Η πραγματική κρίση μόλις άρχισε

 

https://www.enoriako.info/index.php/2018-07-02-09-20-01/1453-mi-fovasai-mikro-mou-poimnio

«Μη φοβάσαι, μικρό μου ποίμνιο»

Συγγραφέας: Paul-Antoine Drouin

(Λουκ. 12,32)

Λόγω του αριθμού των επαναλήψεων που το κείμενο με τίτλο «Η προφητεία του Βενέδικτου ΙΣΤ'» εμφανίζεται και πάλι στις αρχές Ιανουαρίου στα δίκτυα, παίρνω το θάρρος να δημοσιεύσω αυτή την ανάρτηση, η οποία αποκαθιστά την ακρίβεια των αποσπασμάτων που πρέπει πάντα να ελέγχουμε.

Δεν πρόκειται για κείμενο του Βενέδικτου ΙΣΤ' αλλά του θεολόγου (γνωστού!) Joseph Ratzinger. Συντάχθηκε το 1969, με άλλους αυστηρούς όρους. Το κείμενο αυτό δεν είναι του Πάπα αλλά του θεολόγου J. Ratzinger. Αυτό δεν είναι λεπτομέρεια.

Πρέπει να διαβαστεί ολόκληρο το κείμενο. Πολλοί θα καταλάβουν ξαφνικά ότι δεν συμφωνούν απαραίτητα με την ουσία της σκέψης αυτού του θεολόγου, τον οποίο λατρεύουν για άλλους λόγους εκτός από θεολογικούς...

Από σεβασμό προς αυτόν τον άνθρωπο, και αυτόν τον πάπα της μεγάλης διανοητικής αυστηρότητας, ας μεταδώσουμε μόνο καίρια αποσπάσματα με τις παραπομπές τους. Ως επί το πλείστον, ο άνθρωπος αυτός αγωνίστηκε κατά του σχετικισμού της σκέψης. Ας τον τιμήσουμε τουλάχιστον σεβόμενοι τη σκέψη του. Και ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δεν έλαβε εντολή από τον ίδιο να γίνει εκπρόσωπος μετά θάνατον, συμπεριλαμβανομένου του πρώην γραμματέα του...

* * * * * * *

Η «ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ» ΤΟΥ RATZINGER ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Συνέντευξη στις 25 Δεκεμβρίου 1969 στο ραδιόφωνο Hessische Rundfunk. Πλήρες κείμενο στο βιβλίο Joseph RATZINGER, Foi et Avenir, Mame 1971, σελίδες 111 έως 130.

"Νομίζω, ή μάλλον, είμαι βέβαιος, ότι το μέλλον της Εκκλησίας θα προέλθει από ανθρώπους βαθιά ριζωμένους στην πίστη, που τη ζουν πλήρως και αγνά. Δεν θα προέλθει από εκείνους που προσαρμόζονται άσκοπα στις συνθήκες των καιρών ή από εκείνους που ασκούν κριτική μόνο με την υπόθεση-σκέψη ότι οι ίδιοι είναι αλάθητα ορόσημα! Ούτε θα προέλθει από εκείνους που επιλέγουν την εύκολη λύση, να προσπαθούν να ξεφύγουν από τα θέματα και τα προβλήματα της πίστης, θεωρώντας ο,τιδήποτε είναι λίγο απαιτητικό, και πονάει ή απαιτεί θυσίες, ψευδές ή ξεπερασμένο, τυραννικό ή νομικιστικό.

Ας το θέσουμε με πιο θετικό τρόπο: το μέλλον της Εκκλησίας, για άλλη μια φορά, θα αναδιαμορφωθεί, όπως πάντα, από Αγίους, δηλαδή από ανθρώπους των οποίων το μυαλό προσπαθεί να πάει πέρα από τα απλά συνθήματα της τρέχουσας μόδας και οι οποίοι έχουν ένα ευρύτερο όραμα από τους άλλους, λόγω της ζωής τους, που περικλείει μια ευρύτερη πραγματικότητα. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να επιτευχθεί ο πραγματικός αλτρουισμός, το είδος που απελευθερώνει τον άνθρωπο: μέσω της υπομονής που αποκτάται κάνοντας μικρές ανιδιοτελείς πράξεις κάθε μέρα. Με αυτή την καθημερινή στάση αυτοθυσίας, η οποία είναι αρκετή για να αποκαλύψει στον άνθρωπο πόσο υποδουλωμένος είναι στο εγώ του, με αυτή τη στάση και μόνο, τα μάτια του ανθρώπου μπορούν σιγά-σιγά να ανοίξουν. Ο άνθρωπος βλέπει μόνο στο βαθμό που έχει ζήσει και υποφέρει. Αν στις μέρες μας με δυσκολία μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την παρουσία του Θεού, αυτό οφείλεται στο ότι είναι πολύ πιο εύκολο για μας να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, να ξεφύγουμε από το βάθος της ύπαρξής μας μέσω των πάσης φύσεως ναρκωτικών, της ηδονής κ.λπ. Έτσι, τα δικά μας εσωτερικά βάθη παραμένουν δυστυχώς κλειστά και για εμάς. Αν είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος πρέπει και μπορεί να δει καλά μόνο με την καρδιά του, τότε σήμερα πόσο τυφλοί είμαστε;

Πώς σχετίζονται όλα αυτά με το πρόβλημά μας; Λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι οι μεγαλοπρεπείς λόγοι εκείνων που υποστηρίζουν μια Εκκλησία χωρίς Θεό και χωρίς πίστη είναι απλώς κενά λόγια. Δεν έχουμε καμιά ανάγκη για μια Εκκλησία που εξυμνεί τη λατρεία της δράσης στις πολιτικές προσευχές. Όλα αυτά είναι εντελώς περιττά. Αυτή η Εκκλησία δεν θα σταθεί. Αυτό που θα παραμείνει είναι η Εκκλησία του Χριστού, η Εκκλησία που πιστεύει σε έναν Θεό που έγινε άνθρωπος και που μας υπόσχεται αιώνια ζωή. Ένας ιερέας που δεν είναι τίποτα περισσότερο από κοινωνικός λειτουργός, μπορεί άνετα να αντικατασταθεί από έναν ψυχολόγο ή άλλον ειδικό! Από την άλλη έναν ιερέα που δεν είναι ειδικός, που δεν κάθεται στο περιθώριο παρακολουθώντας το παιχνίδι και δίνοντας συμβουλές, αλλά που, στο όνομα του Θεού, θέτει τον εαυτό του στη διάθεση των ανθρώπων και στέκεται δίπλα τους στις λύπες τους, στις χαρές τους, στις ελπίδες και στους φόβους τους, έναν τέτοιο ιερέα θα χρειαστούμε στο μέλλον.

Ας πάμε ένα βήμα παραπέρα. Από τη σημερινή κρίση θα προκύψει η Εκκλησία του αύριο· μια Εκκλησία που θα έχει χάσει πολλά. Θα είναι μικρή και θα πρέπει να ξεκινήσει σχεδόν από το μηδέν. Δεν θα είναι πλέον σε θέση να γεμίσει όλα τα κτίρια που χτίστηκαν κατά την περίοδο της ευημερίας της. Καθώς ο αριθμός των πιστών μειώνεται, θα χάσει πολλά από τα προνόμιά της. Σε αντίθεση με μια παλαιότερη περίοδο, η Εκκλησία θα θεωρείται ως μια κοινωνία εθελοντών ανθρώπων, οι οποίοι εντάσσονται ελεύθερα και από επιλογή. Ως μικρή κοινωνία, θα πρέπει να βασίζεται πολύ περισσότερο στην πρωτοβουλία των μελών της. Αναμφίβολα θα ανακαλύψει νέες μορφές διακονίας και θα χειροτονήσει κατάλληλους χριστιανούς στην ιερωσύνη. Σε πολλές μικρές κοινότητες ή ανεξάρτητες ομάδες, η διαχείριση της ποιμαντικής φροντίδας θα γίνεται με αυτόν τον τρόπο. Ταυτόχρονα, η πλήρης διακονία του ιερέα θα παραμείνει απαραίτητη, όπως και πριν.

Σε όλες αυτές τις αλλαγές, η ουσία της Εκκλησίας θα ανανεωθεί και θα επιβεβαιωθεί σε αυτό που ήταν πάντα η άγκυρά της: Η πίστη στον Τριαδικό Θεό, στον Πατέρα, στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού που έγινε άνθρωπος, και στο Άγιο Πνεύμα, που είναι παρόν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Με πίστη και προσευχή, θα θεωρήσουν και πάλι οι χριστιανοί τα Μυστήρια ως δοξολογία προς τον Θεό και όχι ως θέμα λειτουργικής λογομαχίας!

Η Εκκλησία θα είναι μια πιο πνευματική Εκκλησία, που δεν θα ποντάρει σε πολιτικές εντολές, δεν θα φλερτάρει ούτε με τη δεξιά ούτε με την αριστερά. Αυτό θα είναι δύσκολο γι' αυτήν, διότι αυτή η περίοδος προσαρμογής και αποσαφήνισης θα της κοστίσει πολλή ενέργεια. Θα την κάνει φτωχή και θα την κάνει την Εκκλησία των πράων. Η διαδικασία θα είναι ακόμη πιο δύσκολη λόγω της ανάγκης να απαλλαγούμε από τη σεχταριστική στενότητα και την πομπώδη αυτοπεποίθηση. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αυτό θα πάρει χρόνο. Θα είναι μια μακρά και κουραστική διαδικασία, όπως ήταν η πορεία από τον ψευδή προοδευτισμό στην αυγή της Γαλλικής Επανάστασης -όταν ένας επίσκοπος μπορούσε να θεωρηθεί σεβαστός επειδή χλεύαζε το δόγμα και υπονοούσε ότι η ύπαρξη του Θεού δεν ήταν καθόλου σίγουρη, στην αναγέννηση του 19ου αιώνα.

Όταν όμως ξεπεραστούν οι δοκιμασίες αυτής της περιόδου κάθαρσης, αυτή η απλουστευμένη και πνευματικά πλουσιότερη Εκκλησία θα αναδυθεί μεγαλωμένη και ενισχυμένη. Οι άνθρωποι που ζουν σε έναν εντελώς προγραμματισμένο κόσμο θα βρεθούν εξαιρετικά μόνοι. Αν χάσουν εντελώς τον Θεό από τα μάτια τους, θα νιώσουν πραγματικά τη φρίκη της φτώχειας τους. Τότε θα δουν το μικρό ποίμνιο των πιστών με νέα μάτια. Θα το δουν ως μια ελπίδα για κάτι που προορίζεται και γι' αυτούς, μια απάντηση που πάντα αναζητούσαν κρυφά.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Εκκλησία θα αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες στιγμές. Η πραγματική κρίση μόλις άρχισε. Αναμένονται μεγάλες αναταραχές. Αλλά είμαι εξίσου σίγουρος για το τι θα μείνει στο τέλος: μια Εκκλησία, όχι της πολιτικής λατρείας, γιατί αυτή έχει ήδη πεθάνει, αλλά μια Εκκλησία της πίστης. Μπορεί να μην έχει πλέον την κυρίαρχη δύναμη που είχε μέχρι τώρα, αλλά θα γνωρίσει μια ανανέωση και θα γίνει και πάλι το σπίτι των ανθρώπων, όπου θα βρουν τον δρόμο και την ελπίδα για την αιώνια ζωή.

Paul-Antoine Drouin

NANTE