Εκεῖνο τόν καιρό, οἱ βοσκοί γύρισαν πίσω δοξάζοντας καί ὑμνώντας τό Θεό γιά ὅλα ὅσα ἄκουσαν καί εἶδαν· ἦταν ὅλα ὅπως τούς εἶχαν εἰπωθεῖ. Ὅταν συμπληρώθηκαν ὀχτώ μέρες, ἔκαναν στό παιδί περιτομή καί τοῦ ἔδωσαν τό ὄνομα Ἰησοῦς, ὅπως δηλαδή τό εἶχε ὀνομάσει ὁ ἄγγελος προτοῦ ἀκόμα συλληφθεῖ στήν κοιλιά τῆς μάνας του. Στό μεταξύ τό παιδί μεγάλωνε καί τό πνεῦμα του δυνάμωνε· ἦταν γεμάτος σοφία, καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἦταν μαζί του. Κάθε χρόνο, τή γιορτή τοῦ Πάσχα οἱ γονεῖς τοῦ Ἰησοῦ πήγαιναν στήν Ἱερουσαλήμ. Ὅταν ἔγινε δώδεκα χρονῶν, ἀνέβηκαν στά Ἱεροσόλυμα, στή γιορτή, ὅπως συνήθιζαν. Ὅταν τελείωσε ἡ γιορτή καί γύριζαν πίσω, τό παιδί ὁ Ἰησοῦς παρέμεινε στήν Ἱερουσαλήμ, χωρίς νά τό ξέρουν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ μητέρα του. Νομίζοντας ὅτι ἦταν μέσα στό πλῆθος τῶν προσκυνητῶν, περπάτησαν μίας μέρας δρόμο καί ὕστερα ἄρχισαν νά τόν ἀναζητοῦν στούς συγγενεῖς καί τούς γνωστούς. Δέν τόν βρῆκαν, ὅμως, καί γύρισαν στά Ἱεροσόλυμα νά τόν ἀναζητήσουν. Τόν βρῆκαν ὕστερα ἀπό τρεῖς μέρες στό ναό καθισμένο ἀνάμεσα στούς νομοδιδασκάλους, νά τούς ἀκούει καί νά τούς κάνει ἐρωτήσεις. Ὅλοι ὅσοι τόν ἄκουγαν ἔμεναν κατάπληκτοι γιά τή νοημοσύνη καί τίς ἀπαντήσεις του. Μόλις τόν εἶδαν οἱ γονεῖς του, ἀπόρησαν, καί ἡ μητέρα του, τοῦ εἶπε: «Παιδί μου, γιατί μᾶς τό΄ κάνες αὐτό; Ὁ πατέρας σου κι ἐγώ σέ ἀναζητούσαμε μέ πολλή ἀγωνία». Ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπάντησε: «Γιατί μέ ἀναζητούσατε; Δέν ξέρατε ὅτι πρέπει νά βρίσκομαι στό σπίτι τοῦ Πατέρα μου;» Ἐκεῖνοι ὅμως δέν κατάλαβαν τά λόγια πού τούς εἶπε. Ὁ Ἰησοῦς κατέβηκε μαζί τους καί ἦρθε στή Ναζαρέτ καί ζοῦσε κοντά τους μέ ὑπακοή. Ἡ μητέρα του ὅμως διατηροῦσε μέσα στήν καρδιά της ὅλα αὐτά τά λόγια. Ὁ Ἰησοῦς μεγάλωνε καί πρόκοβε στή σοφία, καί ἡ χάρη πού εἶχε εὐαρεστοῦσε τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους.
Ανάμεσα σε άλλα, η σημερινή περικοπή μας κάνει γνωστό πως ο Ιησούς, την όγδοη μέρα από τη γέννησή Του έκανε περιτομή, όπως έκαναν όλα τα αγόρια των Ισραηλιτών. Γιατί μας ενδιαφέρει αυτό; Μα για να κατανοήσουμε πως ο Χριστός έγινε άνθρωπος πραγματικά. Δεν είχε απλά τη μορφή ανθρώπου. Ανέλαβε όλη την ανθρώπινη φύση. Και δεν δέχτηκε καμία εξαίρεση. Σαν μωρό λοιπόν, είχε ανάγκη την Παναγία να Τον ταϊζει, είχε ανάγκη τον Ιωσήφ να Τον προστατεύει, περνούσε παιδικές ασθένειες όπως όλα τα παιδιά, έπεφτε, χτυπούσε, μάτωνε. Όποιο στοιχείο ήταν κομμάτι της ανθρώπινης ζωής ο Κύριός μας το πέρασε. Και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Δεν απέφυγε τίποτα. Γιατί δε θα μπορούσε αλλιώς να ανυψωθεί η ανθρώπινη φύση. Δε θα μπορούσε να είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος.
