Ο όχλος. Η μάζα. Αυτό το πολύτιμο τρόπαιο που το διεκδικούν κατά καιρούς άρχοντες, ηγέτες, βασιλιάδες, αρχιερείς, κόμματα, κινήματα και οργανώσεις. Αυτό το λατρευτό για όλους σύνολο που τόσο πολύ επιθυμούν να το θέσουν κάτω από τις προσταγές τους, τις εντολές τους, τις ανάγκες τους. Ναι, τον όχλο θέλουν και τον όχλο γλυκοκοιτούν. Αυτόν έχουν ανάγκη. Όχι τους ανθρώπους, όχι κοινωνικές ομάδες. Γιατί αυτοί μπορούν και σκέφτονται και συχνά πυκνά έχουν αντιρρήσεις και απορίες. Ενώ ο όχλος; Τι γλυκιά λέξη, τι όμορφη κατάσταση, πόσο υποσχόμενη. Δώστε όχλο σε έναν απλό πολιτικάντη, σε έναν γελοίο τσαρλατάνο και δείτε τον να μετατρέπεται σε πρωθυπουργό, θαυματοποιό, ηγέτη. Μα πάρτε κι έναν άνθρωπο απλό και δώστε του να πιει από το νέκταρ του να είναι κομμάτι ενός όχλου, άμορφο, ανόητο, άβουλο. Παρατηρήστε την ευτυχία και την ευδαιμονία να σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Πόσο γλυκό είναι να παίρνεις σκέψεις άλλων και να τις κάνεις ατόφιες δικές σου. Να αποφασίζουν αρχηγοί πως θα σκέφτεσαι και τι θα αποζητάς. Θαυμάσιο υλικό ο όχλος για να καθοδηγείται σε εκλογές, επαναστάσεις, πολέμου και εκκαθαρίσεις. Και εξίσου υπέροχο είναι να κατευθύνεσαι σε ένα γκρεμό χωρίς να σε νοιάζει αν τελικά εσύ πέσεις στο κενό. Γι' αυτό άλλωστε και ο όχλος συναντάται συχνά και τα πρόσωπα σπάνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου