Η 5η Νοεμβρίου

fosonline.gr

Ο. ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ


Στις 31 Γενάρη του 1606, μετά από πολλά βασανιστήρια, ο Γκάι Φωκς, οδηγείται στο ικρίωμα.


Προτού ωστόσο ξεκινήσει η διαδικασία του μαρτυρικού του θανάτου που προέβλεπε διαμελισμό, σύρσιμο στους δρόμους και για… φινάλε αποκεφαλισμό, καταφέρνει να πηδήξει από εκεί πάνω, να σπάσει τον λαιμό του και τελικά, να εξασφαλίσει στον εαυτό του, ένα πιο ανθρώπινο τέλος.

Ποιος ήταν ο Γκάι Φωκς; Ένας Άγγλος στρατιώτης, γεννημένος στις 13 Απριλίου του 1570 στο Γιορκ, που έμεινε στην ιστορία όχι για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που θέλησε να κάνει.

Επί της ουσίας, η ημερομηνία με την οποία είναι απόλυτα συνδεδεμένο το όνομά του, δεν είναι ούτε η ημερομηνία θανάτου του, ούτε η ημερομηνία γέννησής του.


Είναι η σημερινή: «Remember, remember the 5th of November», «θυμήσου, θυμήσου την 5η Νοεμβρίου». Και αναφέρεται στην λεγόμενη «Συνωμοσία της Πυρίτιδας», ένα σχέδιο που είχε εκπονηθεί από μια ομάδα Άγγλων Καθολικών, ως αντίδραση στην τυραννική βασιλεία του προτεστάντη Ιακώβου Α’. Ένα σχέδιο που απέτυχε. Αρχηγός αυτής της ομάδας ήταν ο Γκάι Φωκς. Η γνωστή και επιτυχημένη ταινία «V for Vendetta» σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μακ Τιγκ, είναι απολύτως εμπνευσμένη, από τα γεγονότα του 1605, κι ας αναφέρεται σε μια Αγγλία του μέλλοντος, ενώ ο Τζον Λένον στο τραγούδι του «Remember», χρησιμοποιεί ως τελευταίο στίχο το «Remember, remember the 5th of November». Αμέσως μετά, ακούγεται μια έκρηξη. Αυτή που δεν πρόλαβε να προκαλέσει ο Γκάι Φωκς.

Στην Βρετανία γιορταζόταν εδώ και πολλά χρόνια η επέτειος αυτής της αποτυχημένης απόπειρας –ακριβώς για το γεγονός ότι απέτυχε- με πυροτεχνήματα και με το ρίξιμο ομοιωμάτων του καταγεγραμμένου «ως προδότη» στην φωτιά. Επειδή ωστόσο οι όποιες καταγραφές της ιστορίας, είναι πολύ πιθανό να ανατραπούν και να αναθεωρηθούν με το ξαναδιάβασμά της, είναι πολύ πιο ακριβές να ειπωθεί ότι πλέον, στην συνείδηση του κόσμου ο Γκάι Φωκς έχει εδραιωθεί ως σύμβολο αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Και πλέον, την 5η Νοεμβρίου γιορτάζεται όχι αυτό που δεν έγινε, «το κακό που αποφεύχθηκε», αλλά το γεγονός ότι και τότε και πάντα είναι καλό να βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι που θα υψώνουν το ανάστημά τους ενάντια σε τυράννους.

Κι ας κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως «τρομοκράτες», ή ως «προδότες» από την «επίσημη ιστορία». Άλλωστε η αληθινή ιστορία προτιμά από το να γράφεται, να εγγράφεται στην συλλογική μας μνήμη.

Κι είναι αυτή η συλλογική μνήμη που ανάγκη έχει να θυμάται όχι μόνο τα όσα ζήσαμε, αλλά και τα όσα λαχταρήσαμε, τα όσα ποθήσαμε να ζήσουμε, με όραμα έναν κόσμο, χωρίς φόβο, με όραμα έναν κόσμο ελευθερίας.

Της ελευθερίας που όπως λέει κι ο ποιητής «θέλει αρετήν και τόλμην.»