«Ζωὴ δίχως γιορτή, εἶναι σὰν τὸν μακρὺ τὸν δρόμο ποὺ δὲν ἔχει πανδοχεῖο νὰ ξεκουραστεῖς»»

 

https://xristianiki.gr/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b9%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%bc%ce%ae%ce%bd%cf%85%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9/

Ἐνόψει τῆς γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τὸ Κίνημα τῆς ΧΔ ἐξέδωσε τὴν ἀκόλουθη ἀνακοίνωση: 

Γιορτάζουμε καὶ ἐφέτος τὴν κατὰ σάρκα Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο «μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως [χωρὶς νὰ πάψει νὰ ἔχει τὴ θεία φύση], μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος [ἔγινε ἄνθρωπος ὅπως ἐμεῖς]. «Σήμερον ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμὸς τῆς καταδίκης τοῦ Ἀδάμ». Ἡ γέννηση, ἡ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα «μυστήριον ξένον καὶ παράδοξον» κατὰ ταὴν Ὑμνολογία, ἀλλὰ καὶ «μυστήριον κραυγῆς, ὃ ἐν ἡσυχίᾳ Θεοῦ ἐπράχθη» (Ἰγνάτιος Θεοφόρος). Ἡ γέννησή Του ἔχει δηλαδὴ ἕνα περιεχόμενο καὶ μιὰ θεία βουλὴ ποὺ εἶναι ὄχι κατεξουσιαστικὴ καὶ αὐταρχική, ἀλλὰ ἐπαναστατική.


Ὅπως τονίζει ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Μεταλληνός, «ὁ Θεὸς ἐπέλεξε γιὰ τὴ σωτηρία μας, Τὸ δρόμο τῆς μητρότητας. Νὰ γεννηθεῖ δηλαδὴ ἀπὸ μία Μάνα…». Αὐτῆς τῆς Μάνας τὴ «μητρικὴ καρδιὰ διαπερνοῦν», ὅπως ἐπισημαίνει ἡ ὁσία Μαρία Σκομπτσόβα, οἱ «ἀναρίθμητες ρομφαῖες», μὲ αἰτία «ὅλους τοὺς ἀναρίθμητους σταυροὺς ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα σηκώνει στοὺς ὤμους της ἀκολουθώντας τὸν Χριστό».

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔσωσε μὲ ἕνα νεῦμα του, ἐπειδὴ «τὰ ἤδη δημιουργημένα εἶχαν ἀνάγκη τὴ θεότητά του», ἐπειδὴ «φθειρόταν καὶ χανόταν ὁ ἤδη δημιουργημένος ἄνθρωπος».

Έτσι, ο Θεός γεννιέται με τὶς πιὸ ταπεινωτικὲς συνθῆκες «ἐσχάτης πτωχεἰας». «Τί γαρ εὐτελέστερον σπηλαίου; Τί ταπεινότερον σπαργάνων; Ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς θεότητός σου πλοῦτος Κύριε», ὅπως τονίζεται στὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῶν Χριστουγέννων.
Ἀπὸ τὴ Γέννησή Του, Τὸν ἀπειλοῦν «οἱ ἐχθροί τοῦ «παιδίου» ποὺ βιώνουν τὸ σκάνδαλο τῆς ἐξουσίας. Ὁ Ἠρωδισμός! Οἱ κρατοῦντες ἢ μᾶλλον «δοκοῦντες ἄρχειν…» (νομίζοντες ὅτι κυβερνοῦν) (Μαρκ. 10,42), ὅπως ὁ Ἡρώδης, βλέπουν στὸν νεογέννητο Χριστὸ κάποιον ἀνταγωνιστὴ καὶ κίνδυνο τῶν συμφερόντων τους.», τονίζει ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός στὸ βιβλίο του «Παρεμβάσεις Ἱστορικὲς καὶ Θεολογικές», ἐκδ. «Διήγηση», Ἀθήνα 1998

Γίνεται πρόσφυγας στὴν Αἴγυπτο, ἐνῶ οἱ τότε ἐξουσιαστὲς δὲν δίστασαν νὰ ἐξοντώσουν παιδιά, γιὰ νὰ πετύχουν τὴ φυσική Του ἐξόντωση. Κάτι ποὺ ἐπεδίωξαν καὶ πέτυχαν μὲ τὴ Σταύρωση, ἀνοίγοντας τὸ δρόμο γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του.

Ἂν οἱ ἐξουσιαστὲς τοῦ κόσμου τούτου ἀναγκάστηκαν νὰ δεχτοῦν νὰ γίνει ἐπίσημη θρησκεία ὁ Χριστιανισμός, μὲ κάθε τρόπο προσπαθοῦν νὰ δημιουργήσουν ἕνα οἰκοδόμημα, κατ’ ὄνομα χριστιανικό, ἀπ’ ὅπου ὁ Χριστὸς ὄχι μόνον ἀπουσιάζει, ἀλλὰ καὶ εἶναι ἀνεπιθύμητος, ὅπως τὸ παρουσιάζει ὁ μεγάλος ὀρθόδοξος Ρῶσος συγγραφέας Φιόντορ Νοστογιέφσκι στὸ ἔργο του «Ἀδελφοὶ Καραμάζοφ»: Ὅπου παρουσιάζεται ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστὴς νὰ διώκει τὸν Χριστὸ ποὺ ξανάρχεται στὴ γῆ. Ὅπως ὁ ἱστορικὸς ἡγέτης τῆς γαλλικῆς ἀκροδεξιᾶς Σὰρλ Μωρὰς ποὺ θεωρεῖ τὸ Εὐαγγέλιο ἐπικίνδυνο, ἐνῶ ταυτόχρονα τασσόταν ὑπὲρ τοῦ θεσμοῦ τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας. Ἕνας, ὅμως, ἔτσι διαστρεβλωμένος Χριστιανισμός, ὅπως ἐπίσης τόνιζε ὁ μεγάλος Ρῶσος πεζογράφος, εἶναι «χειρότερος τοῦ ἀθεϊσμοῦ» καὶ «θρησκεία τοῦ ἀντιχρίστου». Ὅπως ἐπίσης ἐπισημαίνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «ὅταν οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ βάρβαροι πίστευαν στὰ εἴδωλα, συγκρούονταν μεταξύ τους κι ἦταν ὠμοὶ πρὸς τοὺς συγγενεῖς τους. (…) ὄλη <ἠ  ζωή τους περνοῦσε μὲ πολέμους κι ἀντὶ γιὰ ραβδὶ κρατοῦσαν ξίφος. Ἐνῶ ὅταν «προσῆλθαν στὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τότε λοιπὸν παραδόξως, ἀφοῦ συγκινήθηκαν πραγματικά, τὴν μὲν ὠμότητα τῶν φόνων ἐγκατέλειψαν καὶ δὲν σκέφτονται πλέον μὲ ἐχθρότητα° ὅλα τους εἶναι εἰρηνικὰ καὶ ἐπιθυμου στὸ ἑξῆς τὰ φιλικά». Τέτοια μηνύματα δὲν ἀγγίζουν τὸν σύγχρονο ἑορτασμό, ποὺ συχνὰ στὴν καλύτερη περίπτωση ἐξαντλεῖται σὲ ἀβαθεῖς κι ἐφήμερες αἰσθηματολογίες, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὶς σύγχρονες κατ’ ὄνομα «χριστιανικές κοινωνίες».

Ἤδη, ἡ δυτικὴ κοινωνία πετᾶ καὶ τὶς τελευταῖες «μάσκες», στὸ ὄνομα τοῦ δικαιωματισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης. Τὰ Χριστούγεννα «γιορτάζονται» καὶ ἐπίσημα χωρὶς Χριστὸ σὲ ὅλο καὶ περισσότερα μέρη, σὰν «γιορτὲς» τοῦ καταναλωτισμοῦ. Ἡ εὐχὴ «Καλὰ Χριστούγεννα» ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὸ οὐδέτερο «Καλὲς γιορτές».

Καὶ τοῦτο δὲν εἶναι ἄσχετο μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ σημερινοὶ «ἐχθροὶ τοῦ Παιδίου», ἐξακουθοῦν νὰ θεωροῦν ἀνατρεπτικὸ καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ τὰ συμφέροντά τους τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἰδίως τὸ κοινωνικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου.

«Γκρεμίστηκαν, Κύριε θρησκευτικὰ οἱ παλιοὶ θεοί, ὁ Μαμωνᾶς, ὁ Βάαλ, ὁ Μολώχ, ὁ Βελίαλ καὶ ἀναστήθηκαν κοινωνικὰ δριμύτεροι. Οἱ ναοί τους (Τράπεζες, στρατῶνες, διαφθορεῖα, κλπ), συναγωνίζονται τοὺς ναοὺς τοῦ Ὀνόματός Σου», τονίζεται σὲ φυλλάδιο τῆς Χ.Δ. τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 μὲ τίτλο «Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό»

Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὸ 1958 ὁ Φώτης Κόντογλου ἐπισημαίνει, «ὁ ὑλισμὸς κι ὁ λύκος τῆς ἀναισθησίας μολεύει σιγά σιγά αὐτὲς τὶς καλὲς γιορτές μας, ποὺ πολὺ ἔμορφα τὶς παρομοιάζανε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας μὲ σταθμοὺς γιὰ νὰ ξεκουραζόμαστε στὸν μονότονο δρόμο τῆς ζωῆς μας, λέγοντας: «Βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος», ποὺ θὰ πεῖ, «Ζωὴ δίχως γιορτή, εἶναι σὰν τὸν μακρὺ τὸν δρόμο ποὺ δὲν ἔχει πανδοχεῖο νὰ ξεκουραστεῖς»». (Δεκέμβριος 1958  Φώτης Κόντογλου, “ ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ”)  Ὁ σοφὸς Κόντογλου, μάλιστα, ὅπως ἐπισημαίνουν οἱ βιογράφοι του, καταδίκαζε ἐκτὸς τοῦ θεωρητικοῦ ὑλισμοῦ, καὶ τὸν «πρακτικὸ ὑλισμό», ποὺ τότε ἐκπορευόταν ἀπὸ τὴν «ἡγέτιδα τοῦ ἐλεύθερου κόσμου». Ταυτόχρονα, ὅμως κατάφασκε τὴν ὕλη, ὡς κοινὸ δῶρο καὶ ἀγαθὸ τοῦ Θεοῦ» πρὸς ἐπαρκῆ χρήση ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους,ἀδιακρίτως, καθὼς καὶ ταὴ γιορτή.

Ἂς γιορτάσουμε, λοιπόν, τὰ Χριστούγεννα καὶ ὅλο τὸ ἅγιο Δωδεκαήμερο ποὺ ἀκολουθεῖ, μὲ ἐπίκεντρο τὸ πνευματικό τους μήνυμα, ἰδίως τὴν ἀπέραντη ἀγάπη ποὺ ἔδειξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία πρέπει νὰ εἶναι ὁδηγός μας στὴν προσωπικὴ καὶ κοινωνική μας ζωή.

Γιὰ νὰ μὴ μένουν ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ δικαιοσύνη σὲ ἐπίπεδο εὐχῶν χωρὶς περιεχόμενο, ἀλλὰ νὰ ἐπικρατήσουν, ἐνάντια στὸ μίσος, στοὺς πολέμους καὶ κάθε μορφῆς ἀδικία. Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς χαρακτηριστικά, ἐὰν ὅλοι ἐμεῖς εἴχαμε πάντα τὸν Χριστό μαζί μας, δὲν θὰ ὑπῆρχαν φτωχοὶ ἀνάμεσα μας».

Τὸ Κίνημα τῆς ΧΔ καὶ ἡ ἐφημερίδα «Χριστιανικὴ» εὔχονται καλὰ καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ἀπὸ τὸ Γραφεῖο Τύπου τῆς ΧΔ