Οι αγαπημένοι μου ήρωες ήταν πάντα αυτοί που έφευγαν αφού τελείωνε η δουλειά. Ο Yojimbo του Kurosawa(τον ενσάρκωνε ο θρυλικός Toshiro Mifune), ο Man With No Name της Τριλογίας του Δολαρίου του Sergio Leone(με τον μεγάλο Clint Eastwood), ακόμα και ο Λούκυ Λουκ!
Υπάρχει μια κρυφή γοητεία στην αποχώρηση. Στον αποχαιρετισμό και τη νέα εκκίνηση. Στο να πιάνεις τα πράγματα από το μηδέν. Στο να φεύγεις καθώς ο ήλιος χάνεται στον μακρινό ορίζοντα. Αυτή θεωρώ πως είναι και η ομορφιά της ζωής.
Ποτέ δεν ήμουν τύπος του ριζώματος. Πάντα προτιμούσα το σήμερα εδώ, αύριο κάπου αλλού. Άλλωστε η μονιμότητα φέρνει τη ραθυμία και τη βαρεμάρα. Τη ρουτίνα.
Έτσι είναι τα πράγματα. Πας κάπου, κάνεις μια δουλειά όσο αυτή μπορεί να γίνει, φτάνεις στο σημείο που δεν έχεις κάτι άλλο να προσφέρεις και παίρνεις το δρόμο για κάπου αλλού. Αυτή τη ζωή πάντα ζήλευα και ως ενός σημείου την έχω πετύχει. Ίσως θα ήθελα διαφορετικούς ή περισσότερους τόπους, πιο ποικίλες "αποστολές" αλλά δεν το γράφω εγώ το σενάριο.
Όπως και να 'χει ο ήλιος δύει ακόμα μια φορά, η δουλειά έχει γίνει και ένας νέος δρόμος περιμένει να περπατηθεί...
Προσωπικα εμενα παλια ακομη και σημερα μου αρεσαν οι ταινιες και η τηλεοπτικη σειρα με τη μυθολογια του/των Χαιλαντερς. Εμενα μου ασκουσε μια γοητεια η σχεση μεταξυ δασκαλου και μαθητη. Ο ενας αθανατος διδασκε τον αλλον και του περναγε τις γνωσεις του γιατι καποια στιγμη ο δασκαλος μπορει να πεθαινε και ετσι ο μαθητης επρεπε να συνεχισει τον αγωνα εναντια σε αλλους κακους αθανατους και την αποκτηση ενος υπερφυσικου βραβειου. Αυτος ηταν ο κεντρικος τους σκοπος. Παντως γενικοτερα εαν παρατηρησουμε οχι μονο στις ταινιες αλλα σε μυθολογιες του κοσμου οι ηρωες ηταν πολλοι απο αυτους μοναχικα περιπλανωμενα ατομα που δε στεριωναν πουθενα μονιμα! Ταξιδευαν συνεχεια! Σκεφτομαι ομως και κατι αλλο! Σε πολλους μυθους οι ηρωες πολλες φορες δεν εχουν καλη καταληξη και πολλες φορες και αδοξο τελος! Το Θησεα ας πουμε τον εριξε κατω απο το γκρεμο ο βασιλιας της Σκυρου εαν θυμαμαι καλα! ο Ιασονας σκοτωθηκε απο ενα κομματι του πλοιυ του ενω του επεσε στο κεφαλι! Ο Βελλερεφοντης γκρεμιστηκε απο το πηγασο ενω πηγε να ανεβει στον Ολυμπο και απο τοτε τυφλωθηκε και εμεινε τυφλος για την υπολοιπη τη ζωη του! Αυτο το φαινομενο ομως ποσο μακρυα απεχει απο την ιστορικη πραγματικοτητα? Εαν θα κοιταξουμε στην Ιστορια της Ελληνικης επαναστασης του 1821 ποσοι ηρωες της επαναστασης ειχαν αδοξο τελος? Ο Νικηταρας το πρωτοπαλικαρο και ανηψιος του Κολοκοτρωνη πεθανε φτωχος και ασθενης σε μια καλυβα στο λιμανι του Πειραια! Και ποσοι αλλοι ηρωες αραγε ειχαν αδοξο τελος?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλι ορθογραφικο λαθος με μορφη παραλλειψης εκανα. Τη λεξη "πλοιου" την εγραψα "πλοιυ" χωρις το ο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντως ευτυχως που στη τριλογια του δολλαριου βαλανε το Κλιντ Ιστγουντ να παιξει το πρωταγωνιστικο ρολο αλλιωτικα τα Ιταλικα Γουεστερν θα τα παρακολουθησαν υποθετω μονο οι Ελληνες μιας και ηταν πολυ δημοφιλης ο χαρακτηρας του Ρινγκο εδω παλια στην Ελλαδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ήταν η έκτη ή η έβδομη επιλογή. Οι προηγούμενοι απέρριψαν το ρόλο
ΑπάντησηΔιαγραφή