Αδιέξοδο αριστουργηματικό

 

Είναι Κυριακή βραδάκι και προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο. Συμβαίνει όμως κάτι ανήκουστο! Δεν μου έρχεται τίποτα! Σε ποιον; Σε μένα!

Που είμαι η αστείρευτη η έμπνευση προσωποποιημένη! Που μπορώ να πάρω την πιο βαρετή σκηνή της καθημερινότητας - κάτι που να έχει σχέση με λογιστική - και με το σπιρτόζικο χιούμορ μου και τον καυστικό λόγο μου να δημιουργήσω ένα κείμενο απαράμιλλης εφευρετικότητας και φαντασίας. 

Εγώ που είμαι ένας βιρτουόζος της γραφής! Ένας ασταμάτητος, ακούραστος και ακόρεστος λογοπλάστης. Ένας μαέστρος των ιδεών! Ένα γητευτής των λογοτεχνικών σχημάτων. 

Και όμως ακόμα κι εγώ βρέθηκα σε συγγραφικό αδιέξοδο. Αναγνωρίζω αγαπητέ μου αναγνώστη και ακόμα πιο αγαπημένη μου αναγνώστρια(εδώ σας κλείνω το μάτι κυρίες μου), πως δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως κάτι τέτοιο πρωτοφανές συνέβη σε εμένα, τον πρύτανη των κειμένων των κοινωνικών μέσων. Και όμως συνέβη. 

Και εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω για την ταπείνωση και την μετριοφροσύνη...Είναι και οι δύο για τους χαμένους! Για τους ανέμπνευστους και τους αχαϊρευτους! Δεν είναι για ταλέντα σαν κι εμένα. 

Και αφού έπιασα τις αρετές να πω και για τη συγχώρηση. Εφαρμόζεται σε όλους εκτός από τους γνωστούς μας που μας σπάνε τα συκώτια και μας χαλάνε τη μέρα με το που βλέπουμε τις φάτσες τους. Σιγά που θα τους συγχωρήσουμε κιόλας. Ρε σε καζάνι ειδικό, με καπάκι που κλειδώνει να τους σιγοβράζει ο Βελζεβούλης,

Αυτά λοιπόν για σήμερα. Μια ημέρα που δεν είχα και κάτι ιδιαίτερο να γράψω. Βέβαια ό,τι γράφω εγώ είναι ιδιαίτερο. Αύριο θα γράψω για την πολιτική ορθότητα. Τώρα πάω να κυνηγήσω καμιά κατσαρίδα. Γι' αυτές είναι το καλοκαίρι και για εκείνους που μπορούν να πάνε διακοπές κανένα δίμηνο. Οι άλλοι που αρέσκονται στο θέρος είναι απλά βλαμμένοι! Αντιός