Αναγκαίος σήμερα ένας πραγματικός επανευαγγελισμός

https://philalethe00.wordpress.com/2019/12/11/%ce%b5%ce%be%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%82/#more-5194

Ζούμε σε μια χώρα η οποία έχει μεγάλη ιστορία στην πίστη. Ως πρωτότοκος (και θετός, εφόσον ως τότε είχε ως επίσημη την παγανιστική θρησκεία) υιός στο Χριστιανισμό, έχει ζυμωθεί σε αυτόν πλήρως, σε βαθμό που είναι αδύνατο να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο, όπως έχουν παρατηρήσει πολλοί. Σε βιβλίο του π. Αθανάσιου Γιέφτιτς, ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς φέρεται να λέει:
Τα αδέλφια μας, τους Έλληνες, πάντοτε να τους αγαπάτε σαν τους δικούς σας πνευματικούς σας γονείς και αναδόχους και ως πνευματικούς διδασκάλους στην πίστη, στην ευσέβεια και στην εκκλησιαστικότητα.

Ο νεοφανής αυτός άγιος είχε γνωρίσει Έλληνες του 1920, που του είχαν κάνει πολύ θετική εντύπωση. Ταυτόχρονα, η ελληνική καταγωγή πολλών εκ των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας είναι ένα γεγονός.


Ταυτόχρονα, η Ορθοδοξία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη χώρα μας, είχε αποκτήσει μια «(αρχαιο)ελληνίζουσα μορφή», όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Θεοτοκάς: είτε με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό (βασιλικής κ.λπ.) είτε με τα καλλιτεχνήματα του Ορφέα που αντικαταστάθηκαν με αυτά του Ποιμένα Χριστού είτε με τα αρχαιοελληνικά νεκρικά δείπνα που αντικαταστάθηκαν από τη Θ. Κοινωνία πάνω στην Αγ. Τράπεζα κ.π.ά. Είναι αλήθεια βέβαια επίσης ότι οι μεγάλες αιρέσεις είχαν ελληνιστική προέλευση: αίρεση είναι λ.χ. όταν η φιλοσοφία του πλατωνισμού –που υποτιμά το σώμα και την ύλη- αναμιγνύεται με το χριστιανισμό, που τα τιμά.

Όμως, οι σημερινοί Έλληνες έχουν χάσει τη βιωματική επαφή με τη γνήσια παράδοση και έχουν μια χαλαρότερη, εθιμοτυπική σχέση με την πίστη. Καταφεύγουν σε αυτήν, όταν το χρειαστούν, αλλά γνωρίζουν ελάχιστα σε σχέση με αυτήν και η μυστική εν Χριστώ ζωή τους είναι περιορισμένη. Έτσι, ερχόμαστε στην κατάσταση που επιχειρεί να παρέμβει το νέο βιβλίο του θεολόγου-συγγραφέα Ανδρέα Αργυρόπουλου υπό τον τίτλο «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες».


Το βιβλίο, που έχει ήδη παρουσιαστεί ήδη σε άλλο φύλλο της «Χ», το διάβασα αυτές τις μέρες και θα ήθελα να το επαινέσω θερμά. Πρώτος λόγος είναι η βιβλιογραφική σοφία που κομίζει. Δεύτερος λόγος είναι επειδή με την ανεπιτήδευτη γλώσσα του προσπαθεί να μιλήσει περί του Ζώντος Τριαδικού Θεού και όχι περί της «εθελοθρησκείας» πολλών σύγχρονων θρησκευομένων.

Θεωρώ πως ο προβληματισμός του βιβλίου είναι εξαιρετικά σημαντικός, όπως και δεκτικός επέκτασης. Επιπλέον, θα μπορούσε να μιλήσει για τη γλυκανάλατη ευσεβιστική αισθητική, για το αβαθές και εγωκεντρικό χαζο–«χαρούμενο» στυλ που αγνοεί το χαροποιό πένθος και τη ζωογόνα «οδύνη για την τραγωδία της ανθρωπότητας» (Σωφρόνιος του Έσσεξ), για τον πομπώδη κηρυγματικό στόμφο («το σεπτόν χέρι του δεσπότου της αγιωτάτης μητροπόλεώς μας» κ.λπ.) –όχι τη λογιότητα- που ψευτίζει και γελοιοποιεί τα ουσιώδη. Για τις διάφορες θρησκευτικές μόδες: γεροντισμό, νεοευσεβισμό (επεκταθέντα σαν επιδημία και σε ενορίες και μοναστήρια), ατομοκεντρικό «σπιριτουαλισμό» ή «σακραμενταλισμό» κ.π.ά.

Ο μεγάλος Χριστιανός φιλόσοφος, πατέρας του υπαρξισμού (και πολύ κοντά στην Ορθοδοξία) Σαίρεν Κίρκεγκωρ, όταν τον ρωτούσαν, μιλούσε για τον εαυτό του ως «έναν άνθρωπο που σκέφτεται έντιμα». Κατεξοχήν σε αυτή τη στάση τείνουν οι νέοι άνθρωποι και τα παιδιά. Ακόμα και αν κάνουν μεγάλα λάθη, δεν υποκρίνονται, δεν ψευτίζουν. Πολύ περισσότερο –δόξα τω Θεώ- δεν είναι συνήθως «αγέλαστοι θεολόγοι, ‘δέκα λεπτά κήρυγμα’ κληρικοί, ατσαλάκωτοι θαμώνες του κυριακάτικου εκκλησιασμού» (σελ. 19). Αυτά υπάρχουν ακόμη σε συνεχώς ανανεούμενες μορφές και ή θα τα τελειώσουμε ή -σταδιακώς- θα μας τελειώσουν.

Αυτό όμως που είναι αναγκαίο σήμερα είναι ένας πραγματικός επανευαγγελισμός: όχι διαστροφές, όχι βλασφημίες, αλλά διακήρυξη περί μιας πίστης απαλλαγμένη από όλες τις χονδροειδέστατες στρεβλώσεις…