Μιλάμε πολύ λέγοντας ανοησίες και ακούμε λίγο. Δηλώνουμε Ορθόδοξοι αλλά δεν πηγαίνουμε στην εκκλησία. Είμαστε φίλαθλοι αλλά αγαπάμε μόνο τη νίκη όχι το άθλημα ούτε καν την ομάδα μας. Θέλουμε δικαιώματα χωρίς να τα διεκδικούμε και χωρίς να αναλαμβάνουμε και τις ανάλογες υποχρεώσεις. Είμαστε αριστεροί αλλά πηγαίνουμε για καφέ αντί για τις διαδηλώσεις. Αυτοαποκαλούμαστε πατριώτες αλλά το στρατό τον βγάζουμε με βύσμα. Κοροϊδεύουμε τα "Αμερικανάκια" αλλά είμαστε πιο Αμερικάνοι και από Τεξανούς γελαδάρηδες. Η ιδεολογία μας είναι αναρχική μας οι τσέπες μας νεοφιλελεύθερες. Νομίζουμε πως είμαστε αριστοκράτες αλλά είμαστε χωριάτες.
Σε κάθε μία από τις παραπάνω προτάσεις ο μέσος Έλληνας έχει να προτάξει μία ή και δύο δικαιολογίες που τις επαναλαμβάνει συχνά στον εαυτό του κατά τη διάρκεια της ημέρας ώστε να μπορεί να κοιμάται ήσυχος το βράδυ. Ξέρει όμως ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό. Απλές δικαιολογίες.
Και είναι τα μόνα πράγματα που μαθαίνουμε με τρομακτική επιμέλεια στις επόμενες γενιές: Να δικαιολογούνται. Να φταίνε οι άλλοι για τα δικά μας χάλια. Να φωνάζουν πως είναι θύματα ενώ είναι θύτες.
Μεγαλώνουμε τενεκέδες ξεγάνωτους και τους επιδεικνύουμε σαν να είναι από ατόφιο χρυσάφι αποδεικνύοντας έτσι πως υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στη κοινωνία μας και βάθος απύθμενο στα χάλια μας. Οπότε με το καλό από Σεπτέμβριο να αρχίσουμε ξανά τους διαξιφισμούς με κύρια επιχειρήματα το μπόλι και τους ψεκ. Γιατί μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε και μαθαίνουμε και στα παιδιά μας να φτάνουν ακόμα χαμηλότερα. Και εις χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου