Είναι πραγματικά απίστευτο πόσα πράγματα είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κάποιοι άνθρωποι, πολλοί είναι η αλήθεια, για να αποκτήσουν πράγματα ή θέσεις χωρίς καμία ουσιαστική αξία. Και δεν έχουν αξία όλα αυτά εξαιτίας της διαδικασίας που ακολούθησαν αυτοί οι άνθρωποι για να τα αποκτήσουν.
Διότι όταν κερδίζεις μια θέση, όχι επειδή σου βγήκε το λάδι να διαβάσεις, να πάρεις πτυχίο, να σκοτωθείς να βγάλεις μια άκρη για μεταπτυχιακό ή -για να δούμε και κάτι άλλο- επειδή δούλεψες πολύ εκεί που ήσουν, χωρίς θορύβους και φανφάρες, και κάποιος το είδε, το εκτίμησε και αποφάσισε να σε ανταμείψει γι' αυτό αλλά επειδή θυσίασες την αυτοεκτίμησή σου, την αξιοπρέπειά σου, την αισθητική σου ακόμα, τις όποιες αξίες και επιδόθηκες σε κολακείες, παρασκηνιακές κινήσεις, βύσματα κλπ τότε η θέση που πήρες καμία αξία δεν έχει. Κανείς δε σε θέλει πραγματικά εκεί και κανείς δεν θεωρεί ότι αξίζεις που βρίσκεσαι εκεί.
Παρ' όλα αυτά, το εκπληκτικό είναι πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν την τελευταία μέθοδο αναρρίχησης και φυσικά, τη διδάσκουν και στα παιδιά τους και φροντίζουν να το εξασκούν από τα σχολικά τους χρόνια ακόμα. Έτσι λοιπόν ξεκινάνε οι λιλιπούτειοι σκώληκες να έρπουν μέχρι να γίνουν κανονικές σκουληκαντέρες και να φτάσουν να χωθούν σε μια τρύπα που θα τους προσφέρει αυτά που αλλιώς δε θα μπορούσαν να αποκτήσουν.
Είναι λογικό βέβαια, το σύρσιμο είναι ευκολότερο από το σκαρφάλωμα ή το πέταγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου