Όλοι έχουμε μια κάποια άποψη για τον εαυτό μας. Εντελώς συμπτωματικά η άποψη αυτή κυμαίνεται από το πολύ καλή ως το "είμαι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, μια βασανισμένη ύπαρξη που την έχουν περικυκλώσει μοχθηρά όντα". Επίσης εντελώς συμπτωματικά αυτή η άποψη βρίσκει απήχηση μόνο στα δικά μας τα αυτιά. Μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα πιστεύουμε. Αλλά θεωρούμε- κι ας ξέρουμε πως δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο- πως και οι άλλοι το πιστεύουν αυτό για μας. Και όσοι δε το πιστεύουν είναι τα μοχθηρά όντα που ανέφερα παραπάνω.
Τώρα εδώ θα μπορούσε να κλείσει η κουβέντα και να συνεχίσουμε όλοι ευτυχισμένοι να ζούμε στο κόσμο μας και να είμαστε τα καλύτερα παιδιά. Αυτό που μας χαλάει τη συνταγή της επιτυχίας είναι η πραγματικότητα. Ξέρετε, ανακαλύπτουμε η διαπιστώνουμε κάτι πράγματα που δε βοηθούν το αφήγημα να σταθεί. Οπότε εκεί αρχίζει η ώρα της αυτοκριτικής. Οπότε κάνουμε μια βαθιά ενδοσκόπηση αρχικά και μια επανεκτίμηση των καταστάσεων ώστε να μπορέσουμε να βρούμε το κατάλληλο πρόσωπο ή τις συνθήκες εκείνες στις οποίες θα ρίξουμε το φταίξιμο ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε το καλύτερο άτομο που έχουμε γνωρίσει.
Τώρα θα μου πείτε τι με έπιασε και τα γράφω αυτά τα "σκοτεινά"; Τι να πω. Ίσως με πείραξε το κρεμμύδι στο φαγητό, ίσως οι γκρινιάρες θείτσες στη παραλία που μου πήραν τα αυτιά με τη μουρμούρα τους ή ίσως(και αυτό μάλλον είναι το πιθανότερο) τα τέσσερα γκολ που έφαγε στην έδρα του ο Ολυμπιακός. Παρεμπιπτόντως, επειδή έβλεπα τον αγώνα σε ισραηλινή μετάδοση, οι άνθρωποι έχουν βρει τρόπο να πετάνε διαφημίσεις την ώρα του αγώνα χωρίς να διακόπτουν μετάδοση και να ακούγεται το σποτάκι. Respect!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου