Έγινε τραγούδι, έγινε ταινία και θα μπορούσε να είχε γίνει και Παγκόσμιος Πρωταθλητής…
Ο λόγος για τον πυγμάχο μεσαίων βαρών, Ρούμπεν Κάρτερ, γνωστό ως «Hurricane» («Τυφώνα») που το 1964, κέρδισε στην κατηγορία του τον τίτλο. Κι όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να κερδίσει κι άλλους τίτλους. Ωστόσο, στις 17 Ιουνίου του 1966 μια ληστεία –ληστεία που κατέληξε σε τριπλή δολοφονία- σ’ ένα μπαρ στη γενέτειρά του, στο Νιου Τζέρσεϊ, αλλάζει την ζωή του. Ξεκινώντας από μια αυτόπτη μάρτυρα που λέει ότι οι δράστες ήταν δύο μαύροι άντρες, η αστυνομία, οδηγείται στον Ρούμπιν Κάρτερ και στον φίλο του Τζον Άρτις. Αρχικά, δεν προκύπτουν επαρκή στοιχεία εις βάρος τους και αφήνονται ελεύθεροι. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά και ύστερα από την κατάθεση δύο κακοποιών ότι είδαν τον πυγμάχο και τον φίλο του στον τόπο του εγκλήματος, οι φερόμενοι ως δράστες, δικάζονται και καταδικάζονται σε τρεις φορές ισόβια.
Ο «Τυφώνας» ωστόσο, «δεν το βάζει κάτω», και στο ρινγκ της …φυλακής, συνεχίζει να δίνει τον αγώνα του, έχοντας να αντιμετωπίσει ως αντίπαλο ένα προκατειλημμένο και διεφθαρμένο νομικό σύστημα και μια κοινωνία με βαθιά ριζωμένο μέσα της τον ρατσισμό. Σύμμαχοί του σε αυτόν τον αγώνα, καλλιτέχνες (όπως ο Μπομπ Ντίλαν που με το τραγούδι του «Hurricane», τραγουδάει την ιστορία ενός ανθρώπου που κατηγορείται και καταδικάζεται για κάτι που δεν έκανε), συνάδελφοί του (όπως ο Μωχάμεντ Άλι) και φυσικά οι μαύροι της Αμερικής που για μια ακόμη φορά, γίνονται «στο ίδιο (ρατσιστικό) έργο θεατές.»
Στις 17 Μαρτίου του 1976, αποφασίζεται η επανάληψη της δίκης.
Στις 7/11 του 1985, μετά από 19 (!) ολόκληρα χρόνια, ένας αθώος άνθρωπος αποφυλακίζεται και το 1988 η δικαιοσύνη παραδέχεται ότι απέναντί του διέπραξε «κακοδικία», αφού αποδεικνύεται ότι στη δίκη συμμετείχαν πληρωμένοι ψευδομάρτυρες.
Το 1999, η συγκλονιστική ιστορία του Ρούμπεν Κάρτερ γίνεται ταινία , με πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσιγκτον. Πριν βγει στις αίθουσες, ο σκηνοθέτης Νόρμαν Τζούισον, καλεί τον «Hurricane», σε ιδιωτική προβολή. Εκείνος, παρακολουθεί αμίλητος. Στους τίτλους τέλους, σηκώνεται, περπατάει για λίγο στο δωμάτιο και ξεσπάει σε κλάματα.
Για την ζωή που θα μπορούσε να είχε ζήσει και του την στέρησαν… Για τους αγώνες που ήθελε να δώσει μέσα στα ρινγκ – και όχι μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Εν τέλει , για την αδικία που δεν αντέχεται με τίποτα.
Στις 20 Απριλίου του 2014, στα 77 του χρόνια, έφυγε από την ζωή ο «Τυφώνας» που θα μείνει στην ιστορία, όχι γιατί εκείνος σάρωσε στο πέρασμά του, αλλά γιατί του σάρωσαν όλα του τα όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου