"Ναι, αλλά για την πατρίδα του κανείς..."
"Πατρίδα δεν είναι το χώμα αλλά οι άνθρωποι που το πατούν", τους διέκοψε ξανά ο δάσκαλός μου. "Μπήκατε ποτέ στον κόπο να ρίξετε έστω και μια ματιά στα προβλήματά τους; Όχι βέβαια. Κι ωστόσο θέλετε να τους υπαγορεύετε τι αλάτι να τρώνε και τι ρούχα να φοράνε. Γιατί ν' ανεχτούν μια τέτοια τυραννία και γιατί να σας αφήσουμε να την επιβάλλετε;"
"Μα κι εμείς χρησιμοποιούμε πια ινδικό πανί ,και ζάχαρη, κι αλάτι."
"Μπορείτε να κάνετε ό,τι σας αρέσει για να εκτονώσετε την αγανάκτησή σας και να διατηρήσετε το φανατισμό σας. Εσείς έχετε να βάλετε μια μπουκιά φαΐ στο στόμα σας· αλίμονο στους φτωχούς που θα τους αναγκάσετε να υποταχτούν στις ορέξεις σας. Θα ξέρετε, φαντάζομαι, πως κάθε στιγμή της ζωής τους είναι ένας αγώνας ζωής και θανάτου για την επιβίωσή τους. Δεν μπορείτε να βάλετε με το νου σας τι σημασία έχει γι' αυτούς μια δεκάρα πάνω ή κάτω-τίποτα το κοινό δεν υπάρχει ανάμεσά σας. Εσείς περάσατε όλη τη ζωή σας σε μια ανώτερη σφαίρα και τώρα κατεβαίνετε από εκεί για να ξεσπάσετε πάνω τους την οργή σας. Αυτό εγώ το λέω ανανδρία."
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, Το σπίτι και ο κόσμος, εκδ. Εκάτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου