Όχλος και άνθρωποι

 

Εκείνο τον καιρό, πλησίασε τον Ιησού ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη ως δώδεκα χρονών που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά. Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν, κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ’ όλο τον κόσμο του είπε για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε∙ πήγαινε στο καλό». Ενώ ο Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «Η κόρη σου πέθανε∙ μην ενοχλείς πια τον διδάσκαλο». Όταν το άκουσε ο Ιησούς, του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί». Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Μην κλαίτε∙ δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην πουν σε κανέναν τι είχε γίνει.

Δύο θαύματα, δύο σημεία του Κυρίου μας περιγράφει η σημερινή περικοπή. Στο πρώτο χρονικά θεραπεύει τη γυναίκα που υπέφερε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία και στο δεύτερο χρονικά αλλά πιο εντυπωσιακό θα λέγαμε, ανασταίνει τη κόρη του Ιάειρου. Και στις δυο περιπτώσεις αντιλαμβανόμαστε ότι ο Χριστός είναι ακριβώς αυτός που λέει ότι είναι. Αυτός που έχει έρθει για να δώσει ζωή στους ανθρώπους. Αυτός που θα κατανικήσει τον θάνατο και θα διαλύσει τα δεσμά Του. Ακολουθώντας τον Χριστό η ασθένεια και ο θάνατος δεν είναι τυραννία και τέλος πια. Υπάρχει η ελπίδα, η υπομονή, η ανάσταση.

Όσα είναι τα θαύματα αυτής της περικοπής άλλες τόσες είναι και οι αναφορές στο πλήθος, στον όχλο. Είναι αυτοί που στην αρχή έχουν περικυκλώσει τον Ιησού και τον συνθλίβουν, δεν τον αφήνουν να προχωρήσει. Είναι αυτοί που όταν τελικά φτάνει στην οικία του Ιάειρου Τον κοροϊδεύουν, όταν λέει πως το κορίτσι δε πέθανε αλλά κοιμάται. Είναι τελικά αυτοί που ενώ είναι γύρω Του και Τον ακουμπάνε δεν παίρνουν χαμπάρι ποιον έχουν μπροστά τους σε αντίθεση με την αιμορροούσα γυναίκα, η οποία πιστεύει και θεραπεύεται. Είναι αυτοί που ενώ βρίσκονται έξω από την οικία του Ιάειρου δε θα μάθουν ποτέ, κατά παραγγελία του ίδιου του Κυρίου μας, τι θαυμαστό γεγονός συντελέστηκε μέσα στο σπίτι. 

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ίδιος ο Χριστός αποκλείει τον όχλο από την κατανόηση των θαυμάτων Του. Σήμερα, σε μια εποχή όπου όλοι διεκδικούμε μια έστω μόνο στιγμή διασημότητας και επιρροής, σίγουρα κάτι τέτοιο είναι ανήκουστο! Ίσως πιο εντυπωσιακό κι από τα θαύματα τα ίδια. Γιατί ο Χριστός να μην τα ανακοινώσει αυτά σε όλο αυτό τον κόσμο; Γιατί να μην κάνει μια επίδειξη δύναμης αλλά και μια παράσταση αποδείξεων για το ποιος είναι. 

Γιατί αυτά τα πράγματα δεν είναι για τον όχλο. Γιατί ο όχλος δε σκέφτεται, δε βιώνει, δεν αισθάνεται. Ο όχλος μόνο καταναλώνει, απλά άγεται και φέρεται και ακολουθεί τον κάθε διψασμένο για εξουσία και δύναμη τσαρλατάνο που θα του υποσχεθεί πράγματα απίθανα. Και με την ίδια ευκολία που μαθαίνει κάτι ο όχλος και το δέχεται , με την ίδια αμέσως μετά το απορρίπτει για να ακολουθήσει κάποια άλλη κούφια και απίθανη υπόσχεση που θα του δοθεί.

Ο Χριστός ποτέ δεν απευθύνθηκε στον όχλο, απευθύνθηκε μόνο σε πρόσωπα. Σε ανθρώπους με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με κριτήρια, με ικανότητα να ακούσουν, να ερευνήσουν, να μάθουν και να βιώσουν. Όχι σε μάζες που αναζητούν εναγωνίως έναν σωτήρα, έναν ηγέτη, που θα τους πει τι είναι καλό γι' αυτούς, που θα τους πει πως να ζήσουν και τι να κάνουν. Ο Χριστός αποκαλύπτεται και τότε και τώρα και στο μέλλον, μόνο σε ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν ζωή, που νιώθουν πως υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπουμε και που ακούμε, που ζητούν τη σωτηρία και είναι έτοιμοι να μοχθήσουν και να αγωνιστούν γι' αυτή. 

Γιατί τα πρόσωπα, οι άνθρωποι ασχολούνται πρώτα με τα δικά τους πάθη και μετά, αν μείνει χρόνος, με τους άλλους. Ο όχλος πάντα φορτώνει τις δικές του αδυναμίες σε κάποιον άλλον. Οι άνθρωποι ζητούν τη μετάνοια ενώ ο όχλος την εκδίκηση, οι άνθρωποι ζητούν τη σωτηρία ενώ ο όχλος την εξουσία. Πώς λοιπόν να θα μπορούσε ο όχλος να καταλάβει ποιος ήταν ο Χριστός και τι έργο ήρθε να επιτελέσει; Γι' αυτό ο όχλος θα μείνει πάντα να ακολουθεί ιδεολογίες, θρησκείες, υποσχέσεις και μαγικές λύσεις, ενώ οι άνθρωποι πάντα θα αναζητούν την Εκκλησία.

Και σε μας μένει λοιπόν αυτό. Θα προσπαθήσουμε να γίνουμε σαν τη γυναίκα και σαν τον Ιάειρο ώστε να θεραπευτούμε ή απλά θα περιφερόμαστε τυφλοί και κουφοί σαν τον όχλο της σημερινής περικοπής;