"Αν υπάρχουν φτωχοί στο φεγγάρι, θα πάμε κι εκεί".

Το ρεύμα των μοναχών που έβγαιναν από τις μονές δοκίμων της Μανίλας ή της Ρώμης,ή επέστρεφαν από τον Καθεδρικό της Καλκούτας στη Μονή της οδού Λόουερ Σίρκουλαρ μετά τους τελικούς όρκους,ήταν σταθερό.Ενώ ο αριθμός υποψηφιοτήτων για άλλα τάγματα μειωνόταν,προφανώς η ολοκληρωτική παράδοση,η ολόψυχη προσφορά και η φτωχική ζωή που ήταν απαραίτητα για μια Αδελφή του Ελέους συνέχιζαν να έχουν απήχηση.Στην αυλή της οδού Λόουερ Σίρκουλαρ οι Αδελφές που επέστρεφαν γίνονταν δεκτές από μια ομάδα άλλων μοναχών που χόρευαν με τον τρόπο της Βεγγάλης,με μικρά κεριά στα χέρια τους.
Η Μητέρα Τερέζα χαιρετούσε τη καθεμιά τους, αγγίζοντας τα κεφάλια τους με τα δυο χέρια σε μια χειρονομία ευλογίας και στη συνέχεια,όταν η γιορτή τελείωνε,διάβαζε από ένα κατάλογο τον προορισμό των καινούριων μοναχών:"Αδελφή Μ...ο Ιησούς σε χρειάζεται στο Έσσεν,της Δυτικής Γερμανίας,ή στο Κιγκάλι,της Ρουάντα, ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος.Φαίνεται ότι οι δρόμοι της Καλκούτας οδηγούσαν σε κάθε πόρτα.Μέσα σε λίγες μέρες οι Αδελφές αναχωρούσαν για οπουδήποτε οι φτωχότεροι των φτωχών χρειάζονταν περισσότερο την παρουσία τους,με την περίεργη συλλογή δεμάτων και χαρτόκουτων που είχαν γίνει πια οι χαρακτηριστικές αποσκευές των Αδελφών του Ελέους."Αν υπάρχουν φτωχοί στο φεγγάρι," είχε πει κάποτε η Μητέρα Τερέζα, "θα πάμε κι εκεί".

Κάθριν Σπινκ,Μητέρα Τερέζα,εκδ. Τζιαμπίρης Πυραμίδα