"Δε θα μείνει πέτρα πάνω στη πέτρα"

 

Ο Ιησούς είπε στου μαθητές Του· “δεν βλέπετε με θαυμασμόν όλα τα ωραία αυτά κτίρια; Σας διαβεβαιώνω, ότι δεν θα μείνη εδώ πέτρα επάνω στην πέτρα, που να μη μεταβληθή εις συντρίμματα”.

Αν και η παραπάνω φράση φαίνεται να είναι μια εισαγωγή για να ξεκινήσει ο Χριστός την ομιλία Του για τα έσχατα, εντούτοις στέκεται και μόνη της σαν μια αυτόνομη διδασκαλία. Η ανθρωπότητα έχει και πάντα είχε αυτή την αδυναμία. Να θαυμάζει σε υπερβολικό βαθμό τα επιτεύγματά της. Πόσες και πόσες αυτοκρατορίες δεν αυτοανακηρύχθηκαν αιώνιες; Οι περισσότερες, αν όχι όλες, σήμερα αποτελούν αποκλειστικό αντικείμενο μελέτης της αρχαιολογίας αφού δεν έχει παραμείνει τίποτα από δαύτες παρά μόνο ερείπια και κάποια σκόρπια κείμενα. Κάποιες άλλες ζουν με παλιές αναμνήσεις μεγαλείου αλλά και τόνων αίματος, οι οποίοι βολικά ξεχνιούνται, ενώ κάποιες άλλες νομίζουν πως και σήμερα είναι αυτό που ήταν κάποτε. Η αλήθεια είναι ότι ούτε σήμερα είναι αυτό που πιστεύουν ούτε και στην ακμή τους ήταν αυτό που πίστευαν.

Η ανθρωπότητα δε μένει μόνο εκεί. Θαυμάζει κτίρια, τα οποία κάποια στιγμή θα γκρεμιστούν ή θα πάψουν αν χρησιμοποιούνται, θαυμάζει ιδεολογίες που κάποια στιγμή θα ξεχαστούν ή θα ξεπεραστούν, επιστημονικά επιτεύγματα που θα θεωρηθούν αργότερα παρωχημένα ή και καταστροφικά και πάει λέγοντας. Είναι ένα συνεχές γκρέμισμα και χτίσιμο του πύργου της Βαβέλ στη προσπάθεια του ανθρώπου να αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς ή και θεός του πλανήτη και αργότερα του σύμπαντος ολόκληρου(ενός σύμπαντος για το οποίο ελάχιστα γνωρίζουμε για το τι κρύβει και παρ' όλα αυτά ετοιμαζόμαστε να το κατακτήσουμε)  αφού η απληστία που χαρακτηρίζει το είδος μας δε γνωρίζει κάποιο όριο. Μέχρι που το οικοδόμημα που ετοιμάζουμε καταρρέει για τον ένα ή τον άλλο λόγο και βρισκόμαστε ξανά ένα βήμα πριν γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων. 

Ο άνθρωπος είναι ατελής και πεπερασμένος. Και όπως είναι φυσικό το ίδιο είναι και τα δημιουργήματά του. Έχουν σφάλματα και περιέχουν κινδύνους και όσες φορές το ξεχνάμε αυτό, αντιμετωπίζουμε άσχημες συνέπειες. Καλό είναι να προχωράμε και να σημειώνουμε πρόοδο αλλά να μην ξεχνάμε πως όπως κι εμείς είμαστε όλο ελαττώματα και σκοτεινιά μέσα μας, το ίδιο είναι και τα δημιουργήματά μας. Όποια μορφή κι αν αυτά έχουν.