Η περίσσια ζωή

 

"Μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται" διαβάζουμε στη νεκρώσιμο ακολουθία, δηλαδή "μία στιγμὴ καὶ ὅλα τὰ διαδέχεται ὁ θάνατος". Η εξόδιος ακολουθία γραμμένη από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο ονομάζεται Εκκλησιαστής. Σε αυτό το βιβλίο, το οποίο πολύ σπάνια διαβάζεται στις ακολουθίες της Εκκλησίας, ο συγγραφέας πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο θέμα. Τη ζωή και τον θάνατο και την σύνδεση που υπάρχει ανάμεσά τους. Βλέποντας τους συνανθρώπους του εκείνη την εποχή να στενάζουν κάτω από το ζυγό του θανάτου, αφού ακόμα ο Χριστός δεν είχε έρθει επί της γης, ο συγγραφέας του Εκκλησιαστή βλέπει την ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων και το χάος της εναλλαγής ζωής και θανάτου και εμπνέεται για να γράψει αυτό το υπέροχο ποιητικό έργο. 

Πράγματι η ζωή μας είναι ένα χάος. Δεν ξέρουμε γιατί και πώς ερχόμαστε, δεν ξέρουμε πότε θα φύγουμε ή πως θα φύγουμε. Δεν υπάρχει κάποια σειρά ηλικιακή, ταξική, επαγγελματική. Κανείς μας δε γνωρίζει τι του ξημερώνει. Τα δε έργα μας, μένουν εδώ αφού φεύγουμε και ξεχνιούνται. 

Αλλά και η ίδια η ζωή είναι ένα μυστηριώδες χάος. Βλέπουμε σοφούς να ζουν χειρότερα από τους ανόητους, βλέπουμε πλούσιους να βασανίζονται περισσότερο από τους φτωχούς και τελικά βλέπουμε όλους αυτούς να καταλήγουν στο σκοτάδι του θανάτου. Το μόνο που μας μένει, λέει ο Εκκλησιαστής είναι να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε αυτή τη ζωή και να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Κι εδώ είναι το κλειδί. 

Τι σημαίνει να ζήσουμε καλά και τι σημαίνει να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Δε γνωρίζουμε, δε μπορούμε να το γνωρίζουμε αφού δεν έχουμε καταλάβει καν τη ζωή και το θάνατο. 

«Εγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν» (Ιωάν. ι', 10), "Εγώ ήλθα για να έχουν (τα λογικά μου πρόβατα) ζωή, και μάλιστα περίσσια ζωή". Ο Χριστός ήλθε για να μας βγάλει από το αδιέξοδο, από τη δυσκολία. Ήρθε να μας χαρίσει ζωή και μάλιστα με το παραπάνω. Και πότε ζούμε τελικά; Όταν η ζωή δεν είναι ένας μαραθώνιος εγωισμού και φιλαυτίας. Όταν την μοιραζόμαστε με όσους περισσότερους ανθρώπους είναι δυνατόν. Όταν δεν βάζουμε τον εαυτό μας στο επίκεντρο της ζωής μας. Όταν δηλαδή δεν είμαστε εδώ μόνο για να ζητάμε, μόνο για να θεωρούμε πως έχουμε δικαιώματα, μόνο για να πιστεύουμε πως ο κόσμος όλος μας αδικεί και μας χρωστάει. Ο Χριστός ο ίδιος, τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος ποτέ του δε θεώρησε πως ο κόσμος, πως οι άνθρωποι του χρωστάνε κάτι κι ας του χρωστούσαμε τα πάντα. Ποτέ δεν είπε πως τον αδικούν και τον εκμεταλλεύονται, Αυτός που ενώ ήταν ο μόνος εντελώς αθώος σταυρώθηκε και που ενώ έφερε τη λύτρωση του ανθρώπινου είδους λοιδορήθηκε.

Αυτή είναι η ζωή που έφερε ο Χριστός. Μια ζωή μοιράσματος και προσφοράς εντελώς ανιδιοτελούς. Μια ζωή θυσιαστικής αγάπης. Μια ζωή αφιερωμένη στους ανθρώπους. Μόνο έτσι ξεκλειδώνει το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Γιατί μια τέτοια ζωή στεφανώνεται και μια τέτοια ζωή καταργεί τον θάνατο όποτε κι αν αυτός έρθει. Γιατί μια τέτοια ζωή μας συνδέει με την Εκκλησία και τα μυστήριά της, μια τέτοια ζωή, μας δλινει την ευκαιρία, σε κάθε λειτουργία, σε κάθε προσευχή να επανενωνόμαστε με τους κεκοιμημένους προγόνους, αδελφούς και απογόνους μας.