https://anastasiosk.blogspot.com/2022/11/m.html
Bλέπεις ζευγάρια 60 και 70 χρονών, με παιδιά κι εγγόνια, που δυστυχώς η συζυγία έχει τελειώσει, διότι πολύ απλά ξεκίνησε με λάθος κίνητρα.
Άνθρωποι που στην ουσία δεν αγαπήθηκαν βαθιά και ουσιαστικά, αλλά παντρεύτηκαν για να κάνουν οικογένεια και μέχρι εκεί. Ύστερα, μεγαλώνουν τα παιδιά, σπουδάζουν, παντρεύονται κάνουν εγγόνια και το ζευγάρι μένει μόνο του σε μια άρρωστη μοναξιά. Διαπιστώνουν ότι πλέον δεν έχουν τίποτα να πουν, δεν τους συνδέει κάτι. Αυτό που ήθελαν το κατάφεραν, αλλά επιφανειακά και τώρα νιώθουν δύο ξένοι.
Το αποτέλεσμα είναι η γυναίκα να ασχολείται με παιδιά και εγγόνια σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται φορτική και τοξική και δυστυχώς όλο αυτό να το ονομάζει αγάπη και ενδιαφέρον. Θέλει κάπου να αγκιστρωθεί διότι πλέον με τον σύζυγο δεν έχουν κάτι να πουν.
Ο άντρας μπορεί να ασχολείται με διάφορα θέματα ή να είναι θαμώνας του καφενείου και η γυναίκα τρέχει στις γειτόνισσες για κουτσομπολιά ή μπαίνει πολλές φορές αδιάκριτα στις ζωές των παιδιών της. Σπάνια θα βγουν ως ζευγάρι οι δυο τους. Και να βγουν, τι θα πουν ; Αφού η συζυγία στηρίχτηκε στην επίτευξη ενός στόχου και όχι σε βαθιά θεμέλια ουσιαστικής σχέσης. Και μετά έρχονται, κυρίως γυναίκες, στους Ιερείς και λένε: «Πάντρεψα παιδιά, εγγόνια και τώρα είμαι χάλια. Δεν έχω χαρά. Με τον άντρα μου μένουμε στο ίδιο σπίτι αλλά δεν μας συνδέει τίποτα». Η άδεια φωλιά, γίνεται φωλιά φιδιών και δηλητηρίου. Πηγαίνουν ηλικιωμένοι στα εξομολογητήρια και μιλάνε όλο για παιδιά, εγγόνια, νύφες, γαμπρούς κι αν τους ρωτήσει ο πνευματικός ποια είναι η σχέση με τον/τη σύζυγό σου , σοκάρονται διότι δεν έχουν να πουν τίποτα. Λένε ότι έχουν 15 χρόνια να αγγίξει ο ένας τον άλλον τρυφερά και ερωτικά, αλλά τους πιάνει μανία για το όνομα στη βάπτιση, διότι θέλουν από εκεί να αντλήσουν νοήματα. Ιδιαίτερα στην επαρχία η κατάσταση είναι τραγική. Γινόντουσαν γάμοι για να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου τα χωράφια του ζευγαριού και έκαναν παιδιά αφενός για να έχουν να αφήσουν κάπου την κληρονομιά και αφετέρου να έχουν κάποιον να τους κοιτάξει στο τέλος της ζωής τους.
Έτσι λειτουργούσε δυστυχώς η κατάσταση . . .
Κέντρο αδερφέ και κορυφή της πυραμίδας δεν είναι τα παιδιά σου. Εδώ έχουμε την ανάποδη πυραμίδα που οδηγεί στη νέκρωση και την καταστροφή. Κέντρο και κορυφή είναι ο Χριστός, μετά ο γάμος σου και μετά όλα τ’ άλλα. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10,3).
Χαίρομαι να βλέπω ζευγάρια μεγάλης ηλικίας αγαπημένα, ερωτευμένα, να κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας από παιδιά και εγγόνια για να μην ενοχλούν και μπαίνουν στη ζωή τους. Να τους βλέπεις να εξελίσσονται, να αλλάζουν, να μετανοούν και να μεταμορφώνονται. Nα βλέπουν τα λάθη και τα πάθη του παρελθόντος και να θέλουν να παλέψουν για έναν καλύτερο γάμο και μια καλύτερη ζωή. Τελικά η μανία για τεκνογονία που καταλήγει σε παιδοκεντρικότητα συνήθως θα καταλήξει σε κάτι δυσάρεστο.
Ο γάμος θέλει συνέχεια πνευματική εργασία.
Να θυμάσαι πάντως ότι αν έχεις κάνει παιδιά κι εγγόνια αλλά ο άνθρωπός σου δεν σου λέει πλέον τίποτα βαθιά και ουσιαστικά, τότε ξεκίνησες έναν γάμο για λάθος λόγους και τον περπάτησες με λάθος τρόπους.
Μόνο η μετάνοια ακόμα και όταν τα χρόνια έχουν βαρύνει τις πλάτες μας μπορεί να μεταμορφώσει τις μαύρες σελίδες της ζωής μας από τις επιλογές μας.
Ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγές !
Πηγή: euxh . gr
Μια παράμετρος του προβληματισμού που διάβασα είναι η ίδια η τεκνοποιία. Στις παραδοσιακές/πατριαρχικές κοινωνίες που ζήσαμε και ως ένα βαθμό ζούμε ακόμα, ο γάμος ή η ένωση δύο ανθρώπων συνδέθηκε με την υποχρέωση της τεκνοποιίας. Η κοινωνία, το συγγενικό περιβάλλον, ο ιερέας της ενορίας, οι πάντες θα θορυβούνταν εάν περνούσε ο καιρός και το ζευγάρι δεν αποκτούσε παιδιά. Τι συμβαίνει; Ποιος είναι άρρωστος; Γιατί δεν κάνουν παιδιά; Και "πότε θα κάνετε και σεις ένα παιδάκι;" Οπότε το ενδεχόμενο της ελευθερίας της απόλαυσης ενός άλλου προσώπου (σωματικής, ψυχικής, πνευματικής) χωρίς απαραίτητα αυτό να οδηγεί σε γέννηση παιδιών, αποκλειόταν. Οι ίδιες οι γυναίκες έμαθαν ότι μόνο μέσω της "ιερής" μητρότητας καταξιώνονται στον κοινωνικό τους ρόλο και επιτελούν τον φυσικό προορισμό τους. Επομένως, έχω τη γνώμη ότι, μια ειλικρινής και σε βάθος προσέγγιση του προβλήματος που ανακύπτει με τα χρόνια ανάμεσα στα ζευγάρια θα πρέπει να θέτει βαθύτερους προβληματισμούς και να μην αναπαύεται στην πεπατημένη της μετάνοιας κλπ. δηλαδή της πρόσδεσης σε ακόμα ένα σύστημα, που αφήνει άθικτα τα θεμέλια της κοινωνικού εκβιασμού και της πατριαρχικής νοοτροπίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι κατάλληλος να απαντήσω ή να προσθέσω κάτι στον προβληματισμό σου αφού ποτέ μου δεν κατάλαβα όλη αυτή τη "τρέλα περί τεκνογονίας" και δεν κατάλαβα γιατί αυτό πρέπει να βαραίνει πιο πολύ τη γυναίκα. Μάλλον επειδή αυτή κυοφορεί; Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με το ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπινου είδους και με την κοινωνική ανάγκη συνέχισης του ονόματος ή του σογιού. ΄Τώρα αν θα ήταν καλή για όλους τους υπόλοιπους αυτή η συνέχιση δεν το εξετάζει κανείς.
ΔιαγραφήΤώρα η μετάνοια, σημαίνει αλλαγή ζωής επομένως δεν μπορεί να αφήνει τίποτα άθικτο εφόσον επιλεγεί.
Μ'αρέσει η συζήτηση και γι'αυτό θα την συνεχίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρόκειται περί "τρέλας για την τεκνογονία" αλλά περί καθήκοντος και μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς τρόπους, που συγκλίνουν σε έναν: η ανάγκη ύπαρξη πολλών σωμάτων. Σώματα για να δουλέψουν στα χωράφια, για να φυλάξουν τα πρόβατα, για πολεμήσουν στον πόλεμο, για επανδρώσουν τα εργοστάσια.... Στις περισσότερες κοινωνίες αυτή η ανάγκη ιστορικά συνδέθηκε με την πατριαρχία και επιτέλεσε έναν επιπλέον σκοπό : την υποταγή της γυναίκας και τον εγκλεισμό της στο σπίτι με πρόσχημα την κυοφορία και την ανατροφή των παιδιών. Επιπλέον επενδύθηκε με "αξία" και συναισθήματα. Έτσι ολοκληρώνεται ο κοινωνικός έλεγχος πάνω στο φυσικό γεγονός της αναπαραγωγής.
Σήμερα, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας (συμβάλλουν σε αυτό και τα εμπειρικά περιστατικά που αναφέρει ο συγγραφέας του άρθρου), φαίνεται ότι πρέπει να ξανασκεφτούμε την τεκνογονία στον άνθρωπο όχι ως φυσική αναγκαιότητα, αλλά ως επιλογή. Ίσως και οι ιερείς, παρότι αυτό αντιβαίνει στα εκκλησιαστικά πρότυπα και δόγματα (αυξάνεσθε και πληθύνεσθε) να παραδεχθούν ότι πριν φτάσουν να μιλήσουν για "μετάνοια" πρέπει να δώσουν το δικαίωμα της επιλογής και στα δύο φύλα, να γίνουν ή να μην γίνουν γονείς. Νομίζω ότι εάν η γονεϊκότητα γίνει μια συνειδητή και ελεύθερη πράξη δημιουργίας μιας ανθρώπινης ύπαρξης, μπορεί να απαλλαχτεί από την παθογένεια που τόσο αβίαστα την συνοδεύει.
Το "αυξάνεσθε..." δεν είναι δόγμα. Είναι μια εντολή του Θεού όταν οι άνθρωποι ήταν λίγοι. Τώρα δεν τίθεται θέμα επιβίωσης του είδους μας, με βάση τους αριθμούς. Από την εποχή του Αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου η τεκνογονία δεν είναι απαραίτητη(ούτε και τίθεται θέμα αποφυγής θα μου πει κάποιος, ναι οκ) για την Εκκλησία. Βέβαια, έχουμε μια οπισθοδρόμηση στις θέσεις της από την Τουρκοκρατία και μετά αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα αυτό είναι ένα θέμα, με το καθήκον. Ας πούμε λοιπόν ότι έχουμε ένα καθήκον να αντιστρέψουμε την υπογεννητικότητα έναντι και του πολυάριθμου και άκρως απειλητικού ανατολικού γείτονα. Και πάλι αυτό, αν το δούμε έτσι, ή και για την ανάγκη στήριξης βιώσιμου οικονομικού συστήματος είναι ένα "καθήκον" που άλλοι το μπορούν και άλλοι όχι. Άλλοι το εκτελούν καλύτερα από άλλους. Από τη στιγμή όμως που η μη κατόρθωσή του γίνεται τέτοιο βάρος, νομίζω πως αποκτά στοιχεία ψυχικής ασθένειας.
Αλλά νομίζω πως το άρθρο αναφέρεται κυρίως στη συναισθηματική επένδυση στα παιδιά εντός του γάμου και στην μη επένδυση του ενός συζύγου στον άλλο. Το οποίο οδηγεί σε μια εξερεύνηση νέων διαδρόμων παράνοιας, την οποία βρίσκουμε, στον ευρωπαϊκό χώρο, κυρίως στη Βαλκανική Χερσόνησο.