Ο Χριστός λοιπόν δε ζήτησε να αποφύγει τίποτα. Ήθελε να περάσει όλα όσα περνούν οι άνθρωποι για να τους δώσει νόημα. Ήθελε μα μετατρέψει τη χαοτική κατάσταση που αποκαλούμε καθημερινή ζωή, όπου η χαρά διαδέχεται τη λύπη, ο θρίαμβος ακολουθείται από τραγωδία, όπου οι πόλεμοι, οι ασθένειες και οι θλίψεις εναλλάσσονται χωρίς κάποιο μοτίβο με την ειρήνη, την πρόοδο και τις χαρές, όλο αυτό το φαινομενικό χάος, ήρθε να το μετατρέψει σε σχέδιο για τη σωτηρία των ανθρώπων. Αλλά για να το κάνει αυτό έπρεπε να βιώσει αυτή τη κατάσταση σε όλη της τη πληρότητα. Και δείχνοντας τον τρόπο να πάρει νόημα αυτό το χάος μας έδειξε εκτός από το δρόμο της σωτηρίας μας και το δρόμο της ευθύνης μας.
Όταν προσευχόμαστε εμείς οι Χριστιανοί, δε ζητάμε να αποφύγουμε τα δυσάρεστα και τα άσχημα αυτής εδώ της ζωής όπως έκαναν οι ειδωλολάτρες οι οποίοι κάνοντας θυσίες ζητούσαν από τους θεούς τους να τους γλιτώσουν από ασθένειες, φτώχεια και άλλα άσχημα, αλλά ζητάμε να μας βοηθήσει ο Θεός ώστε ό,τι κι αν μας συμβεί, όποια κατάσταση κι αν κληθούμε να αντιμετωπίσουμε, όποια ευτυχία ή δυστυχία περάσουμε να μην καταρρεύσουμε αλλά να μπορέσουμε αυτή την εμπειρία να τη χρησιμοποιήσουμε ώστε να προκόψουμε πνευματικά. Να κάνουμε ένα βήμα προς τη σωτηρία μας. Ένα βήμα για να συναντήσουμε το Θεό.
Οι γονείς του Ιησού, ψάχνουν τον Ιησού- ο οποίος είναι πια δώδεκα ετών και έχει παραμείνει στο ναό- σε διάφορα μέρη της Ιερουσαλήμ, σε συγγενείς και γνωστούς. Όταν Τον βρίσκουν στο Ναό, ο μικρός Ιησούς τους απαντά: «Γιατί μέ ἀναζητούσατε; Δέν ξέρατε ὅτι πρέπει νά βρίσκομαι στό σπίτι τοῦ Πατέρα μου;». Μα κι εμείς αυτό το ίδιο λάθος δεν κάνουμε; Ψάχνουμε να βρούμε τον Ιησού, σε όλα τα λάθος μέρη. Στην καλοπέραση, στα πλούτη, στην εκδίκηση πολλές φορές, στις δικές μας προσπάθειες και δυνάμεις. Ο Χριστός όμως δε βρίσκεται εκεί. Ο Χριστός βρίσκεται στην Εκκλησία και περιμένει. Περιμένει να σταματήσουμε να ζητάμε και να βασιζόμαστε στα επίγεια και να κάνουμε χώρο στις καρδιές μας για να μπορέσει να εισέλθει ο Κύριος.
Πριν λίγες ώρες άλλαξε ο χρόνος. Και εκατομμύρια άνθρωποι περιμένουν να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή τους. Γιατί; Επειδή άλλαξε ο χρόνος; Μα ο χρόνος δεν μπορεί να αλλάξει τις ζωές μας. Δε μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους. Απλώς γηραιότερους. Το να περιμένουμε να αλλάξει κάτι επειδή άλλαξε ο χρόνος είναι σαν να ψάχνουμε τον μικρό Ιησού οπουδήποτε αλλού εκτός από τον Οίκο του Πατέρα του.
Η σημερινή περικοπή, μας δίνει τα εφόδια για να φύγουμε, να απαλλαγούμε από τον παλιό άνθρωπο. Να ξεφορτωθούμε την παγανιστική νοοτροπία η οποία μας ακολουθεί και να ψάξουμε τη σωτηρία μας στο σωστό μέρος και με το σωστό τρόπο. Δεν είναι εύκολο και δεν μπορούμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή μόνοι μας. Δεν το ζητά ο Θεός αυτό από εμάς. Μας ζητά μόνο να διανύσουμε την απόσταση που μας αναλογεί και να φτάσουμε στο σημείο όπου θα μας περιμένει ο Χριστός. Αυτός είναι που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει από εκεί κα πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου