Δύο είναι οι κορυφώσεις της ανθρώπινης τρέλας. Ο πόλεμος και ο έρωτας(ίσως ο γάμος να είναι ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη παραφροσύνη αλλά αυτό είναι για άλλη φορά). Γεννήτορες και καταστροφείς των πάντων και οι δυο τους. Ίσως ο δεύτερος να έχει καταστρέψει περισσότερες ζωές από τον πρώτο. Ίσως ο πρώτος να έχει γεννήσει περισσότερες ζωές από τον δεύτερο. Ποιος ξέρει; Το θέμα είναι πως ό,τι δε θεμελιώνεται στο αίμα του έρωτα ή στην ομορφιά του πολέμου είναι συμβιβασμός και είτε θα πεθάνει αργά και βασανιστικά είτε θα σκοτώσει σαν δηλητήριο τους μετέχοντες σε αυτό. Γιατί η ρουτίνα που ταλαιπωρεί πολλούς ανθρώπους αποτέλεσμα τέτοιο είναι. Μιας ζωής που δεν είχε για θεμέλιο λίθο ούτε τον πόλεμο ούτε τον έρωτα. Και μια τέτοια ζωή μοιάζει λίγο με μια λακκούβα με νερό. Σιγά σιγά εξατμίζεται και τελικά μένει εντελώς άδεια. Ακόμα και η λάσπη της ξεραίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου