Ο Άνθρωπος του Θεού

 

Ούτε οι κακές κριτικές για την ταινία "Ο Άνθρωπος του Θεού" ούτε η βιβλικών διαστάσεων(το πιάσατε το παιχνίδισμα,ε;) προσέλευση του κοινού στους κινηματογράφους για να τη δει, ήταν μη αναμενόμενα. 

Κανένα από τα δύο φαινόμενα δεν είχε να κάνει με αυτή καθαυτή τη τέχνη του κινηματογράφου. Αυτή είχε περάσει σε δεύτερο ρόλο από τότε που ανακοινώθηκε πως θα γυριστεί η ταινία. Και εξηγούμαι:

Η πλειοψηφία των κριτικών κινηματογράφου, που ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει ποτέ πώς θεωρείται κάποιος ικανός για κριτικός κινηματογράφου αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα, ανήκει σε συγκεκριμένη ιδεολογία. Και είναι πιθανόν τα τελευταία σκληροπυρηνικά οχυρά της ιδέας της στρατευμένης τέχνης(πάντα είναι στρατευμένη η τέχνη αλλά όχι όπως το έχουν αυτοί στο μυαλό τους). Είναι λοιπόν γνωστή η απέχθεια που έχουν προς ο,τιδήποτε εκκλησιαστικό. Με εξαίρεση τις ταινίες του Ταρκόφσκι, οι οποίες τους έφεραν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Πιστοί λοιπόν στα μυαλά που κουβαλάνε δεν έγραψαν κριτικές για μια ταινία αλλά λίβελλους κατά ο,τιδήποτε εκκλησιαστικού. Ο κινηματογράφος ήταν απλός το όχημα. Η ευτυχής συγκυρία. Έτσι είχαμε κείμενα εναντίον της Μονής Βατοπεδίου, της Εκκλησίας, της έννοιας της αγιότητας, της πίστης κλπ. Ντυμένα με τον μανδύα κινηματογραφικού θαψίματος .

Από την άλλη, ο κόσμος ουδόλως ενδιαφερόταν για το κινηματογραφικό κομμάτι της ταινίας. Λίγο τον ένοιαζε η φωτογραφία, η σκηνοθεσία, η πλοκή, το βάθος των χαρακτήρων και άλλα παρόμοια. Ήθελε μόνο να δει να ζωντανεύουν στη μεγάλη οθόνη τα περιστατικά της ζωής του Αγίου τα οποία ήδη του ήταν γνωστά. Ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ κατά κάποιο τρόπο. Να δει ένα πρόσωπο που θα του δώσει ελπίδα σε μια τόσο σκοτεινή εποχή. Ένα πρόσωπο που αγαπά από παλιά. Άντε, ήθελαν να δουν και τον εξαιρετικά αγαπητό σε θρησκευόμενους και μη κύκλους, Άρη Σερβετάλη να πρωταγωνιστεί. Έτσι έγραψε τις κριτικές στα παλιά του τα παπούτσια και γέμισε τους κινηματογράφους των οποίων οι ιδιοκτήτες νομίζω πως κάθε χρόνο του Αγίου Νεκταρίου θα κάνουν αρτοκλασία στο μοναστήρι του πια καθώς τους έδωσε μεγάλη αναπνοή σε πολύ δύσκολους καιρούς.

 Έτσι έχουν τα πράγματα, τα γύρω από την ταινία. Για την ίδια την ταινία, όποιος ενδιαφέρεται και τη δει, θα βγάλει τα συμπεράσματά του. Αυτό που φάνηκε για άλλη μια φορά είναι πως ο ελληνικός λαός, ένα μεγάλο του κομμάτι διψά για αυθεντικό εκκλησιαστικό λόγο, διψά για αγιωσύνη και αντί για την εκκλησία, όπου συνήθως ακούει φιλοσοφίες αναμειγμένες με θεολογία, τα βρήκε σε μια ταινία. Έστω και όχι πολύ καλή.