Σήμερα αποφάσισα να γράψω για το βρίσιμο. Η αλήθεια είναι ότι έχω φάει πολύ βρίσιμο για το βρίσιμο που ρίχνω. Ξέρετε, το βρίσιμο είναι κάπως κολλητικό, Βρίζεις, σε βρίζουν που βρίζεις, τους βρίζεις που σε βρίζουν που βρίζεις και πάει λέγοντας. Γενικά το βρίσιμο είναι πολύ παρεξηγημένο. Πάρτε για παράδειγμα τη σύζυγό μου, η οποία γκρινιάζει που βρίζω. Επίσης γκρινιάζει που τη χρησιμοποιώ μονίμως σαν αρνητικό παράδειγμα. Αλλά έτσι γίνεται το πράγμα πιο ενδιαφέρον. Κανείς δε κάθεται να διαβάσει κάποιον που γράφει πόσο αγαπάει τη γυναίκα του. Τουλάχιστον όχι χωρίς να βαρεθεί τη ζωή του και να καταφύγει στη χρήση χημικών σκευασμάτων ώστε να ξεχάσει γρήγορα αυτό που διάβασε. Εντάξει, έχω στο νου μου κανά δυο φίλες που αν διαβάσουν μια τέτοια μελιστάλαχτη χαζομάρα θα τους αρέσει και πιθανότατα να συγκινηθούν μέχρι δακρύων. Αλλά από την άλλη τούτες είναι ικανές να δακρύσουν και με διαφήμιση απορρυπαντικού.
Η αγαπημένη μου σύζυγος λοιπόν γκρινιάζει όταν βρίζω. Δεν είναι σωστό λέει. Δεν της αρέσει που βρίζω τους φίλους μου διότι δεν είναι ευγενικό. Έτσι λέει. Κάποτε παραλίγο να χαλάσει μια καλή φιλία μου με αυτό το τροπάρι. Πώς μιλάς έτσι στον άνθρωπο μου είπε μια φορά. Θα παρεξηγηθεί. Εγώ όμως ως κυρίαρχο αρσενικό δε σήκωσα κουβέντα. Και αμέσως άλλαξα τρόπο και απάντησα σε μήνυμα που έστειλε ο εν λόγω φίλος πολύ ευγενικά. Το αποτέλεσμα ήταν να με πάρει έντρομος τηλέφωνο και να με ρωτήσει αν είμαι άρρωστος. Αφού τον διαβεβαίωσα για την υγεία μου τότε με ρώτησε τι έκανε και με πείραξε τόσο πολύ και πόσο έτοιμος ήταν να μου ζητήσει ειλικρινά συγνώμη. Αφού μετά από κάμποση ώρα κατάλαβα ότι τον είχε παραξενέψει ο νέος βελτιωμένος τρόπος με τον οποίο εκφραζόμουν, γύρισα στα γνώριμα μονοπάτια και η παρεξήγηση λύθηκε. Αυτό μου έχει συμβεί κάμποσες φορές τώρα που το σκέφτομαι.
Τέλος πάντων, εκτός από τη σύζυγο, γκρινιάζουν τα παιδιά μου, οι γείτονες( αυτοί μάλλον επειδή κυρίως αυτούς βρίζω), οι συγγενείς, κάποιοι φίλοι και διάφοροι άλλοι περαστικοί οι οποίοι δεν ξέρω από που κι ως που ανακατεύονται στην ελευθερία έκφρασής μου. Ακόμα κι αν αυτή στρέφεται προς τα μούτρα τους. Μια φορά γκρίνιαξε κι ένας αδέσποτος σκύλος που περνούσε κάτω από το σπίτι και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Άλλωστε μόνο το δικό μου σκύλο βρίζω όταν τρέχω προς το μπάνιο και αυτός μπλέκεται στα πόδια μου γιατί εκείνη την ώρα θυμάται ότι θέλει παιχνίδια, φαγητό, νερό, ψυχολόγο μικρών ζώων και όποια άλλη βλακεία κατέβει στο κουταβίσιο κεφάλι του.
Τώρα θυμήθηκα! Είχα μια φίλη μου κάποτε δε με άφηνε να βρίζω και κάθε φορά που μιλάμε με ρωτάει "γιατί χαθήκαμε βρε παιδί μου;". Οι λέξεις κλειδιά είναι "είχα" και "χαθήκαμε". Όχι, εντάξει, ακόμα φίλη μου είναι. Δε ξέρω για πόσο ακόμα βέβαια...
Τέλος πάντων, αυτό που διαφεύγει από τον πολύ κόσμο είναι ότι το βρίσιμο δεν είναι απλά μια χυδαία μορφή έκφρασης. Έτσι το καταντούν οι αμόρφωτοι κάφροι που δεν έχουν ιδέα από τέχνη και βρίζουν για να αποδείξουν, ενώ δε χρειάζεται γιατί όλοι το καταλαβαίνουμε, πως το περιεχόμενο του κεφαλιού τους είναι λίγο χειρότερο από αυτό μιας πρόσφατα χρησιμοποιημένης λεκάνης. Το βρίσιμο όμως είναι μια μορφή τέχνης. Στα ικανά χέρια του Αριστοφάνη έγινε καταπληκτική κωμωδία, στα χέρια των κυνικών φιλοσόφων έγινε εργαλείο υψηλής φιλοσοφία και διδασκαλίας. Στα χέρια ενός έξυπνου συγγραφέα επιθεώρησης έγινε καυστικό όργανο σάτιρας. Στα χέρια...ωχ καταλάβατε τι θέλω να πω.
Δε λέω πως στέκομαι στο ύψος όλων αυτών, αν και θα μπορούσα άνετα μιας και έχω και ταλέντο και μυαλό, άσχετα αν δε μου το αναγνωρίζει η γαμ...νη κοινωνία(κάνει να γράφω γαμ...νη αραγε, η μας πιάνει η πολιτική ορθότητα ή κάποια άλλη ηλίθια τάση που δεν έχω πάρει χαμπάρι) που άλλους τους βάζει σε ψηλά χρυσά παλάτια και άλλος τους ρίχνει στους υπονόμους παρέα με τις κατσαρίδες και τους αρουραίους. Που να γαμ...ω, ανατρίχιασα. Και έβρισα. Πάλι.
Τέλος πάντων αυτό που παιδεύομαι να γράψω είναι ότι το βρίσιμο είναι μια παρεξηγημένη και κακοποιημένη μορφή έκφρασης και σταματήστε να μου τα πρήζετε όταν θέλω να βρίσω ή να μιλήσω με αγένεια. Ουφ!
ΥΓ. Για να μη μου τρώτε το χρόνο με ηλίθιες απορίες του τύπου ποιος είναι αυτός, ποια είναι αυτή, πότε το είπα αυτό, χρησιμοποιώ πραγματικά στοιχεία και πρόσωπα τα οποία τα προσαρμόζω ώστε να γίνονται πιο αστεία τα κείμενα που γράφω. Αν το πετυχαίνω ή όχι, χε...κα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου