Τα πράγματα μάλλον δεν θα αλλάξουν. Η καφρίλα πάντα ήταν το επίκεντρο της αντίληψής μας για τα πράγματα και του τρόπου ζωής μας. Άλλοτε τη φτιασίδωνε ή την αποκάλυπτε στη πιο ωμή μορφή της η απρόσκοπτη ροή χρημάτων προς την κοινωνία και τα διάφορα στρώματά της. Τώρα, μετά από τόσες κρίσεις και σε ένα ασταθές περιβάλλον από κάθε άποψη και αφού καθιερώθηκε και εμπεδώθηκε στο πεδίο αυτού που ονομάζουμε "δημόσιο διάλογο", χωρίς να είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, δε χρειάζεται πλέον και να κρύβεται. Βγαίνει, φωτογραφίζεται, φωνάζει, τα βάζει με όλους και με όλα, επικρατεί, κυριαρχεί. Δε ψάχνει καμιά αλήθεια, μόνο βολικές δικαιολογίες. Έτσι πορευόμαστε και έτσι θα συνεχίσουν να πορευόμαστε. Και το όμορφο φυσικό τοπίο θα συνεχίσει να αντιτίθεται στο άσχημο κοινωνικό τοπίο. Που οι έχθρες και τα μίση θα συνεχίσουν να τροφοδοτούνται και να φουντώνουν από τη μία μεριά και από την άλλη. Αλλά θα υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι που θα ψάχνουν δυο καλές νότες, δυο όμορφους στίχους, μια πετυχημένη φωτογραφία, έναν αριστουργηματικό πίνακα ή ένα εξαίσιο θεατρικό ή μια καλογυρισμένη σειρά. Πάντα λίγοι ήταν αυτοί, όχι μόνο εδώ αλλά και αλλού. Μια γωνιά δίπλα τους να βρούμε και θα περιμένουμε να βρέξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου