Κάποτε ο Βούδας είπε πως τα πάντα στη ζωή είναι θλίψη. Ακόμα κι αν ένα αγαπημένο πρόσωπο αν συναντήσεις, η χαρά της συνάντησης σύντομα θα μετατραπεί σε θλίψη. Και μετά προχωρά σε μια ανάλυση του πως θα αποδεσμευτούμε από αυτόν τον ζυγό της θλίψης μη μετέχοντας και στη χαρά ή κάπως έτσι αλλά να πω την αλήθεια αυτό δε το θυμάμαι καλά γιατί όταν διάβαζα βιβλία βουδιστικού περιεχομένου ήμουν μονίμως σε κατάσταση μέθης-ημιμέθης. Είναι εκείνη η λαμπρή εποχή που πήγα να γράψω εξετάσεις στη Στατιστική και οι απαντήσεις που έδωσα ήταν από το Μάρκετινγκ. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως το έκανα αυτό. Επίσης δεν έχω καταλάβει πώς με άφησαν να μπω και να δώσω αφού σύμφωνα με κάτι περιγραφές που μου έκαναν μετά και κατακόκκινος ήμουν, λες και θα πάθαινα εγκεφαλικό αλλά και βρωμοκοπούσα σαν αποστακτήριο της κακιάς ώρας.
Ο Βούδας λοιπόν, ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με τον Κούδα, τον παλιό παίκτη του ΠΑΟΚ , όσο κι αν προσπαθεί το γνωστό τραγούδι να μας πείσει για το αντίθετο, είπε τη παραπάνω κουβέντα. Φυσικά δε θα προσπαθήσω να ανατρέψω το συλλογισμό κοτζάμ Βούδα. Δε θα τολμούσα καν να ανατρέψω τον Κούδα όταν έμπαινε στη μεγάλη περιοχή(αυτό είναι δείγμα εύκολου και φτηνού χιούμορ για όσους δεν το καταλάβατε). Αλλά θα σταθώ σε ένα σημείο της παραπάνω διδασκαλίας. Ψέματα λέω θα σταθώ σε δύο. Καλά, μπορεί και σε ένα. Θα δούμε.
Πράγματι λοιπόν συναντιέμαι με κάποιο πολύ αγαπητό πρόσωπο. Δεν έχω τέτοια, κανέναν άνθρωπο δε συμπαθώ αλλά θα κάνω μια υπόθεση εδώ και μια υποχώρηση. Και πράγματι το πρόσωπο αυτό κάποια στιγμή φεύγει εκτός κι αν αποφασίσουμε να μείνουμε κολλημένοι και να μοιραστούμε ψείρες, ψύλλους και κοριούς σαν τα αδέσποτα στο δρόμο. Και αντί ανακούφισης, παραδόξως επέρχεται θλίψη. Ερωτώ. Αυτή η θλίψη του αποχωρισμού, αν ζυγιστεί, θα βαρύνει περισσότερο από τη χαρά της συνάντησης; Κι αν δε ζυγίζει περισσότερο, που δε ζυγίζει σας το υπογράφω, δεν αξίζει η θλίψη που ακολουθεί; Και είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από τη θλίψη δίχως να καταστρέψουμε τη χαρά; Αλλά ακόμα κι αν η θλίψη βρεθεί βαρύτερη από τη χαρά κι αν απελευθερωθούμε από τη θλίψη αποκόπτοντας τον εαυτό μας και από τη χαρά, τότε γιατί να ζούμε και να μη πάμε να αυτοκτονήσουμε γλιτώνοντας μια και καλή;
Δεύτερον. Από πού κι ως πού θεωρείται ευτυχία και χαρά αν δω κάποιο φιλικό πρόσωπο. Εγώ ούτε το δικό μου πρόσωπο στο καθρέφτη δεν έχω όρεξη να βλέπω. Άρα ο συλλογισμός είναι λάθος εξαρχής. Άρα τόσην ώρα γράφω ανοησίες για να γεμίσω χώρο και να σκοτώσω χρόνο. Τον δικό μου και όποιου άλλου κάθισε να διαβάσει το παραπάνω πόνημα το οποίο τελικά δε βλέπω τι νόημα έχει. Τέλος πάντων. Αν κάποιος κατάλαβε κάτι από τα παραπάνω, να πάει να κοιταχτεί. Είναι πιο σοβαρά απ' ότι νόμιζε. Αύριο θα γράψω κάτι για τους γονείς. Γενικά, όχι ειδικά. Καλά, καταλάβατε. Ελπίζω εκεί να βγαίνει κάποιο νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου