Ένα βιβλικό έπος κακοτυχίας

 

Λοιπόν σήμερα θα κάνουμε θρησκευτικά, οπότε πάρτε στυλό και χαρτί για να κρατάτε σημειώσεις. Επίσης αν πιστέψατε ότι πράγματι θα κάνουμε θρησκευτικά καλό θα είναι το επόμενο τεστ IQ που θα βρεθεί μπροστά σας να το αγνοήσετε και να το προσπεράσετε. Πιθανότατα τα αποτελέσματα θα είναι τόσο σοκαριστικά όσο και ο λογαριασμός της ΔΕΗ. 

Πάντως μια αύρα Παλαιάς Διαθήκης θα υπάρχει στο σημερινό κειμενάκι. Θα καταλάβετε αργότερα. Αρχικά, ήθελα να γράψω κάτι για τους ανθρώπους που αντιπαθώ. Κάτι συγγενείς, κάτι γείτονες, αυτούς που ζούνε στην ίδια πόλη, την ίδια χώρα, την ίδια ήπειρο, τον ίδιο πλανήτη, το ίδιο ηλιακό σύστημα και το ίδιο σύμπαν με μένα αλλά θα πρέπει να βρίσω και δεν μου επιτρέπεται. Όποτε βρίζω νιώθω ένα διαπεραστικό βλέμμα να έρχεται από το υπερπέραν και μια φωνή να μου "πάλι τα ίδια άρχισες βρε;". Εξαίρεση αποτελούν οι αγώνες του Ολυμπιακού που στραβώνουν. Εκεί ακόμα και οι μυστηριώδεις δυνάμεις του σύμπαντος υποχωρούν.

Τέλος πάντων, μας λέγανε από μικρά παιδιά να διαλέξουμε έναν άγιο και αυτόν αν έχουμε οδηγό στη ζωή μας. Έτσι κι εγώ διάλεξα μια μεγάλη μορφή της Π. Διαθήκης, τον προφήτη Ιωνά. Ο προφήτης Ιωνάς ήταν ακριβώς σαν κι εμένα. Ο Θεός του ανέθεσε να πάει να πει στους Νινευίτες ότι επειδή ήταν τόσο μεγάλα καθίκια, σαν τους γείτονές μου ένα πράγμα, θα τους έκανε στάχτη. Ο Ιωνάς λίγο επειδή δε χώνευε τους Νινευίτες, όπως εγώ όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, λίγο επειδή ήξερε ότι ο Θεός σπάνια πραγματοποιεί τις απειλές Του και συγχωρεί συνήθως αποφάσισε να μη πάει στη Νινευή αλλά να μπει σε ένα καραβάκι και να την κάνει για τα παράλια της Μεσογείου. Όπως κάνω κι εγώ όταν έχω να συμπληρώσω χαρτιά, έγγραφα, αιτήσεις, να σηκωθώ από το κρεβάτι κλπ.

Ο Ιωνάς όμως είχε και την τύχη μου. Και μόλις το καράβι ανοίχτηκε τους έπιασε κακοκαιρία. Πολύ κακοκαιρία όμως. Είναι όπως όταν πηγαίνω κάπου να αναλάβω μια δουλειά. Στην αρχή όλα κυλούν ρόδινα και ομαλά αλλά μετά από κανένα χρόνο είναι σαν να έχει έρθει το βυτιοφόρο που καθαρίζει το βόθρο και να έχει αδειάσει όλο το περιεχόμενό του στο κεφάλι μου πάνω.

Στη τρομάρα τους επάνω όλοι στο καράβι το ρίχνουν στις προσευχές, καθένας στο θεό που πιστεύει, εκτός από έναν. Ο Ιωνάς κατεβαίνει στο καράβι και το ρίχνει στον ύπνο. Γιατί όπως έχω γράψει πολλές φορές ο καλύτερος τρόπος για να λυθούν τα προβλήματα και οι κακοτυχίες είναι να τα αγνοήσεις επιδεικτικά ώστε να παρεξηγηθούν και να φύγουν. Όχι ότι πιάνει ποτέ αλλά τουλάχιστον δε κουράζεστε έτσι.

Και ο Ιωνάς ξεκούραστος μεν, γκαντέμης δε, δεν γλίτωσε από τη κακοτυχία του. Τον ξύπνησαν, τράβηξαν κλήρο και μαντέψτε σε ποιον έπεσε ο κλήρος. Ο τύπος είχε χειρότερη τύχη απ' όση επιτυχία είχα εγώ με τις γυναίκες και με το στοίχημα. Και δε ξέρω ακόμα και σήμερα ποιο από τα δύο με πλήγωσε περισσότερο. Μάλλον το δεύτερο. Τουλάχιστον όμως έμαθα πόλεις τις Ελβετίας και του Βελγίου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Τώρα γιατί στοιχημάτιζα σε ομάδες πόλεων των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα εντελώς, θα σας γελάσω.

Λοιπόν, επιστρέφω στο θέμα, ο κλήρος πέφτει στον Ιωνά, μαθαίνουν ότι αυτός φέρνει την κακοτυχία, τον ρίχνουν στη θάλασσα τον καταπίνει κάτι σαν φάλαινα, πιθανόν να πρόκειται για αλληγορία για το καπιταλιστικό σύστημα και τον νεοφιλελευθερισμό, τον κρατά στο στομάχι τρία μερόνυχτα, ο Ιωνάς προσεύχεται στον Θεό, ο οποίος τον λυπάται και λέει στο κήτος να τον φτύσει. Είναι από αυτές τις στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, εγώ είχα πολλές τέτοιες, που είναι τόσο άσχημα τα πράγματα που το να είσαι μέρος το φτυσίματος ενός κήτους το θεωρείς ευλογία. Όπως τότε που έπιασα δουλειά σε αποθήκη. Τι θυμήθηκα τώρα! Ωραίες εποχές. Ανέμελες. Εγώ και οι αρουραίοι να τρέχουμε ευτυχισμένοι ανάμεσα σε ράφια με διάφορα πράγματα που ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν.

Ο Ιωνάς πηγαίνει τελικά στη Νινευή, κάνει τη δουλειά που προσπαθούσε να αποφύγει, οι Νινευίτες μετανοούν και γλιτώνουν τη τιμωρία και ο Ιωνάς κάνει αυτό που κάνω κι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Γκρινιάζει. Ο Θεός του κάνει το κόλπο με την κολοκύθα για να του δώσει να καταλάβει πως δεν είναι απλό πράγμα να καταστρέφεις κάτι. Να το εξηγήσω. Ο Ιωνάς κάθεται κάπου και τον χτυπά ο ήλιος. Ο Θεός κάνει να φυτρώσει μια κολοκυθιά και να του κάνει σκιά. Μόλις ευχαριστιέται ο προφήτης, ο Θεός ξεραίνει την κολοκυθιά. Ο Ιωνάς στεναχωριέται και ο Θεός του λέει "εσύ στεναχωρήθηκες για τη κολοκυθιά που δεν την έφτιαξες, εγώ να μη στεναχωρηθώ για τους ανθρώπους που τους έφτιαξα;". Τώρα, αυτό είναι εντελώς άτοπο παράδειγμα. Πρώτον δεν έχω δει ποτέ άνθρωπο να κάνει σκιά ώστε να ξαπλώνεις από κάτω, δεύτερον εγώ ποτέ δε στεναχωριέμαι αν ξεραθεί μια κολοκυθιά και τελικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί δε καίει τους ανθρώπους που δε χωνεύω ή έστω μια μεγάλη μερίδα από δαύτους. 

Δε ξέρω τι έγινε τελικά με τον προφήτη Ιωνά αλλά αν κρίνω από το πως πάνε τα πράγματα και με μένα θα τον βρήκαν κι άλλες κακοτυχίες, συμφορές και ανεπιθύμητες δουλειές. Πιθανόν να τον βρήκε και η εφορία. Ή να ψήφισε ένα κόμμα που τελικά να κυβέρνησε. Ποιος ξέρει. Εγώ πάντως έχω βρει ένα βιβλικό πρότυπο για να πορεύομαι...