Προχωράμε λίγο από το θέμα του γάμου αυτού καθαυτού, όχι επειδή δεν μου έρχεται να γράψω κάτι άλλο για το θέμα αλλά επειδή πρέπει να προχωρήσω και να εξελιχθώ ως αρθρογράφος! Δεν είναι λοιπόν ότι στέρεψα από ιδέες για το προηγούμενο θέμα αλλά ότι είναι τέτοια η δημιουργική ορμή μου που με σπρώχνει σε νέα μονοπάτια.
Σήμερα θα ασχοληθώ με το θέμα του μεγαλώματος των παιδιών. Έκανα μια μικρή νύξη στο χθεσινό κείμενο, οπότε όποιος το διάβασε προσεκτικά είναι προϊδεασμένος, προετοιμασμένος και καλά διαβασμένος και τα θέματα θα του φανούν βατά και κατανοητά.
Το όνειρο του κάθε γονιού είναι και η ουσία της αποτυχίας του. Και στην Ελλάδα έχουν αποτύχει πολλοί γονείς αν κρίνουμε από αυτά που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας να συμβαίνουν. Ποιο είναι το συστατικό της αποτυχίας;
Ο κάθε γονιός θέλει να κάνει το βλαστάρι κατ' εικόνα και ομοίωσή του. Ό,τι ιδέες, απραγματοποίητα όνειρα, αποτυχίες ή επιτυχίες, απόψεις, απωθημένα και συμπλέγματα έχει, θεωρεί πως είναι χρέος του να τα περάσει ατόφια και αυτούσια στην επόμενη γενιά, στους συνεχιστές της οικογενειακής παράδοσης ώστε αυτά να προστεθούν στα όσα επίκτητα στοιχεία συναντήσουν και έτσι να δημιουργηθεί ένα χαρούμενο, απωθητικό και αποκρουστικό τέρας, το οποίο με τη σειρά του, θα βγει στον έξω κόσμο με τους τόνους βλακείας που έχει στις αποσκευές του, θα ταλαιπωρήσει και θα ταλαιπωρηθεί και εν συνεχεία θα δημιουργήσει απογόνους τερατώδεις, χρησιμοποιώντας αυτήν ακριβώς τη συνταγή.
Δεν υπάρχει για έναν γονιό μεγαλύτερη αποτυχία από αυτό που θεωρεί επιτυχία. Δηλαδή όσο πιο πολύ του μοιάζει το παιδί, όχι φυσικά στα χαρακτηριστικά και στην εμφάνιση αλλά στις ιδέες, στις ιδιοτροπίες, στη συμπεριφορά, στον τρόπο σκέψης, τόσο πιο άτσαλα, λανθασμένα και στρεβλά έχει επιτελέσει το έργο που του ανέθεσε ο Θεός, η κοινωνία, η πολιτεία, το σύμπαν ή όποιος άλλος θέλετε.
Διότι όταν έχεις ένα παιδί, πρέπει να του μάθεις να σκέφτεται και όχι τι να σκέφτεται. Να επιλέγει και όχι τι να επιλέγει. Ναι αισθάνεται και όχι τι να αισθάνεται. Να ζει και όχι πως να ζει.
Αντιθέτως, ο Νεοέλλην γονιός με το που κάνει ένα παιδάκι φροντίζει να το φιλοτεχνίσει με ό,τι βάρος κουβαλάει αυτός από τη δική του ζωή και τα δικά του βιώματα ώστε το γλυπτό που θα προκύψει να καθρεφτίζει όσο το δυνατόν καλύτερα τη μιζέρια, την κακοτροπιά και τέλος - ναι θα το γράψω- την ηλιθιότητά του.
Έτσι, επιτυγχάνεται αυτό που οδηγεί μαθηματικά σε μαρασμό και παρακμή. Η επόμενη γενιά να είναι σε μεγάλο βαθμό χειρότερη από τη προηγούμενη. Και στη χώρα μας τουλάχιστον αυτό ονομάζεται παράδοση και συνέχεια. Ευχαριστώ.
Το κείμενο σήμερα δεν ήταν τόσο χιουμοριστικό αλλά έχει γραφτεί με αγάπη, ενδιαφέρον και τόνους ειρωνείας και σαρκασμού, δύο τεχνών στις οποίες επιδίδομαι με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα.
Αυτο πραγματικα απο το στομα μου το πηρες. Δηλαδη να πλασει ο γονιος το παιδι του "κατ'εικονα και καθομοιωση" του. Βασικα ο γονιος θεωρει το παιδι του οπως μας ελεγαν και παλια στο σχολειο ως προεκταση του εαυτου του! Ουσιαστικα πολλοι ανθρωποι κανουν απογονους οχι για να αναπαραχθουν ακομη και με τη βιολογικη εννοια του ορου αλλα για να μεινουν "αθανατοι" στο χρονο νομιζοντας οτι κατασκευαζουν αντιγραφα του εαυτου τους! Πανω σε αυτο το φαινομενο ισως υπαρχει και μια τραγικη διαπιστωση. Στη πραγματικοτητα πολλοι γονεις "αγαπανε" τα παιδια τους απλα γιατι τα βλεπουν ως προεκταση του εαυτου τους! Οταν θα διαπιστωσουν οτι το παιδι ειναι ενας αλλος διαφορετικος ανθρωπος με τη δικη του νοοτροπια, τις δικες του αντιληψεις και τα δικα του ονειρα τοτε ξεκιναει η συγκρουση που ειναι γνωστη και ως χασμα γενεων. Καποι παιδια μπορει να θελουν στην αρχη να θελουν να φανουν "υπακουα" στους γονεις τους και να "ακολουθησουν" τις συμβουλες τους η και να εκπληρωσουν ακομη και τα ανεκπληρωτα ονειρα των γονιων τους που τους εμειναν απωθημενα! Οταν ομως συνειδητοποιησουν οι γονεις οτι τα πραγματα τους ερχονται αλλιως απο οτι τα "σχεδιαζαν" τοτε ερχονται τα πανω κατω.
ΑπάντησηΔιαγραφή