Μέγα ερώτημα το γιατί να υπάρχει πόνος.Το ακούω πολύ,στην Εκκλησία και εκτός.Αγωνιούν οι άνθρωποι και ρωτούν είτε κοιτώντας προς τον ουρανό είτε κοιτώντας προς άλλους ανθρώπους,σοφούς και μη.
Κι εγώ αναρωτιέμαι.Γιατί να μην υπάρχει πόνος;Τι κάναμε εμείς οι άνθρωποι για να αξίζουμε τέτοια ευκολία;Είναι η ιστορία μας ως είδος τέτοια ώστε να δικαιολογεί μια τέτοια απαίτηση;Είναι η ατομική συμπεριφορά μας προς τους άλλους τέτοια που να διεκδικεί το δώρο της εξαφάνισης του πόνου,έτσι,άκοπα;
Λοιπόν,γιατί υπάρχει πόνος;
Φιλοσοφικη ερωτηση! Ειχαμε ξανασυζητησει αυτο το θεμα! Πονος υπαρχει γιατι με το αυτεξουσιο μας μετακινουμαστε προς το ΜΗ ΟΝ. Μετακινουμαστε τις περισσοτερες φορες μακρυα απο τη θεια χαρη επειδη θεωρουμε οτι μονοι μας μπορουμε να σταθουμε στα ποδια μας! Επειδη ο Θεος ειναι πανταχου Παρον μπορει να απομακρυνεται καποιος ασταματητα απο τη θεια χαρη αλλα παντα ενα μερος της χαριτος παραμενει οποτε το κτιστο δημιουργημα παραμενει αιωνιως στην υπαρξη οποτε εξακολουθει το κτιστο δημιουργημα να ειναι ον! Ομως η απομακρυνση απο το Θεο προκαλει απομακρυνση απο τη τελεια αγαπη οποτε επονται συνεπειες! Εφωσον το δημιουργημα ειναι καθαρα υλικο οπως ειναι ο ανθρωπος τοτε η απομακρυνση απο τη χαρη προκαλει υλικη φθορα και ασθενεια και στο τελος επερχεται σωματικος θανατος! Κατα τη διαρκεια που φθειρεται και αλλοιωνεται το σωμα ο ανθρωπος βιωνει πονο και λογω του γεγονοτος οτι ο ανθρωποε ζει μακρυα απο το Θεο προσκολλαται στον πονο του και ετσι δε μπορει να διδαχθει οτι μεσα απο το πονο του πρεπει να μαθει να νιωθει και τον πονο των αλλων ανθρωπων οποτε δεν θα μπορεσει ποτε να αγαπησει και τον πλησιον του! Μονο οι Αγιοι που ειναι κοντα στο Θεο βλεπουν το πονο τους σαν ευλογια και μπορουν να τον προσπερνουν γιατι μεσω του δικου τους του πονου νιωθουν και το πονο των αλλων! Οταν περασει και το σταδιο του σωματικο θανατου η ψυχη χανει και τη δυνατοτητα της μετανοιας και αναμενει την τελικη κριση διοτι ειναι σχεδιο του Θεου να ανακαινισει τη κτιση και να ανακαινισει ακομη και τα σωματα εκεινων που με το αυτεξουσιο τους απομακρυνθηκαν της χαριτος! Το σωμα του αμετανοητου αμαρτωλου θα ειναι διαφορετικο για να μπορει να αντεχει τη φωτια του ακτιστου φωτος αλλα απο τη στιγμη που ο Θεος δεν παραβιαζει το αυτεξουσιο ο ανθρωπος θα εξακολουθει να βρισκεται στο μη ον! Ονομαζεται αυτη η κατασταση μη ον επειδη η ψυχη και το σωμα συνεχιζουν να ειναι αιωνιως οντα δηλαδη να βρισκονται στην υπαρξη αφου ο Θεος ειναι πανταχου παρον επομενως και η χαρη ειναι παρουσα αλλα η απομακρυνση απο αυτην προκαλει στερηση της αγαπης αλλα οχι στερηση της υπαρξης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον προλαλήσαντα.
ΔιαγραφήΟ Ιώβ κάτι θα μπορούσε να μας πει περί πόνου έχω την αίσθηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ
Σίγουρα ναι !
Διαγραφή