Κάποτε,πριν από χρόνια,διαφωνούσα με μια συμφοιτήτριά μου για τις διαπροσωπικές σχέσεις και την πραγματικότητά τους."Στη στενοχώρια όλοι τρέχουν να βοηθήσουν γιατί τους είναι εύκολο",μου έλεγε,"στη χαρά σου όμως κανείς δε χαίρεται",επιμένοντας πως αν θες να δεις αν κάποιος είναι φίλος σου,να τον εξετάσεις στη χαρά σου πως αντιδρά.
Εγώ από την άλλη επέμενα πως στη χαρά όλοι θα τρέξουν να πιουν ένα ποτήρι στην υγειά σου ενώ στη λύπη,στην αναποδιά...ούτε τον καφέ της παρηγοριάς.
Μετά από δεκαπέντε χρόνια,πιστεύω πως αν ξανακάναμε αυτή τη κουβέντα με την κοπέλα αυτή(καλά να την έχει ο Θεός),μάλλον θα συμφωνούσα μαζί της.Αν και τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τον,σπάνιο για γυναίκα,κυνισμό της,τώρα οφείλω να ομολογήσω πως είχα περισσότερο δίκιο από εμένα.
Όταν είσαι παπάς έχεις αυτό το προνόμιο".Βλέπεις,ακούς,παρατηρείς πολλά στις ζωές των άλλων ανθρώπων.Κυρίως επειδή έρχονται μόνοι τους και στα λένε.Οπότε μπορείς να βγάλεις κάποια συμπεράσματα.Αν ενδιαφέρεσαι δηλαδή.
Νομίζω λοιπόν ότι,έστω ενδόμυχα,πάντα υπάρχει μια σκιά που μεγαλώνει όταν βλέπουμε κάποιον να χαίρεται.Λίγο σκεφτόμαστε πως μας επηρεάζει εμάς το γεγονός που τον χαροποίησε,λίγο(ή πολύ) ζηλεύουμε που δεν έχουμε κάτι ανάλογο για να χαρούμε προσωπικά ή -ας το παραδεχτούμε κι αυτό- έχουμε μια καλή δόση κακίας που έρχεται στην επιφάνεια όταν κάποιος πετυχαίνει κάτι ή ενθουσιάζεται που ξεκινά κάποια περιπέτεια.
Αλλά ας σταθούμε σε κάτι.Δεν έχουμε κάτι ανάλογο να χαρούμε;Ισχύει άραγε ή απλά δεν καταλαβαίνουμε τι έχουμε;Μήπως ζητάμε να χαρούμε με κάτι που δεν θα έπρεπε να το ζητάμε στην παρούσα φάση της ζωής μας;
Για παράδειγμα,είμαι πια σαράντα χρονών.Δε γίνεται να επιζητώ τις εμπειρίες ή τα ξεκινήματα ενός 17χρονου ή ενός 20χρονου.Αυτοί είναι στην αρχή της ανηφόρας της μιας πλευράς του λόφου,ενώ εγώ είμαι στην αρχή της κατηφόρας της άλλης πλευράς.Αυτοί έχουν οράματα,ενώ σε μένα αρχίζουν να αυξάνονται οι αναμνήσεις ενώ τα όποια οράματά μου γίνονται όλο και πιο ρεαλιστικά.Άλλη εποχή για ουίσκι βρε παιδί μου και άλλη για τσάι με μήλο και κανέλα στο κάτω κάτω...
Τελικά πιστεύω ότι δε χαιρόμαστε(πραγματικά και σε υψηλό βαθμό) στη χαρά του άλλου,όχι τόσο επειδή δεν είμαστε καλοί φίλοι ή επειδή ζηλεύουμε ή φθονούμε,αλλά επειδή δεν μπορούμε να βρούμε τη χαρά στη δική μας ζωή.
Παρεμπιπτόντως,γράφοντας αυτά έπινα τσάι με μήλο και κανέλα...
Παπα Κώστα ωραίο θέμα. Πάντως είτε στην χαρά είτε στην λύπη θα φανεί ποιος είναι αγνός πραγματικός φίλος. Μερικές φορές οι "προβληματικοί" μη πραγματικοί φίλοι ξεμπροστιάζονται στην μια κατάσταση, άλλες φορές στην άλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο αν θα μπορούσαμε να το δούμε στατιστικά νομίζω ότι η παλιά σου φίλη έχει δίκιο. Η χαρά βλέπεις δεν βγάινει αυθόρμητα κι ο φθόνος επίσης είναι σαν αγριο πεινασμένο θηρίο, θέλει να βγει να κατασπαράξει και σπρώχνει σπρώχνει να πεταχτεί έξω, δύσκολα κρύβεται. Ποιο εύκολα σπαράζεις στο κλάμα σε μια κηδεία από ότι χαμογελάς από χαρά σε ένα γάμο πχ. Το έχουμε δει αυτό το έργο ουκ ολίγες φορές.
Το αν χαιρόμαστε στην χαρά του άλλου όσο θα έπρεπε, εξαρτάται από την καθαρότητα της καρδιάς μας παπα Κώστα. Ουδείς τέλειος έτσι κι αλλιώς, άλλωστε αυτή η μάχη τελειώνει όταν φύγουμε από εδώ.
Ο Κύριος είπε άλλωστε η θυσία για τους φίλους δείχνει την μεγαλύτερη αγάπη. Το τι λέμε δεν έχει καμιά σημασία, το τι κάνουμε έχει ως γνωστόν.
Ωραίο το τσάι με μήλο και κανέλα αν και προτιμώ το τσάι χωρίς προσμήξεις γεύσεων. Ωστόσο έχω έρωτα με το φασκόμηλο που είναι και απίστευτα θαυματουργό. Στην πλευρά του λόφου που ανέφερες, την κατηφορική δα, χρειαζόμαστε θαυματουργά ροφήματα :-)
Π
Αυτό είναι το κακό με τους/τις παλιούς-ες φίλους-ες.Όταν έχουν δίκιο,το καταλαβαίνουμε συνήθως αργά.
ΔιαγραφήΤο φασκόμηλο το κρατάω για πιο κάτω στην κατηφόρα....
Φίνο θεματάκι καλέ! οι γυναίκες είναι πιο κυνικές με την πάροδο του χρόνου επειδή είναι πρακτικά πλάσματα, και όποιος βρήκε φίλο να χαίρεται πραγματικά με τη χαρά του, βρήκε, ανεκτίμητο θησαυρό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι φαίνεται πως έχουν τα πράγματα...
ΔιαγραφήΠροσωπικά θεωρώ φίλο μου, εκείνον τον άνθρωπο στον οποίο μπορώ εγώ να μιλήσω απλά, χωρίς κάποια από τις μάσκες με τις οποίες καθημερινά περιφέρομαι, μπορώ να είμαι ευάλωτος, συγχυσμένος, στεναχωρημένος, παρ'όλα αυτά κατά περίεργο τρόπο να εξακολουθώ να έχω αξία στα μάτια του... μια τρυφερή αξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ χαρά ή η λύπη που μπορεί να νιώσει κάποιος δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μου χαράς ή της λύπης. Είναι σα να λέμε ότι οι φίλοι συγχωνεύονται σε ένα επίπεδο και ό,τι νιώθει ο ένας θα πρέπει να το νιώθει και ο άλλος, ότι δηλαδή τους συνδέει μια σχέση οργανική του ενός σώματος. Οι φίλοι παραμένουν δύο διακριτές υπάρξεις (δηλαδή κατά βάση μοναχικές) μέσα στη φιλία τους. Αν κάποιος δεν μπορεί να χαρεί με την χαρά μου, είναι γιατί η χαρά του είναι η έκφραση της δικής του ψυχής, η οποία παλεύει στον δικό της αγώνα...το ίδιο και η λύπη.
Δεν βρίσκω δηλαδή τον λόγο να κρίνουμε τον φίλο από αυτό το στοιχείο, πόσο μάλλον να το απαιτούμε κιόλας. Δεν θέλω ο φίλος μου ούτε να χαίρεται με την χαρά μου ούτε να λυπάται με την λύπη μου. Θέλω γι' αυτόν όπως και για μένα να είμαστε ελεύθεροι μέσα στην φιλία μας.
Εκτός κι αν μιλάμε για συναναστροφές, δηλ. για αρένες εντυπώσεων.
Πολύ ωραία το θέτεις.Μια ένσταση όμως.
ΔιαγραφήΠόσο φίλος μπορεί να θεωρηθεί όμως αυτός που ενδόμυχα ζηλεύει τη χαρά σου;Το επόμενο βήμα δεν θα είναι να προχωρήσει ματαίωση αυτής της χαράς.Να βάλει κάποια "τρικλοποδιά";
Είναι άλλο πράγμα η ζήλια και άλλο ο φθόνος. Η ζήλια είναι, ένα θεμιτό και επιθυμητό συναίσθημα. Ζηλεύω κάποιον επειδή τον αξιολογώ σε ανώτερο επίπεδο από εμένα σε κάποιον τομέα, π.χ. στην διατήρηση της καλής του υγείας, και να πούμε "Σε ζηλεύω ρε φίλε, που είσαι τόσο γερός...ενώ εγώ όλο στους γιατρούς τρέχω...κλπ." .Αυτό το συναίσθημα είναι παρακινητικό για βελτίωση σε κάτι. Διατηρεί τις δύο υπάρξεις σε ετερότητα και υπογραμμίζει την διαφορά τους. Κακώς κατά τη γνώμη μου έχει ενοχοποιηθεί η ζήλια και ανάμεσα στα αδέλφια. Είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα και θα πρέπει να το αφήνουμε να εκδηλώνεται και να το επεξεργαζόμαστε. Εάν αυτό δεν γίνει, που δεν γίνεται συνήθως, τότε η ζήλια μετατρέπεται σε φθόνο. Φθόνος είναι ότι όχι μόνο σε ζηλεύω για κάτι αλλά και ότι δεν θέλω να είσαι εκεί που βρίσκεσαι και γι' αυτό ενεργώ φθονερά, δηλαδή "σου βάζω τρικλοποδιά", όπως λες π.Κώστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε και πάλι το πρόβλημα δεν είναι σε εκείνον αλλά σε εμάς που ούτε αντιληφθήκαμε, ούτε θέλαμε να δούμε, ούτε μπορούσαμε να επεξεργαστούμε για τους δικούς μας, πάλι, λόγους την φυσιολογική ζήλια που έγινε φθόνος. Η βάση για όλες τις σχέσεις είναι το πόσο καλά γνωρίζουμε εμείς τα συναισθήματά μας, πόσο καθαρά τα βλέπουμε σε εμάς πρώτα για να μπορέσουμε να τα διακρίνουμε και στους άλλους. Εκεί είναι όλη η δυσκολία, γιατί αυτό θέλει χρόνο, κόπο και μεγάλη εμπειρία ζωής.
Συμφωνώ για την παιδική ζήλια.Για τους ενήλικες έχω ενστάσεις .Δε θυμάμαι να έχω δει αθώα ζήλια σαν αυτή που περιγράφεις σε ενήλικα άτομα..
ΔιαγραφήΕπίσης δυσκολεύομαι να σκεφτώ τον εαυτό μου να μην χαίρεται ή να μη λυπάται με τη χαρά ή τη λύπη ενός φίλου.Όχι στον ίδιο βαθμό φυσικά .Επίσης,δεν είναι κάτι που απαιτώ από τον άλλο,αλλά από εμένα.Άλλωστε δεν εξακριβώνεται κάτι τέτοιο.
Μου άρεσε η διάκριση στα συναισθήματα που έκανε ο paracosmos. Σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ paracosmos είναι.Πάντα έχει ενδιαφέροντα πράγματα να γράψει. Και είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον να την τσιγγλάω στις διαφωνίες
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως!
ΑπάντησηΔιαγραφή