Κακώς ο χειμώνας λογίζεται σαν ένα είδος θανάτου της φύσης. Αντιθέτως τότε είναι που η φύση ζει πραγματικά. Πολύ περισσότερο από την άνοιξη οπότε και βλέπουμε τα αποτελέσματα όλων των χειμερινών διεργασιών. Το χειμώνα, σε αντίθεση με την επιδεικτική ομορφιά της άνοιξης, η ζωή μεταφέρεται από το προσκήνιο στο παρασκήνιο, από το θεατό στο αθέατο, εκεί όπου τα διαδραματιζόμενα έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία και σπουδαιότερο αντίκτυπο από αυτά που πραγματοποιούνται στο ορατό σημείο της κοσμικής σκηνής. Γιατί στη πραγματικότητα ο χειμώνας δεν είναι ένας παγωμένος τύμβος όπου ενταφιάζεται κάθε τι ζωντανό αλλά μια καλά θωρακισμένη μήτρα στην οποία δημιουργείται και κάνει τα πρώτα βήματά της η ζωή που έρχεται. Δεν είναι ένα ησυχαστήριο στο οποίο αποτραβιέται αποκαμωμένη η ζωντάνια του κόσμου αλλά το ορμητήριο όπου ανασυντάσσεται και ετοιμάζει την επόμενη εκστρατεία της. Όσο λοιπόν, πλησιάζει ο χειμώνας, με τις δυσκολίες που μας λένε ότι αναμένεται να φέρει ορθότερο είναι να αντιμετωπιστεί ως ένα εφαλτήριο επίθεση και όχι ως ένα μνημείο υποταγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου