Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἄθλιος

https://xristianiki.gr/%E1%BD%81-%CE%B8%CE%B5%E1%BD%B8%CF%82-%CF%83%CF%84%E1%BD%B8-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C-%E1%BC%94%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%E1%BF%A6-%CF%80/

Ἡ ἀπαίτηση τῆς λογικῆς, ἀκόμη καὶ τὴ στιγμὴ τοῦ “τετέλεσται”, θέτει τοὺς ὅρους της: “Εἰ βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ καὶ πιστεύσομεν ἐπ’αὐτῶ”. Ὁ Θεὸς ἀποκρίνεται μὲ τὴ σιωπή, ἀλλὰ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ καταλάβει, μέσα σ’ αὐτὴ τὴ σιωπὴ “δηλώνει τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο” [Νικολάου Καβάσιλα, “Ἡ ἐν Χριστῶ ζωή”]. Εἶναι ἡ “μωρία τοῦ Θεοῦ”, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ ἀκατανόητος σεβασμὸς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν ἐλευθερία μας.

Κάθε ἀναγκαστικὴ ἀπόδειξη βιάζει τὴν ἀνθρώπινη συνείδηση, μεταβάλλει τὴν πίστη σὲ ἁπλῆ γνώση. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς περιορίζει τὴν παντοδύναμία του, κλείνεται μέσα  στὴ σιωπὴ τῆς πονεμένης ἀγάπης του, ἀποσύρει κάθε σημεῖο, κάθε θαῦμα, ρίχνει μιὰ σκιὰ πάνω στὴ λάμψη τῆς ὄψης του.[…]

Ἡ πίστη εἶναι ενας διάλογος. Ἀλλὰ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι σχεδὸν σιωπή. Ἀσκεῖ μιὰ πίεση απειρα λεπτὴ καὶ ποτὲ ἀκαταμἀχητη. Ὁ Θεὸς δεν δίνει διαταγές, ἐκπέμπει προσκλήσεις: “Ἄκουε Ἰσραήλ” ἢ “εἰ θέλεις τέλειος εἶναι…” Στὴν ἀπόφαση ἑνὸς τυράννου, ἀπαντᾶ μιὰ ὑπόκωφη ἀντίσταση, στὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου τοῦ Δείπνου ἀπαντᾶ ἡ χαρούμενη ἀποδοχὴ ἐκείνου “ὅστις ἔχει ὦτα”, ποὺ κάνει τὸν ἑαυτό του ἐκλεκτό, τείνοντας τὸ χέρι του στὸ προσφερομενο δῶρο. […]


Ὁ Πατέρας εἶναι πατέρας χωρὶς νὰ ἐπιβάλει τὴν πατρότητά του. Προσφέρεται ἐν τῶ Υἱῶ του. Καὶ κάθε ἀνθρωπος εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ: “θεοὶ ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες”, “θεοὶ” ὑπὸ τὸν ὅρο νὰ ἀναγνωρίσουν τοὺς ἑαυτούς τους υἱοὺς ἐν Χριστῶ […] Ἡ ἐλευθερία τῶν υἱῶν ταυτίζεται καὶ συμπίπτει μὲ τὸ Δῶρο τοῦ Πατέρα, ποὺ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς δέχεται νὰ τὸν ἀρνηθοῦν, νὰ τὸν ἀπορρίψουν, νὰ τὸν ἀποβάλουν ἀπὸ τὴ δημιουργία του.

Στὸ Σταυρὸ ὁ Θεός, ἔναντι τοῦ Θεοῦ, πῆρε τὸ μέρος τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἄθλιος, ἀλλὰ ξέρει ὅτι ὑπάρχει κάποιος ἀκόμη ἀθλιότερος, αὐτὸς ὁ Ζητιάνος τῆς ἀγάπης στὴ θύρα τῆς καρδιᾶς: “Ἰδοὺ εστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω. Ἐὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν  καὶ δειπνἠσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ”. [‘Αποκ. 3,20] .Ὁ Υἱὸς ἔρχεται στὴ γῆ γιὰ νὰ καθίσει στὸ “τραπέζι τῶν ἁμαρτωλῶν”.

Παύλου Εὐδοκίμωφ “Ἡ Πάλη μὲ τὸν Θεὸν”. Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν , Θεσσαλονίκη 1991, σσ 57-59

Ἀπόδοση στὴ Δημοτικὴ τῆς μετάφρασης τοῦ Ἰ.Κ.. Παπαδόπουλου.

Ἡ εἰκόνα ἀπὸ τοιχογραφία τῆς Καπνικαρέας.