«Όσο υπάρχει Γούναρης το λαϊκό τραγούδι δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι», φέρεται να είχε πει ο Βασίλης Τσιτσάνης, «αυτό το παιδί είναι δικός μας», ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ενώ «αξέχαστο τροβαδούρο» τον αποκαλεί ο Μίμης Πλέσσας
Από το 1936 οπότε και έκανε το επίσημο ντεμπούτο στο τραγούδι και τη δισκογραφία, ο Γούναρης έκλεψε τις εντυπώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρόσωπο και την τέχνη του υποκλίθηκαν τόσο οι εκπρόσωποι του ελαφρού όσο και του λαϊκού τραγουδιού και μάλιστα σε μια εποχή που ανάμεσα στα δύο μουσικά στρατόπεδα η κατάσταση ήταν σχεδόν… εμπόλεμη. Θαυμαστές του υπήρξαν μεταξύ άλλων -εκτός, προφανώς, από τον Βασίλη Τσιτσάνη- ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Θόδωρος Δερβενιώτης, ο Βαγγέλης Περπινιάδης, ο Στέλιος Καζαντζίδης και πολλοί άλλοι… Λέγεται ότι στα μισά του ’50, στο κέντρο Βυζάντιο της Νέας Υόρκης ο πολύς Αντρέ Σεγκόβια, με τον οποίο και συνδεόταν με φιλικούς δεσμούς, δήλωσε τον θαυμασμό του για το περίτεχνο παίξιμό του στην κιθάρα…
Μ. ΠΛΕΣΣΑΣ: ΣΗΚΩΣΕ ΣΤΠΟΔΙ ΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ
Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία του Μίμη Πλέσσα μέσα από την αυτοβιογραφία του (εκδόσεις Κάκτος) όπου περιγράφει ανάγλυφα στιγμές απ’ τη συναυλία που δόθηκε το 1953 στο Καλλιμάρμαρο για τους σεισμόπληκτους του Βόλου: