Γνωστή σε όλους μας η παραβολή του ασώτου υιού.Ο νεότερος από τους δύο αδελφούς,ζητά το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογεί και φεύγει από το σπίτι.Σπαταλά την περιουσία,φτάνει σε σημείο ακραίας φτώχειας και ταπεινωμένος ζητά από τον πατέρα του να τον συγχωρήσει και να τον δεχτεί ως υπηρέτη του.Ο πατέρας όμως τον δέχεται σαν γιο που είχε πεθάνει και ανστήθηκε.Με τέτοια χαρά.Ο δε μεγαλύτερος γιος,βλέποντας όλα αυτά, παραπονιέται γιατί χάρηκε τόσο πολύ ο πατέρας του και έσφαξε το μόσχο τον σιτευτό για τον μικρό και άμυαλο γιο.
Καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός στην παραβολή αυτή δικαιώνει τον μικρό,"άτακτο" γιο που σπατάλησε καλά καλά την περιουσία του και όχι τον μεγάλο,τον "καλό και συνεπή" γιο που διαμαρτύρεται.Και εδώ που τα λέμε,έχει δίκιο.Όλα αυτά τα χρόνια που ο άσωτος γιος έτρωγε και έπινε και γλεντοκοπούσε,ο ίδιος ήταν κοντά στον πατέρα του,δούλευε στα χωράφια του και δεν του ζητούσε τίποτα.Τώρα,ξαφνικά,γυρνά αυτός που πήρε το μερίδιό του και απέρριψε τον πατέρα του,αφού δεν του βγήκαν σε καλό αυτά που επέλεξε να κάνει και ο πατέρας,όχι μόνο τον συγχωρεί αλλά τον κάνει και συγκληρονόμο ξανά!Μεγάλη αδικία!
Ο Χριστός δίδαξε μια ηθική,θα λέγαμε ανήθικη.Ένα τρόπο ζωής που εκνευρίζει και ερεθίζει όλους τους καθώς πρέπει,τους σοβαρούς,τους "σοφούς".Ήρθε να δικαιώσει "τελώνες και πόρνες" λέγοντας πως αυτοί θα μας δείξουν τον δρόμο για τη βασιλεία των ουρανών.Ήρθε να αντικαταστήσει τον ευσεβισμό και την ανθρώπινη δικαιοσύνη με την μετάνοια και την αγάπη.Μια αγάπη που απευθύνεται σε όλους.
Αυτό δεν το αντέχει όμως ο κόσμος.Δεν το αντέχουν πολλές φορές ούτε οι ίδιοι οι χριστιανοί.Κρατάμε σφιχτά τον τίτλο του ευσεβή για τον εαυτό μας και δεν δεχόμαστε να μοιραστούμε τη σωτηρία με αυτούς που ζουν έξω από τα δικά μας πλαίσια.Μπαίνουμε μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και δεν αφήνουμε κανένα που δεν μας αρέσει να μπει μέσα.Τον θεωρούμε ιδιοκτησία μας αποκλειστική.
Στις έννοιες της αγάπης,της συγγνώμης και της συγχώρεσης όμως δεν χωρά η έννοια της ιδιοκτησίας.Όπως ο πατέρας είπε στο μεγάλο του γιο "ότι είναι δικό μου είναι και δικό σου" έτσι ζητά από τον γιο του να θεωρεί πως ό,τι έχει ανήκει και στον αδελφό του.
Ο νεότερος γιος καταλαβαίνει το κακό που έχει κάνει,γι'αυτό και δε ζητά πλήρη αποκατάστασή του,αλλά να γίνει δεκτός ως υπηρέτης.Και ακόμα έχει ελπίδα στην αγάπη του πατέρα του.Ενώ ο μεγαλύτερος γιος,αυτός που φαινομενικά ήταν υπάκουος δεν έχει καμία κατανόηση αυτής της αγάπης.Γι'αυτό ο πρώτος γίνεται δεκτός σαν κληρονόμος ενώ ο δεύτερος φεύγει εκνευρισμένος και εγκλωβίζεται για πάντα στη μοναξιά της αυτοδικαίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου