Γονείς και παιδιά

Μια που ξημερώνει του Αγίου Στυλιανού,προστάτη των παιδιών, λέω να γράψω κάτι για τις σχέσεις γονιών-παιδιών.

Πολλές φορές, αν όχι όλες, οι γονείς κάνουμε το εξής λάθος. Φανταζόμαστε τι είδους ζωή θα κάνει το παιδί μας και περιμένουμε να ακολουθήσει αυτό ακριβώς το σχέδιο.Αυτό συχνά πυκνά δεν συμβαίνει και ακολουθεί πανικός.

Λοιπόν,όσο κι αν είναι δύσκολο να το δεχτούν οι γονείς, το παιδί,όσο μεγαλώνει, γίνεται ένα ανεξάρτητο άτομο,με δικά του σχέδια για τη ζωή.Τα άσχημα μαντάτα για τους γονείς είναι ότι δεν μπορούν να ρυθμίσουν ή να κανονίσουν τη ζωή του παιδιού  τους.Και δεν πρέπει κιόλας ,εδώ που τα λέμε.Ακόμα (κι εδώ είναι το κυρίως θέμα) κι όταν το παιδί κάνει λάθος ή βλακεία.


Διαφορά λάθους και βλακείας: Λάθος είναι μια ατυχής απόφαση που παίρνεται και υπό την πίεση του χρόνου και άλλων συνθηκών.Για παράδειγμα πρέπει να στρίψω δεξιά ή αριστερά επιλέγω ένα από τα δύο και βγαίνω σε αδιέξοδο διότι έκανα λάθος.
Βλακεία είναι όταν δεν έχω πίεση για να αποφασίσω κάτι,έχω ένα σωρό ενδείξεις ότι αυτό που κάνω θα μου βγει σε κακό και παρ' όλα αυτά το συνεχίζω ελπίζοντας ότι θα βγει σε καλό.Για παράδειγμα βάζω το κεφάλι μου στη λαιμητόμο,δένω τα χέρια μου και περιμένω πως όταν πέσει η λεπίδα δεν θα μου κόψει τον λαιμό αλλά θα μου κάνει μασάζ.

Όταν λοιπόν το παιδί πάει να κάνει βλακεία(στο λάθος μάλλον θα το πάρουν χαμπάρι οι γονείς όταν θα έχει γίνει)σαφώς ο γονιός θα πει τη γνώμη του, θα προειδοποιήσει, θα διαφωνήσει.Ως εκεί όμως.Δεν είναι έξυπνο να πιέσει γιατί έτσι το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να οδηγηθεί σε ρήξη με το παιδί του.Αφού πει τη γνώμη του, θα φροντίσει να δημιουργήσει όλες αυτές τις συνθήκες ώστε αν - ου μη γένοιτο - στραβώσει το πράγμα, το παιδί να μπορέσει να γυρίσει πίσω ώστε να βρει παρηγοριά και όχι να μια ξινισμένη φάτσα που να γράφει στο κούτελο "σου τα 'λεγα εγώ".

Αυτή είναι η σημερινή συνεισφορά μου σε ένα φλέγον ζήτημα.Ελπίζω να βοήθησα.Αν όχι,ε, τι να κάνουμε,προσπάθησα....