοιχιζόμαστε πίσω από εθνικισμούς, ξεκάθαρο παράδειγμα ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, πολλές φορές, παλαιότερα ιδίως που η Εκκλησία είχε περισσότερη επιρροή στην κοινωνία, πρωτοστατούμε σε κοινωνικούς αποκλεισμούς και ακόμα περισσότερες είμαστε αχάριστοι προς τον ίδιο τον Θεό. Αλλά όλοι αυτοί δεν είναι λόγοι για να απογοητευόμαστε. Είναι λόγοι για να προσπαθούμε περισσότερο. Για να αγωνιζόμαστε σκληρότερα. Για να εμπιστευτούμε τον Κύριο μας, τον Ιησού Χριστό περισσότερο. Γιατί αν Αυτός με μία κουβέντα Του θεράπευσε τους λεπρούς, δε θα δυσκολευτεί να θεραπεύσει και τη δική μας ολιγοπιστία. Αρκεί να φωνάξουμε κι εμείς :"Κύριε Ιησού ελέησέ μας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου