Το γράψιμο

 

Το γράψιμο είναι για μένα σαν το περπάτημα. Δεν είναι ανάγκη, δεν είναι θεραπεία, δεν είναι καν διασκέδαση. Είναι ένα ζωτικό συστατικό της καθημερινότητάς μου. Όταν λέω γράψιμο, εννοώ τη συγγραφή, όχι το άλλο, το "τα γράφω όλα". Αυτό το τελευταίο είναι καθαρή διασκέδαση. Δε θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση των γονιών μου, όταν νεαρούλης τότε, ακούγοντας αυτές τις απίστευτα κοινότυπες και βαρετές διαλέξεις τους για την ανάγκη να σπουδάσω και να βρω μια δουλειά γραφείου με πολλά λεφτά και επίσης να έχω πολλές γυναίκες(τι σόι άνθρωποι με μεγάλωσαν, θα μου πείτε), στο τέλος σήκωνα με μια αδιαφορία τους ώμους μου και έλεγα: "τι με νοιάζουν εμένα αυτά;". Ξέφυγα από το θέμα.

Το οποίο είναι το κανονικό γράψιμο και όχι αυτό εκεί που δε πιάνει ίντερνετ(αυτή την έκφραση χρησιμοποιούν τα παιδιά μου, το μελάνι τελείωσε). Το γράψιμο λοιπόν, η συγγραφή κειμένων, ποιημάτων και διάφορων άλλων ανοησιών, δεν είναι ούτε διασκέδαση, ούτε ανάγκη, ούτε κάποιου είδους ματαιοδοξία. Είτε διαβάζουν αυτά που γράφω τρεις χιλιάδες άνθρωποι είτε τρεις κι ο κούκος ένα και το αυτό μου είναι. Όπως και το περπάτημα, αποτελεί μέρος της ταυτότητάς μου. Ίσως όταν γράφω κάποια κείμενα να έχω στο μυαλό μου κάποιον συγκεκριμένο αναγνώστη, ο οποίος μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι, μπορεί να είναι από το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον αλλά κι αυτό πολύ σπάνια το κάνω. Συνήθως όταν γράφω ο,τιδήποτε ξεκινάω με μία πρόταση και αφήνω τις λέξεις να οδηγούν και ό,τι βγει. Έχω ένα προορισμό αλλά όχι σαφή διαδρομή. Όπως κι όταν περπατάω. Έτσι λοιπόν όταν καμιά φορά δε βγαίνει και πολύ νόημα δε πολυσκάω(το...άλλο γράψιμο) γιατί όπως τα βήματά μου με οδηγού σε δρόμους που δε με βγάζουν εκεί που θέλω έτσι και οι λέξεις οδηγούν κι αυτές μακριά από τα νοήματα που πιθανόν αν θέλω να βγουν. Έτσι λοιπόν, περπάτημα και συγγραφή έχουν στο μυαλό μου μια συγγενική σχέση και πολλά κοινά στοιχεία. Και τα κάνω και τα δύο με μεγάλη όρεξη και όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία...