Ο Χριστός για να μας δεχτεί κοντά Του δεν βάζει κανέναν όρο

Οι ιερείς που βιάζονται να εγκρίνουν με επαινετικά λόγια τα μέτρα ηθικής που παίρνουν κάποια ολοκληρωτικά καθεστώτα(κατάργηση της πορνείας, απαγόρευση των εκτρώσεων, δυσκολία στην έκδοση διαζυγίου)σκέφτονται πιο πολύ πιστεύω το γράμμα του νόμου και όχι το πνεύμα του νόμου,που αποτελεί την βάση τέτοιων μέτρων.Διότι το πνεύμα πνέει μόνο εκεί που υπάρχει ελευθερία κι εκεί όπου η αρετή βγαίνει από την ελεύθερη βούληση και επιλογή του καθενός.(Όλα μου επιτρέπονται αλλά δεν μου είναι όλα χρήσιμα).Αν δεν υπήρχε ο διάβολος,θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη,μέσα στην κεντρική αγορά της οποίας θα βρίσκονταν στη σειρά ο οίκος ανοχής,τα μαγαζιά της νύχτας και τα παράνομα στέκια.Μόνο που...θα ήταν άδεια.

Θα φτάναμε τελικά σε ένα σημείο όπου ο οίκος ανοχής, τα ξενυχτάδικα και τα στέκια του τζόγου, όχι μόνο θα ήταν άδεια, αλλά και κλειστά, διότι απλώς δεν θα είχαν καθόλου πελάτες.


(Πόσο μ' αρέσει να σκέφτομαι τον διάβολο πίσω από τα κλειστά παντζούρια ενός τέτοιου μαγαζιού,να τρέχει από δω κι από κει,, να βρυχάται σαν λιοντάρι, που γυρεύει κάποιον να καταπιεί,αλλά να μην βρίσκει κανέναν.Ή μία άλλη εικόνα:ακουμπισμένος ο διάβολος στο παντζούρι,με τα μάτια του να σπινθηροβολούν στο σκοτάδι, να κοιτάζει απελπισμένος και ντροπιασμένος τα άδεια τραπέζια με τις πράσινες τσόχες.)

Δεν μπορώ πάντως, όπως και να 'χουν τα πράγματα,να συμφωνήσω με τους ιερείς(έστω κι αν μέσα σ' αυτούς βρίσκεται ο π.Σοφιανός Β.), που εξυμνούν τα διατάγματα της ασφάλειας στα οποία γίνεται λόγος για το κούρεμα των μαλλιών των αγοριών και για τις φούστες των κοριτσιών.

Και δεν συμφωνώ,διότι θεωρούν σπουδαιότερο να ασχολούνται με ματαιότητες, ξεχνώντας πως τα διατάγματα αυτά προέρχονται από τους υπηρέτες του Αιωνίου Εχθρού,που άφησε να απλωθεί πάνω μας ο τρόμος και το ψέμα.Τα ξεχνάμε αυτά και εκστασιαζόμαστε με τις σαχλαμάρες.Διυλίζουμε τον κώνωπα και αδιαφορούμε για την κάμηλο.Βλέπουμε το κάρφος και όχι την δοκό,αποδίδουμε το εν δέκατο των εισοδημάτων μας σαν τον Φαρισαίο...Άκουσον,άκουσον!

Ο Χριστός για να μας δεχτεί κοντά Του δεν βάζει κανέναν όρο, κανέναν απολύτως.Εμείς όμως,όταν γίνουμε δικοί Του,τινάζουμε από πάνω μας τη βρομιά όχι από υποχρέωση αλλά από μια ανείπωτη ντροπή και από καλή θέληση.

Νικολάε Στάινχαρτ,Το ημερολόγιο της ευτυχίας,εκδ.Μαϊστρος