Ο άφρονας πλούσιος

 

Είπε ο Κύριος την εξής παραβολή «Κάποιου πλούσιου ανθρώπου χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά. Κι εκείνος σκεφτόταν και έλεγε: τι να κάνω; Δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! Να τι θα κάνω, είπε. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου. Και τότε θα πω στον εαυτό μου: τώρα, έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά. Ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε. Τότε του είπε ο Θεός: «ανόητε. Αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες, σε ποιόν θα ανήκουν;». Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ό,τι θέλει ο Θεός». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ακούει ας τα ακούει».

Ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, όπως και ο πλούσιος της παραβολής του φτωχού Λαζάρου, έχει τα ίδια ακριβώς πάθη. Τον πλούτο και τον εαυτό του. Μαζεύει κι αυτός συνεχώς υλικά αγαθά, τόσα που να μη χωρούν στις αποθήκες του και να χρειάζεται να χτίσει καινούριες και πιστεύει πως μόνο αυτός υπάρχει στον κόσμο. Χρησιμοποιεί την αντωνυμία "μου" σε κάθε του πρόταση. Πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε φανερώνει και τον χαρακτήρα μας. Οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μας αποκαλύπτουν τι κρύβουμε στη καρδιά μας. Και ο πλούσιος της παραβολής δε σκέφτεται παρά μόνο τον εαυτό του.

Επίσης είναι το κλασικό δείγμα ανθρώπου που δεν πιστεύει πως υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τον υλικό κόσμο. Ή αν πίστευε έστω και λίγο, απορροφήθηκε τόσο πολύ από τη συγκέντρωση πλούτου που ξέχασε εντελώς πως υπάρχει Θεός και πως σε Αυτόν θα δώσουμε λόγο μετά θάνατον για τα πεπραγμένα μας στη ζωή. 

Θα λέγαμε λοιπόν, πως ο πλούσιος της παραβολής μοιάζει πολύ με τους ανθρώπους της εποχής μας. Προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά, πιστεύοντας μόνο σε ό,τι είναι ορατό και απτό, αναζητώντας άνεση και συνεχή κατανάλωση, γυρεύοντας εύκολες και απλοϊκές εξηγήσεις, χαμένοι μέσα στις φιλοδοξίες, στις κοινωνικές απαιτήσεις, αφιερωμένοι μόνο στο εγώ μας, αφήνουμε τη ψυχή μας έρμαιο στην αμαρτία και την αποκτήνωση. Γιατί όταν δεν καλλιεργείται η ψυχή τότε μοιραία υποβαθμίζεται. Και όταν έρχεται η ώρα του θανάτου και της κρίσης, τότε μένουμε έντρομοι. Σχεδόν χάνουμε τα λογικά μας. Γιατί δεν έχουμε ετοιμαστεί για μια τέτοια στιγμή. Και πώς να ετοιμαστούμε όταν όλο μας το είναι το έχουμε αφιερώσει στον υλικό κόσμο και την εκμετάλλευσή του. Είχε δίκιο ένας φιλόσοφος της Άπω Ανατολής όταν έλεγε πως η αντιμετώπιση της στιγμής του θανάτου αποκαλύπτει τι υπήρχε στη ψυχή κι αν ήταν γενναίος ο άνθρωπος και όχι τα λόγια του όσο ζούσε. 

Είναι εύκολο να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει τίποτα μετά το θάνατο. Είναι εύκολο να δεχτούμε μόνο ό,τι βλέπουμε. Είναι προτιμότερο να απορρίψουμε την ιδέα της ύπαρξης του Θεού και της κρίσης Του ώστε να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όμως και ο Θεός υπάρχει και από κρίση θα περάσουμε. Και μπορεί μέσα στην αγάπη Του για εμάς να ψάξει να βρει και το ελάχιστο καλό μέσα μας για να μας σώσει αλλά θα πρέπει κι εμείς να φροντίσουμε ώστε να υπάρχει έστω αυτό το ελάχιστο καλό. Ο Χριστός μας το λέει με τη σημερινή παραβολή και το αφήνει στην ελεύθερη βούλησή μας. Όποιος έχει αυτιά και θέλει, ας το ακούσει.