Το ματς της Μάντσεστερ Σίτυ με την Τότεναμ υπήρξε τόσο μεγάλο που μου δίνει αφορμές για να γράψω τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά κομμάτια. Μπορώ να γράψω για τον Γκουαρντιόλα κι ένα ακόμα αποκλεισμό του, για τη Σίτυ που δεν λέει να μεγαλώσει, για το θρίαμβο της Τότεναμ που προόδευσε, γιατί δεν έκανε μεταγραφές σε μια εποχή που όλοι ζουν για αυτές, για το VAR που σε πολλούς δεν αρέσει – ίσως κάποια στιγμή γράψω και για αυτά. Αλλά θα ήταν άδικο μετά το μεγαλειώδες αυτό παιγνίδι να μην γράψω απλά για το ποδόσφαιρο και το πόσο υπέροχο σπορ μοιάζει κάποιες τέτοιες βραδιές.
Παράδεισος και κόλαση
Στην ιστορία του ποδοσφαίρου μπορεί να βρει κανείς αρκετά ματς με ανάλογη διακύμανση ή ανάλογη δραματικότητα. Η παράταση του Ιταλία – Γερμανία 4-3, στο πρώτο τηλεοπτικό μουντιάλ της ιστορίας, παραμένει ακόμα σήμερα, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, ένα θέαμα υψηλού επιπέδου. Η ανατροπή του 0-3 από την Λίβερπουλ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης και η επικράτησή της στα πέναλτι με αντίπαλο την καλύτερη της Μίλαν έχει δικαίως καταγραφεί ως ένας θρίαμβος της θέλησης. Οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι γεμάτες από εποποιίες: ένα ματς μεταξύ της Βέρντερ του Όττο Ρεχάγκελ και της Αντρελεχτ στα πρώιμα χρόνια του Τσάμπιονς λιγκ, στο οποίο οι Γερμανοί μετέτρεψαν το αρχικό 0-3 σε μια καθαρή νίκη με 5-3, παραμένει για μένα, ακόμα και σήμερα που νοιώθω ότι τα ‘χω δει όλα, κάτι ανεπανάληπτο. Το μαγικό ματς Τσέλσι – Λίβερπουλ 4-4, προημιτελικός του Τσάμπιονς λιγκ του 2009, το θυμάμαι σαν υπερθέαμα: χθες βλέποντας την επική πρόκριση της Τότεναμ το ξαναθυμήθηκα. Μόνο που υπάρχει μια στοιχειώδης διαφορά ανάμεσα στα δυο. Τότε προκρίθηκε ο γηπεδούχος, η Τσέλσι, που είχε να υπερασπιστεί μια νίκη με 1-3 στο Ανφιλντ. Σε εκείνο το ματς η Λίβερπουλ είχε δώσει την ψυχή της χωρίς ποτέ να φτάσει σε σκορ πρόκρισης. Ενώ χθες η Τότεναμ πέθανε κι αναστήθηκε τουλάχιστον τρεις φορές! Μια περισσότερη από την Μάντσεστερ Σίτυ που έκανε κι αυτή βόλτες ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση.
Από μηχανής Θεός σε τραγωδία
Αγαπάμε το ποδόσφαιρο γιατί μέσα μας υπάρχει πάντα η προσμονή του ανεπανάληπτου: ο ποδοσφαιρόφιλος είναι ένας μεγάλος αισιόδοξος που θέλει να νοιώθει ότι το ματς που θα δει μπορεί να είναι το καλύτερο της ιστορίας, αλλά είναι κι ένας απίθανος ματαιόδοξος, που πιστεύει ότι στην εποχή του πως έχει παρακολουθήσει πράγματα που οι μικρότεροι δεν θα χαρούν ποτέ τους. Το πράγμα γίνεται χειρότερο ή καλύτερο (ανάλογα πως το βλέπει κανείς) όταν η ματαιοδοξία (μας) συναντά την παιδικότητα (μας): το μεγάλο ματς που βλέπουμε αποκτά ξαφνικά μυθιστορηματικές διαστάσεις. Το Μάντσεστερ Σίτυ – Τότεναμ 4-3, που είναι 3-2 στο 20ο λεπτό και 5-3 για ένα λεπτό στο 93΄πριν ξαναγίνει 4-3, είναι το παραμύθι που ψάχναμε για να λέμε στα παιδιά μας, γιατί σαν παιδιά που είμαστε ξέρουμε πόσο τους αρέσουν τα παραμύθια. Οι μορφές του αγώνα είναι άλλωστε κινηματογραφικές: ο Κορεάτης Σον, μια φιγούρα καρτούν, ο Στέρλινγκ που αποφασίζει για ένα βράδυ να γίνει υπερπαίκτης, ο Αγκουέρο που δεν μπορεί να λείπει, ο Ντε Μπρόιν που παίζει για τρεις, κλέβουν την καρδιά μας χαρίζοντας μας σεναριακές ανατροπές και όχι απλά ωραίες φάσεις. Στο τέλος το VAR παίζει το ρόλο του πιο από μηχανής Θεού, που χει εμφανιστεί σε τραγωδία. Το γκολ – πρόκρισης της Σίτυ ακυρώνεται: η Τότεναμ που μοιάζει να έχει χάσει με νοκ άουτ, νικάει στα σημεία. Ο Γκουαρντιόλα που δυο χρόνια τώρα ζητά το VAR στα ματς της Πρέμιερ λιγκ, χάνει από αυτό μια πρόκριση της στιγμή που την πανηγυρίζει. Πόνος, χαρά, δάκρια, αποθέωση, νίκη, ήττα και τραγική ειρωνεία: όλα μαζί συνθέτουν ένα επικό δράμα, που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Και που ο καθένας πιστεύει πως δεν θα ξαναδεί ποτέ κανείς πια.
Θέμα πίστης
Είναι διαφήμιση του ποδοσφαίρου το Μάντσεστερ Σίτυ– Τότεναμ 4-3; Όχι το ματς δεν είναι διαφήμιση, είναι κάτι πολύ σημαντικότερο: μια ιεροτελεστία αποθέωσης ενός σπορ που είναι το πιο λατρεμένο στον πλανήτη, γιατί μπορεί να προσφέρει τέτοιες τελετουργικές συγκινήσεις, ανεπανάληπτες και συγχρόνως μυσταγωγικές. Κυρίως χρήσιμες σε εκείνους που χάνουν την πίστη τους. Ο ποδοσφαιρόφιλος ψάχνει μύθους – το ματς ανήκει στις μεγάλες εκείνες ιστορίες που είναι αδύνατο να αφηγηθείς: μόνο το ζεις. Ενώ όταν αξιολογείς τους ποδοσφαιριστές και ψάχνεις τον καλύτερο έχεις συγκεκριμένα κριτήρια (γκολ, εμφανίσεις, τρόπαια, διάρκεια και είδος καριέρας) στην περίπτωση των μεγάλων ματς αυτό που μετρά είναι κάτι μεταφυσικό: το ματς έχει ένα σενάριο ίσως σημαντικότερο από τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν, κι αυτό το σενάριο δεν χρειάζεται καν το πέρασμα του χρόνου για να αποκτήσει μυθιστορηματική διάσταση. Το ματς της Μάντσεστερ Σίτυ - Τότεναμ είναι κάτι θαυμαστό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου – δεν περιμένει το χρόνο για να ομορφύνει.
Κανείς από αυτούς τους άτυχους που δεν το είδαν δεν θα καταφέρει ποτέ να το χαρεί παρακολουθώντας το σε μαγνητοσκόπηση και κανείς από όσους το απόλαυσαν δεν θα καταφέρει να περιγράψει το είδος της απόλαυσης, που ένοιωσε όσο το παρακολουθούσε. Όλα μα όλα, ακόμα και το τρελό και ίσως άδικο φινάλε του, βοήθησαν ώστε να αποκτήσει μια υπέροχη λάμψη που αναδεικνύει το ποδόσφαιρο σε ένα είδος θρησκείας. Δεν ήταν ένα παιγνίδι – είναι ένα σύμβολο πίστης.
Δεν λέγεται αλλιώς
Το ποδόσφαιρο είναι πιο δυνατό ακόμα και από τις κρίσεις που περνά. Το Τσάμπιονς λιγκ π.χ εξελίσσεται σε μια επανάληψη των ίδιων και των ίδιων αγώνων, καθώς από τότε που υπήρξε η διεύρυνση του οι πρωταγωνίστριες ομάδες μονιμοποιούνται αντί να εναλλάσσονται. Αυτό το ενδεχόμενο, όταν η διεύρυνση του θεσμού αποφασίστηκε, φαίνεται ότι στην UEFA δεν το είχαν εξετάσει. Έτσι φτάσαμε τα τελευταία χρόνια να βλέπουμε διαρκώς τα ίδια και τα ίδια ζευγάρια. Κι όμως επειδή το ποδόσφαιρο είναι πανίσχυρο κι αυτό ακόμα τον σκόπελο τον ξεπερνά: η μαγεία έρχεται εκεί που λιγότερο την περιμένεις – αλλά μήπως αυτό δεν είναι αληθινά μαγικό;
Μην κολλήσετε στις μεγάλες ενέργειες των παικτών ή στα λάθη τους, στις κινήσεις των προπονητών, στα τακτικά μυστικά – προς Θεού μην κρατήσετε από το έπος που είδαμε μόνο αν ένα γκολ έπρεπε η όχι να μετρήσει στο φινάλε. Αν είμαστε αληθινοί ποδοσφαιρόφιλοι ας πούμε ένα ευχαριστώ στην τύχη μας: τίποτα άλλο. Το Μάντσεστερ Σίτυ – Τότεναμ 4-3 είναι η απόδειξη της ίδιας της δύναμής του ποδόσφαιρου. Που είναι απλό, μεγαλειώδες, υπέροχο, άτρωτο. Ναι, είναι ο βασιλιάς των σπορ, και ζητώ συγνώμη από όσους έχω ειρωνευτεί γιατί επαναλαμβάνουν αυτό το κλισέ. Κάποια πράγματα δεν λέγονται διαφορετικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου