Βασιλιάς Γκάρεθ

 Ξεκίνησε το μουντιάλ και για να είμαι και επίκαιρος θα γράψω μια σειρά κειμένων σχετικών. Μη φανταστείτε τίποτα αναλύσεις συστημάτων ή επίμαχων διαιτητικών αποφάσεων. Όχι, αυτά τα βαριέμαι αφόρητα. Αφήστε που στην Ελλάδα δε σχολιάζουμε τη φάση όπως έγινε αλλά όπως συμφέρει την ομάδα που υποστηρίζουμε. Ούτε για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα γράψω(αν οι κελεμπίες είχαν αφήσει να κυματίζουν οι πολύχρωμες σημαίες κανείς δε θα έλεγε κουβέντα για τους νεκρούς εργάτες και τις συνθήκες που βίωσαν) ούτε για τα χάλια του ελληνικού καναλιού που πήρε τα δικαιώματα ούτε ότι γίνεται μέσα στο Νοέμβριο η διοργάνωση και  τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στις άλλες διοργανώσεις. Θα κοιτάξω να έχω μια πι καλλιτεχνική ματιά στο θέμα. Γιατί το ποδόσφαιρο, στην αγνή μορφή του όχι όπως το έχουν κάνει σήμερα με τους πυραυλοκίνητους ποδοσφαιριστές, είναι τέχνη.

Η Ουαλία, μια από τις αδυναμίες μου στο Παγκόσμιο Κύπελλο, σύμφωνα με τους θρύλους είναι η πατρίδα του βασιλιά Αρθούρου. Η σημαία της είναι εντυπωσιακότατη με το δράκο να δεσπόζει και να υπενθυμίζει τη προφητεία του Μέρλιν/Αμβρόσιου πως οι Ρωμαιο-Κέλτες θα επιβληθούν και πάλι στο νησί κάποια μέρα. 

Αλλά ας αφήσουμε αυτούς τους θρύλους και να ασχοληθούμε με έναν καλλιτέχνη της μπάλας, ο οποίος φαντάζει ως ένας ποδοσφαιρικός Αρθούρος ή Βόρτιγκεν(άλλος βασιλιάς αυτός, μεγάλη ιστορία) στα μάτια των Ουαλών φιλάθλων.

O 33χρονος ποδοσφαιριστής, με μεγάλη καριέρα στην Ρεάλ Μαδρίτης και την Τότεναμ μετά από κάμποσα δύσκολα πρόσφατα χρόνια με τραυματισμούς, απογοητεύσεις, τσακωμούς, φαίνεται αποφασισμένος να δώσει μια τελευταία επική ποδοσφαιρική μάχη με τα χρώματα της εθνικής ομάδας του, η οποία δεν είναι και καμιά υπερδύναμη. Το αντίθετο. 

Ο άνθρωπος λοιπόν, που την ξαναέβαλε στο ποδοσφαιρικό χάρτη αφού πάνω του στηρίχτηκε και η τελευταία παρουσία τους στο Euro, δείχνει πως θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να την προχωρήσει όσο γίνεται και στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Έτσι και στον αγώνα με τις ΗΠΑ, αυτός σήμανε την αντεπίθεση του δευτέρου ημιχρόνου(έχαναν 1-0 στο πρώτο χωρίς να έχουν κάνει μισή φάση), αυτός κέρδισε το πέναλτι, αυτός το εκτέλεσε εύκολα ισοφαρίζοντας και πιθανότατα να έδινε και τη νίκη στο τελευταίο λεπτό αν δεν του έκανε πανέξυπνο φάουλ ο αντίπαλος ποδοσφαιριστής.

Η όλη εμφάνισή του με τα χρώματα της Ουαλίας θυμίζει λίγο το μυθικό βασιλιά Αρθούρο καθώς προσπαθεί μάταια να αναβιώσει το μεγαλείο του Κάμελοτ και προχωρά στην τελευταία, μοιραία, μάχη εναντίον του Μορντρεντ και των δυνάμεων του κακού. Κάπως έτσι και ο Γκάρεθ Μπέιλ οδηγεί το στράτευμα των Κελτών εναντίον αντιπάλων ισχυρότερων. 

Δε ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη της εκστρατείας αυτής. Πιστεύω όμως πως θα μας δώσει πολλούς ποδοσφαιρικούς θρύλους να διηγούμαστε. Για ένα σπουδαίο βασιλιά που πολεμούσε τους πολυάριθμους εχθρούς ιππεύοντας ένα δράκο...