Η ακαταμάχητη γοητεία του γάμου....

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το μεγαλύτερο μυστήριο είναι ο γάμος. όχι ο θρησκευτικός, όπως τον έχουμε στην Εκκλησία, αλλά ο γάμος γενικότερα. Και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός πως αυτός ο θεσμός έχει επιβιώσει αλώβητος σχεδόν όλες αυτές τις χιλιετίες, έστω και με διάφορες μικροαλλαγές στη μορφή του. 

Στη μετάβαση από τις πολυθεϊστικές στις μονοθεϊστικές θρησκείες ο γάμος παρέμεινε σταθερός. Από την προτίμηση στον πολιτικό αντί του θρησκευτικού τυπικού γάμου, τα δεσμά ήταν εκεί. Να δένουν χειροπόδαρα τους ανθρώπους. 

Ακόμα και το σύμφωνο συμβίωσης τι είναι; Μια πιο "χαλαρή" μορφή γάμου είναι. Αλλά με άλλο όνομα για όσους θέλουν να είναι πιο μοντέρνοι και γκλαμουράτοι. Έτσι είναι. Όταν είσαι η δεύτερη γενιά που σταμάτησες να πήζεις το γάλα για να το κάνεις γιαούρτι και το αγοράζεις σε κεσεδάκια, ένα γκλάμουρ το θες.

Αλλά και για τους/τις πιο πεταχτούλ(ηδ)ες έχει βρεθεί μια καταπληκτική λύση ώστε να βουτήξουν κι αυτοί στα απύθμενα ιαματικά νερά του γάμου. Ο "ανοιχτός" γάμος. Τουτέστιν παντρευόμαστε και κάνουμε οικογένεια αλλά αν βρεθεί μια καλή περίπτωση κουτουπώματος δε λέμε όχι. μετά από συμφωνία βεβαίως των δύο μερών. Δεν ξέρω αν γεννάται πρόβλημα όταν μόνο το ένα από τα δύο μέρη έχει "τυχερά". Θα ψάξω, θα ρωτήσω, θα μάθω. 

Είναι δε τόση η επιτυχία του θεσμού( όπου "θ" μπορείτε να βάλετε "δ") που ακόμα και οι ομοφυλοφ...,εεε, ομοφυλ...εεε όχι, οι γκέ...ούτε αυτό λέμε πια, αυτοί που προσδιορίζονται με τα πολλά κεφαλαία γράμματα και κάνουν παρελάσεις διαφορετικότητας για να διαμαρτυρηθούν που αντιμετωπίζονται ως διαφορετικοί τέλος πάντων, ζητούν μετ' επιτάσεως να έχουν κι αυτοί το δικαίωμα να βάλουν βλακωδώς το κεφάλι τους στη λαιμητόμο και να τραβήξουν με χαρά το σκοινί ώστε να πέσει η τραγουδιστή λεπίδα και να κόψει τον λαιμό που κρατάει το ξερό κεφάλι τους.

Βέβαια, ο γάμος δεν είχε πάντα τα σημερινά χάλια που έχει στη σημερινή κοινωνία με αποτέλεσμα τα μισά ζευγάρια να χωρίζουν. όχι, υπήρξε μια λαμπρή περίοδος που η γυναίκα δεν είχε κανένα δικαίωμα, κανένα περιουσιακό στοιχείο, ούτε και τη δυνατότητα εργασίας και ήταν ελεύθερη να υπομένει τα μεθύσια, τις χειροδικίες, τα τσιλιμπουρδίσματα και άλλα πολλά ευχάριστα πράγματα από τον άντρα και κύρη του σπιτιού.

Αυτά μέχρι που ξημέρωσε μια νέα εποχή. Μια εποχή που η γυναίκα είχε τα ίδια δικαιώματα, που μπορούσε να ψηφίσει, να εργαστεί, να κερατώσει κι αυτή περήφανα τον άντρα της, να τον παρατήσει αυτόν και τα παιδιά της και λοιπά και λοιπά. Αρκεί όλα αυτά να γίνονταν μουλωχτά γιατί "τι θα πει ο κόσμος";

Όλα αυτά λύθηκαν πια με την ανακοίνωση με υπερηφάνεια της ανεξαρτησίας μας εντός και εκτός του γάμου και με την ενδοοικογενειακή βία, θανάσιμη πολλές φορές, να χτυπάει κόκκινο. 

Και όμως παρ' όλα αυτά και ίσως και εξαιτίας αυτών(μην υποτιμάτε τη μαζοχιστική τάση του ανθρώπινου είδους) ο γάμος είναι εδώ. Αλλάζει μορφές, αλλάζει τύπους, αλλάζει περιεχόμενο καμιά φορά αλλά ουδέποτε αλλάζει την ουσία του. Τη χαρούμενη και διά βίου ένωση δύο ερωτευμένων ανθρώπων.

Κι εσείς οι ανύπαντροι-ες μη κρυφογελάτε διαβάζοντας το παραπάνω σατιρικό εώς κανιβαλιστικό κείμενο. Ξέρετε πως όταν περάσουν τα χρόνια κι εσείς θα σκέφτεστε, χαϊδεύοντας τη μια από τις δεκαπέντε γάτες σας ή βγάζοντας βόλτα τα τέσσερα σκυλάκια σας, "βρε δεν παντρευόμουν κι εγώ"; Είναι ακαταμάχητη η γοητεία του γάμου σας λέω...