Απεργία ξανά...

 

Εντάξει, τα παρακάτω πιθανόν να εκνευρίσουν κάποιους αλλά θα τα γράψω έτσι κι αλλιώς. Ίσως να τα γράφω και γι' αυτό ακριβώς. Προσπαθώ να θυμηθώ τα τελευταία είκοσι χρόνια, σε τι έχουν εξυπηρετήσει τα δικαιώματα των εργαζομένων οι απεργίες και οι πορείες που πάνε πακέτο συνήθως. Από το '90 και μετά βλέπω ένα σωρό πορείες που συγκεντρώνουν περισσότερο κόσμο από ποτέ, έτσι λένε πάντα, και απεργίες με μεγαλειώδη συμμετοχή. 

Θυμάμαι, όταν δούλευα σε μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία, η γραμμή της διοίκησης ήταν "σε απεργίες γενικών αιτημάτων μπορείτε να συμμετέχετε, σε απεργίες για θέματα της επιχείρησης όχι". Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς τη "σπουδαιότητα" των γενικών απεργιών. 

Αυτοί που κερδίζουν είναι κάποια κομματικά στελέχη που προβάλλονται στο μικρόκοσμο της ελληνικής αριστεράς και οι συνδικαλιστές οι οποίοι εδραιώνουν τη θέση τους και κάνουν και μια επίδειξη δύναμης. Για να πάρουν αργότερα και κάποια κομματική θέση ή και κάποιο έδρανο στη βουλή. Επίσης είναι και μια καλή ευκαιρία για πολύ όμορφες φωτογραφίες που θα κοσμούν τις συλλογές των συμμετεχόντων οι οποίοι προέρχονται από το χώρο του δημοσίου σε συντριπτική πλειοψηφία γιατί από τον ιδιωτικό τομέα μόνο στελέχη σωματείων τολμούν να απεργήσουν. Τους άλλους θα τους φάει η μαρμάγκα σε τέτοια περίπτωση.

Κατά τα άλλα, το κόστος ζωής ανεβαίνει, οι μισθοί μένουν στάσιμοι ή μειώνονται, κάμποσοι εργαζόμενοι ταλαιπωρούνται αυτή τη μία ημέρα, κάποιοι από εμάς εκτονωνόμαστε επαναστατικά και από την επόμενη ημέρα της τρομερής επανάστασης και της φωνής λαού, οργής Θεού που υψώσαμε θα επιστρέψουμε στην ίδια και χειρότερη καθημερινότητα. Τα κόμματα συνεχίζουν στα ποσοστά τους, τα ΜΜΕ στην προπαγ...στην ενημέρωση και η ζωή συνεχίζεται ατάραχη. 

Συνήθως όταν τα λέω αυτά μου απαντούν "Έχεις να προτείνεις κάτι καλύτερο; Μέχρι λοιπόν να βρεθεί κάτι καλύτερο όλοι στην απεργία/πορεία". Το πρώτο σκέλος της απάντησης είναι γελοίο. Δεν είναι δουλειά μου να προτείνω κάτι καλύτερο. Θα μπορούσα να γράφω με τις μέρες για την ανάγκη κατακρήμνισης όλου του βιομηχανικού/μεταβιομηχανικού μοντέλου ανάπτυξης αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτά τα οικονομικοπολιτικά τα βαριέμαι, και στη πραγματικότητα κανείς δε θέλει πραγματική αλλαγή στον κόσμο. Έχουν βολευτεί όλοι με τους ρόλους τους και απλά όταν κάθονται στη θέση του "άλλου" κοιτάνε να κάνουν τίποτα ψευτοεπαναστατικό καθώς αφομοιώνονται στο σύστημα για να δικαιολογήσουν αυτά που έλεγαν πριν. Τέλος πάντων, αυτοί που νοιάζονται για τα εργασιακά δικαιώματα και έχουν θέσεις αρμόδιες, αυτοί οφείλουν αν βρουν κάτι καλύτερο. Το δε δεύτερο σκέλος της απάντησης σημαίνει πως "μια χαρά είμαστε όπως είμαστε, πάμε σε αυτά που ξέρουμε, σιγά μη κάτσουμε να σκεφτόμαστε καινούρια πράγματα. Άσε που η σκέψη απαιτεί και μυαλό να λειτουργεί.

Όπως και να έχει ελπίζω να έχει επιτυχία η απεργία και να πάρει η κυβέρνηση τα μηνύματα...μπα, ούτε στα ψέματα δεν το βλέπω πιθανό...