Τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα, ο αριθμός των θανάτων έχει ξεπεράσει τον αριθμό των γεννήσεων, όχι επειδή ζούμε λιγότερο αλλά επειδή γεννάμε λιγότερο. Η μείωση αυτή την τελευταία εξαετία ισοδυναμεί με την απώλεια των κατοίκων του δήμου της Πάτρας (χωρίς τα προάστια). Ο αριθμός των παιδιών ανά γυναίκα έχει πέσει στο δραματικό 1,2 , τη στιγμή που για να αναπαραχθεί ένας πληθυσμός χρειάζεται να είναι στο 2,1 ενώ η μέση ηλικία των Ελλήνων είναι τα 44 έτη (ενδεικτικά στην Αλβανία είναι τα 31 έτη, στην Τουρκία τα 29, στο Πακιστάν τα 22 και στο Αφγανιστάν τα 18 έτη) με αποτέλεσμα ο ελληνικός πληθυσμός να βαίνει συρρικνωμένος και γερασμένος. Ως εκ τούτου, το δημογραφικό ζήτημα έχει αναρριχηθεί στην κορυφή των δυσεπίλυτων προβλημάτων και παρά την αμυδρή και αποσπασματική απόδοση βαρύτητας από τα ΜΜΕ ενέχει κινδύνους κοινωνικούς, οικονομικούς και εθνικούς.
Τα αίτια θα μπορούσαν εύκολα να εξευρεθούν στην οικονομική κρίση, όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι ο κατήφορος της χώρας έχει ξεκινήσει εδώ και τριανταπέντε περίπου χρόνια. Αναμφισβήτητα, τα οικονομικά δεδομένα έχουν παίξει το ρόλο τους όπως επίσης και η εισαγωγή των γυναικών στην αγορά εργασίας, η ευκολία των διαζυγίων, η απουσία του κοινωνικού κράτους και η έλλειψη κινήτρων για τις πολύτεκνες οικογένειες. Η πυροδότηση, όμως, μιας τέτοιας κατάστασης προήλθε κυρίως από τον εισαγόμενο εκ δύσεως σύγχρονο τρόπο ζωής, τον αυξανόμενο ατομοκεντρισμό, την αποφυγή ανάληψης ευθυνών, την προσήλωση στην άνεση και στην κατανάλωση, την δυσκολία στις σχέσεις, την θεοποίηση του ‘εύκολου’ και την προαγωγή της καλοπέρασης σε υπέρτατη αξία.
Οι αρνητικές επιπτώσεις ποικίλουν και θα εμφανιστούν άλλες αργά κι άλλες πιο γρήγορα, σε συνδυασμό με τη φυγή στο εξωτερικό μισού εκατομμυρίου Ελλήνωντα τελευταία οκτώ μνημονιακά χρόνια (αριθμός που ισοδυναμεί με τους νεκρούς της περιόδου της κατοχής 1940-1944). Αναπόφευκτη είναι η κατάρρευση των συνταξιοδοτικών ταμείων, η μείωση της παραγωγικότητας, η αύξηση των δαπανών υγειονομικής περίθαλψης λόγω γερασμένου πληθυσμού, η χαλάρωση του θεσμού της οικογένειας. Το γελοία ανεδαφικό επιχείρημα ότι η εισροή μεταναστών θα λύσει το δημογραφικό πρόβλημα καταρρέει αν δει κάποιος ποιος είναι ο τροχονόμος των ροών αυτών: Το κράτος-δουλέμπορος της Τουρκίας που θυσίασε και εξακολουθεί να θυσιάζει (με την συγκατάθεση της ελληνικής κυβέρνησης) στα νερά του Αιγαίου μικρά παιδάκια και συνολικά πάνω από τρεις χιλιάδες ανθρώπινες ζωές προκειμένου να προκαλέσει γεωπολιτικές ανακατατάξεις, αφού ξεδιάντροπα ο σουλτάνος Ερντογάν αναφέρει ότι η Τουρκία της καρδιάς του εμπεριέχει νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη και φτάνει μέχρι τη Θεσσαλονίκη!
Η εισροή μεταναστών έχει θετική επίπτωση στο βαθμό που οι αυτοί αφομοιώνονται στο κοινωνικό σύνολο όπως π.χ. σε μεγάλο βαθμό οι Αλβανοί. Σε μια χώρα, όμως, που η ιδιοπροσωπία της πολεμάται από την ίδια την πολιτεία με την υιοθέτηση αντι-ταυτοτικών και παγκοσμιοποιητικών πολιτικών, η κοινωνική συνοχή θα αποτελεί αστείο, η χώρα θα μετατρέπεται σε ένα απρόσωπο σύνολο, έναν χώρο πολύχρωμης σαλάτας και η όποια ελίτ –πολιτική ή οικονομική, ντόπια ή ξένη- θα μπορεί αν επιβάλλεται δια της λογικής του διαίρει και βασίλευε. Εξάλλου, οι μετανάστες που καταφτάνουν στη χώρα μας είναι κυρίως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και βαθμού εξειδίκευσης, είναι φτηνοί για τους επιχειρηματίες, δεκτικοί εργαζόμενοι, εύκολα χειραγωγήσιμοι, ολιγαρκείς και μη απαιτητικοί.
Μια ιδανική λύση στο πολύπλοκο δημογραφικό ζήτημα και την εφιαλτική υπογονιμότητα των Ελλήνων θα ήταν μια αποδέσμευση από το καταναλωτικό μοντέλο ζωής, μια συνολική «πολιτισμική» πολιτική που να δίνει προτεραιότητα στο πνεύμα (και όχι στην ύλη) και στις ανθρώπινες σχέσεις και θα προστατεύει από την επέλαση του ατομισμού. Επειδή, όμως, αυτή είναι μια διέξοδος με μακροχρόνια αποτελέσματα και επειδή το ζήτημα επείγει και δεν μπορεί να περιμένει μια αλλαγή συνηθειών και δυτικών επιρροών που μπορεί να πάρει ακόμα και δεκαετίες (όταν και εφόσον ξεκινήσει) η πολιτεία οφείλει να το αντιμετωπίσει τώρα με οικονομικά μέσα. Οι δυσβάστακτοι φόροι και οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες έχουν δημιουργήσει ένα οικονομικό πλεόνασμα που ακόμα και η επιστροφή του σε αυτούς που στερήθηκαν –είτε με τον τρόπο που προωθεί η κυβέρνηση , είτε με τους τρόπους που προτείνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης- δεν έχει κανένα νόημα και κανένα απτό αποτέλεσμα πέρα από μια προσωρινή ανακούφιση.
Στο βαθμό που η παρούσα κυβέρνηση δείχνει ανίκανη να χρησιμοποιήσει το πλεόνασμα θεσπίζοντας κίνητρα και δημιουργώντας τις συνθήκες για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μπορεί με μια απλή νομοθετική ρύθμιση να εκκινήσει μια δημογραφική αντεπίθεση: Για το τρέχον έτος να δοθεί έκτακτο επίδομα 5.000 ευρώ ενίσχυσης των νέων ζευγαριών, όσων δηλαδή τέλεσαν γάμο τα τέσσερα τελευταία χρόνια (200.000 ζευγάρια από το 2015 έως το 2018). Και από του χρόνου: Σε κάθε μητέρα που μέσα στο 2019 γεννήσει το τρίτο της (και άνω) παιδί (τέταρτο, πέμπτο, κ.ο.κ.) να της επιδοθεί εφάπαξ το ποσό των 10.000 ευρώ, αφορολόγητα και ακατάσχετα, ανεξαρτήτως ηλικίας, εισοδηματικής και περιουσιακής κατάστασης και άλλων παραγόντων.
Ακόμα παραπέρα, να κατοχυρωθεί νομοθετικά για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η διανομή ενός τέτοιου μερίσματος. Με αυτό το μέτρο, είναι ευκταίο, λογικό και εφικτό οι γεννήσεις των τρίτων (και τέταρτων κ.ο.κ) παιδιών να φτάσουν τον αριθμό των υπολοίπων γεννήσεων (πρώτου και δεύτερου παιδιού) και να το ξεπεράσουν, να φτάσουν δηλαδή τον αριθμό των 100.000 γεννήσεων. Έτσι, θα εξαντλείται το δημογραφικό μέρισμα του ενός δις (100.000 γεννήσεις επί 10.000 ευρώ) κάθε έτος έχοντας θέσει τις βάσεις για την αειφορία της κοινωνικής συνοχής, την οικονομική άνθιση, την αποφυγή γειτονικών εθνικισμών, τον εξοπλισμό ανθρώπινου πλεονεκτήματος ενάντια στον ολοκληρωτισμό των αγορών και την επιβολή ξένων δυνάμεων. Θα οδηγηθούμε σχεδόν μαθηματικά σε ένα εντυπωσιακό babyboom που θα απαλείψει την καθοδική πορεία της χώρας.
Το δημογραφικό μέρισμα θα βοηθήσει στην ευαισθητοποίηση των Ελλήνων για το ζήτημα αυτό και στην ανάδειξη του. Επικουρική αλλά αναγκαία είναι ηεπαναφορά του αφορολόγητου ορίου για τους πολύτεκνους, η δημιουργία νέων παιδικών σταθμών, η αύξηση του χρόνου άδειας μητρότητας, η απαγόρευση μετατροπής της σύμβασης εργασίας των νέων μητέρων, η επιδότηση των εξωσωματικών γονιμοποιήσεων και η θέσπιση κινήτρων για την επιστροφή των νέων Ελλήνων που μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια, φεύγοντας από μια χώρα που ουσιαστικά του εξόρισε. Μια χώρα που κάθε μέρα , κατά μέσο όρο, γεννιούνται 200 παιδιά και γίνονται 800 εκτρώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου