Να νικήσει το ψάρι

 

Αποφάσισα σήμερα να γράψω για τον υψηλό βαθμό κοινωνικότητάς μου. Αν ένας άνθρωπος κρίνεται από το πόσο κοινωνικός είμαι εγώ τότε θα ήμουν τόσο χαμηλά στη βαθμολογία που θα έπρεπε να γίνουν γεωτρήσεις για να βρεθεί το όνομά μου στη λίστα. Η αλήθεια είναι ότι έχω την κοινωνικότητα που έχει μια κατσαρίδα όταν σουλατσάρει στην κουζίνα και ξαφνικά ανάβει το φως και αυτή τρέχει να κρυφτεί. Κάπως έτσι είμαι κι εγώ όταν βρίσκομαι με πολλούς ανθρώπους. Αλλά αντίθετα με την κατσαρίδα τα αισθήματα της οποίας δε μπορούμε να γνωρίζουμε, τα δικά μου είναι ξεκάθαρα. Δεν συμπαθώ τους ανθρώπους.

Αν μπορούσα να ρίξω μια μικρή πυρηνική βόμβα και να εξοντώσω όλους τους ενοχλητικούς γείτονές μου θα το έκανα χωρίς καμία τύψη. Και στη συνέχεια θα προχωρούσα σε μεγαλύτερης κλίμακας επιχειρήσεις. Επίσης μετά χαράς θα μετακόμιζα σε ένα μέρος όπου την τελευταία φορά που πάτησε άνθρωπος, ήταν ξυπόλητος, σκυφτός, τριχωτός και φορούσε προβιά από μαμούθ, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Βέβαια ως ελαφρυντικό θα μπορούσα να αναφέρω ότι δε φταίω τόσο εγώ για την κοινωνικότητα που δεν έχω αναπτύξει αλλά οι υπόλοιποι άνθρωποι οι οποίοι είναι εντελώς ανυπόφοροι. Πραγματικά είναι τέτοια η αγάπη μου για τους άλλους ανθρώπους που η περίοδος της πρώτης καραντίνας ήταν η μοναδική στη ζωή που δεν είχα νεύρα, προβλήματα αϋπνίας, κρίσεις μελαγχολίας κλπ. Διότι αν έχω να υπερηφανεύομαι για κάτι άλλο εκτός από τη κοινωνικότητά μου είναι για την εξαιρετική ψυχολογική μου κατάσταση. Αλλά αυτό είναι για άλλη ανάρτηση. Κλείνω λοιπόν εδώ αυτό το σύντομο σημείωμα για να πάω να δω για άλλη μια φορά την ταινία "Τα σαγόνια του καρχαρία" με την ελπίδα ότι στο τέλος θα νικήσει το ψάρι!