Υπάλληλοι που σήμερα είναι συνταξιούχοι και εργάσθηκαν στις ατμήλατες μηχανές έχουν πολλά να πουν και να αφηγηθούν.
Οι μαρτυρίες τους δίνουν τον περίγραμμα μιας άλλης εποχής. Ο μηχανοδηγός Γιώργος Ακριτίδης που προσλήφθηκε στον σιδηρόδρομο το 1949, θυμάται:
« Όταν μπήκα στον Σ.Ε.Κ - σημερινό Ο.Σ.Ε - ήμουν θερμαστής και έπειτα μηχανοδηγός ύστερα βέβαια από κάποιες εξετάσεις.
Το καύσιμο που χρησιμοποιούσαμε για ένα χρόνο περίπου ήταν η μπριγκέτα. Υλικό που μπορεί να ήταν φθηνό αλλά δεν ανέβαζε θερμίδες και δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα όταν καίγονταν. Λες και εσκάγανε πυροτεχνήματα. Ακόμα έχω σημάδια στο σώμα μου από τα καψίματα, αλλά το δρομολόγιο έπρεπε να γίνει. Πολλές φορές έπαιρναν φωτιές τα χωράφια. Μετά βάλαμε το κάρβουνο και έτσι τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Όμως η δουλειά , δουλειά. Έφτασα να δουλεύω μέχρι και 260 ώρες τον μήνα, κάτω από δύσκολες συνθήκες όπως καταλαβαίνεται.
Παρόλα αυτά όταν ήρθαν οι μηχανές Ντίζελ , οι Γαλλίδες όπως τις έλεγαν. Δεν ενθουσιαστικά όμως και πολύ. Οι ατμήλατες είχαν άλλη χάρη όπως το περπάτημα τους, ο θόρυβος, ο ήχος της σφυρίχτρας, ήταν για μένα μαγευτικά. Δεν είχα κανένα ατύχημα εκτός από ένα περιστατικό με ένα γάιδαρο , που τον κτυπήσαμε χωρίς να φταίμε. Οι νέοι πρέπει να προσέχουν. Ας χάσουν και λίγα λεπτά από το δρομολόγιο. Θα τα βγάλουν. Μόνο κακό να μην κάνουν».
Ο κ. Περγαντόπουλος Κώστας, τεχνίτης μηχανοστασίου και υπεύθυνος στην ομάδα βοηθείας, θυμάται: « Τα μέσα που είχαμε για την επισκευή των μηχανών ήταν πολύ λίγα. Τις συγκολλήσεις της κάναμε φωτίζοντας με ένα φανό που έκαιγε ασετιλίνη. Το χειμώνα καίγαμε μαγκάλια για να ξεπαγώσουν τα σωληνάρια που μετέφεραν το νερό στο καζάνι ατμού. Πολλές φορές οι μηχανές έκαιγαν και εμείς ήμασταν υποχρεωμένοι να μπούμε μέσα για την συντήρηση και την επισκευή.
Έπρεπε να γίνει γρήγορα η δουλειά για να πραγματοποιηθεί το δρομολόγιο. Όταν υπήρχε αμηχανία ή εκτροχιασμό πηγαίναμε επί τόπου, είτε προς την Φλώρινα είτε προς Αλεξανδρούπολη, μέσα στα χιόνια και στην παγωνιά. Έτυχε να δουλέψω και 29 ημέρες το μήνα. Ήμασταν συνέχεια σε επιφυλακή. Όποτε μας καλούσαν πηγαίναμε. Δεν υπήρχε για εμάς νύχτα ή ημέρα. γιορτή ή αργία. Ήμασταν πάντα σε ετοιμότητα».
Χρήστος Γιαννακίδης
Περιοδικό "Ενημέρωση" 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου