Σκάψιμο

 

Βλέπω ανθρώπους να μηχανορραφούν ασταμάτητα, να σκάβουν λάκκους, να γλύφουν, να πολεμάνε άλλους, να κοιτάνε να βγάλουν λεφτά, να πάρουν θέσεις, να αποκτήσουν εξουσία και φήμη και γελάω. Γελάω κάπως χαιρέκακα, να πω την αμαρτία μου, γιατί είναι τόσο μάταιος αυτός ο κόπος και τόσο βλακώδης η σπατάλη των όποιων ικανοτήτων και δυνατοτήτων τους και τόσο ογκώδης η άγνοια αυτών των ανθρώπων που δεν μπορείς να μην σκεφτείς πως τους αξίζει αυτό που έρχεται. 

Και φυσικά αυτό που έρχεται είναι ο θάνατος. Δεν έχει σημασία αν είσαι θρησκευόμενος ή όχι, αν πιστεύεις σε κάποιο είδος παραδείσου ή αν θεωρείς πως με το που σβήσουν τα φώτα τα πάντα τελειώνουν. Όποια κι αν είναι η οπτική σου, όταν σκεφτείς τη ζωή υπό το πρίσμα του θανάτου όλα αυτά είναι όχι απλά χαμένος κόπος, όχι απλά άσκοπη σπατάλη πόρων, όχι απλά σκιαμαχίες αλλά είναι η απόλυτη γελοιοποίηση της ανθρώπινης ζωής. 

Από τη στιγμή που θα μας θερίσει το δρεπάνι του θανάτου ό,τι έχουμε κάνει, οποιαδήποτε επιτυχία τίμια ή άτιμη, γίνεται στάχτη. Εκτός κι αν έχουμε κάνει κάτι που θα αλλάξει κάπως τον κόσμο σε μεγάλη κλίμακα. Εκεί πάω πάσο. Όχι ότι θα πάρουμε κάτι μαζί μας και σε αυτή τη περίπτωση αλλά έχουμε καλυτερεύσει τη ζωή κάποιων ανθρώπων. 

Τέλος πάντων, οι άνθρωποι που περιέγραψα από την αρχή του κειμένου, όλη τη ζωή τους σκάβουν, θεωρώντας πως κάνουν κάτι φοβερό και στο τέλος ανακαλύπτουν πως όλη τους τη ζωή απλά έσκαβαν το λάκκο τους για να χωθούν αναπαυτικά σε αυτόν.

ΥΓ. Λίγο πιο "μαύρο" το σημερινό κείμενο, από αύριο θα το γυρίσω σε ποιο τσαχπίνικα πράγματα. Ελπίζω.