Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τις συνθήκες γεωπολιτικού χάους για να επιταχύνει τις επεκτατικές της βλέψεις σ’ ολόκληρη την περιοχή

https://edromos.gr/i-tourkia-pigi-polemou/

Η Τουρκία δεν συνηθίζει να έχει «κρυφές ατζέντες». Αντίθετα, διαθέτει έναν μακρόχρονο σχεδιασμό και με περισσό θράσος τον εφαρμόζει. Έστω και με κατάφωρα ψεύτικα επιχειρήματα δεν κρύβει τις επεκτατικές της επιδιώξεις. Φροντίζει πρώτα, μέσα από εκβιαστικά παζάρια και υπαναχωρήσεις, να έχει ετοιμάσει το κατάλληλο διεθνές κλίμα. Αξιοποιεί στο έπακρο τη γεωπολιτική θέση και την οικονομική της δύναμη για να αποσπάσει την αναγκαία συναίνεση στους σχεδιασμούς της. Δημιουργεί τετελεσμένα με απειλές ή τη χρήση στρατιωτικής βίας και δεν διστάζει στις πιο ακραίες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, όταν αισθάνεται ότι είναι έτοιμη.

Όλα αυτά εφαρμόσθηκαν στο ακέραιο στην τρίτη στρατιωτική της επέμβαση στη Συρία. Την ονόμασε μάλιστα «Πηγή Ειρήνης» σαν να θέλει ολοφάνερα να εμπαίξει κατάμουτρα, όχι μόνο τον εσμό κρατών και συμφερόντων που συνιστούν την λεγόμενη «διεθνή κοινότητα», αλλά όλους τους λαούς του πλανήτη.


Ο Ερντογάν επικαλείται την «ασφάλεια» της χώρας του για να εκστρατεύσει για τρίτη φορά «ακάλεστος» στα εδάφη της Συρίας. Ακόμα:



Προσφέρει «άλλοθι» στον πρόεδρο των ΗΠΑ ότι τάχα θα εξασφαλίσει τη διάλυση των θυλάκων των τζιχαντιστών που έχουν εναπομείνει διάσπαρτοι στη Συρία. Γνωρίζει ότι από κοινού με τις ΗΠΑ του Ομπάμα στήριξαν τους τζιχαντιστές ως όχημα διάλυσης της Συρίας και αποπομπής του Άσαντ. Ποντάρει στη σιωπή όλων των πλευρών γύρω από το πρόσφατο παρελθόν. Ποντάρει στο ότι όλες οι πτέρυγες της διχασμένης Αμερικής θα αναγκαστούν να προσφέρουν τον αναγκαίο χρόνο μέχρι να πετύχει τους στόχους του. Την ίδια άλλωστε τακτική ακολουθεί απέναντι στο Ισραήλ, κατηγορώντας το για τη σφαγή των Παλαιστίνιων, και τη Σαουδική Αραβία για τον πόλεμο στην Υεμένη. Οι σφαγείς των λαών ανταλλάσουν κατηγορίες για να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα εγκλήματα τους.
Εγγυάται στον Πούτιν και τη Ρωσία ότι θα «εξασφαλίσει» την «εδαφική ακεραιότητα» και τη συνοχή της ήδη διαμελισμένης Συρίας. Ότι εγγυάται τη συνέχιση της κυριαρχίας του Άσαντ. Γνωρίζει ότι η επιθυμία της Ρωσίας να αποσταθεροποιήσει την Ν.Α. πτέρυγα του ΝΑΤΟ και να ενδυναμωθεί η δική της θέση στη Συρία είναι, προσωρινά έστω, ισχυρότερη της πραγματικότητας. Γιατί η ιστορία διδάσκει ότι ποτέ, στην σύγχρονη ιστορία, η Τουρκία δεν αποχώρησε με ειρηνικά μέσα από περιοχές που είχε καταλάβει. Πιο ορατό παράδειγμα, όχι και μοναδικό, η Κύπρος.
Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τις συνθήκες γεωπολιτικού χάους για να επιταχύνει τις επεκτατικές της βλέψεις. Προσωρινές ή πιο μόνιμες επιτυχίες και κυρίως η στάση σιωπής στα φιλοπόλεμα σχέδια της τήν αποθρασύνουν περισσότερο. Σήμερα είναι η Βόρεια Συρία. Αύριο η Κύπρος, το Αιγαίο, η Θράκη

Προσφέρει στην Ε.Ε. «εκδούλευση» ότι τάχα θα εγκαταστήσει στην, «ελεύθερη» από Κούρδους, ζώνη της Συρίας τα εκατομμύρια Σύρων που έχουν καταφύγει στα εδάφη της. Την καλεί μάλιστα να πάρει, μαζί με τις ΗΠΑ, μέρος στο κατασκευαστικό «πάρτι» νέων οικισμών που θα οικοδομηθούν στην περιοχή για να φιλοξενήσουν τους εκτοπισμένους του πολέμου. Αποσιωπά ότι η φωτιά που «ανάβει» στην περιοχή θα δημιουργήσει νέες στρατιές προσφύγων. Ήδη πληροφορίες αναφέρουν ότι πάνω από 60.000 άμαχοι, μόνο στις τρεις πρώτες μέρες του πολέμου, έχουν ξεσπιτωθεί κι αναζητούν ασφαλή καταφύγια. Προφασίζεται ότι η εκστρατεία της θα απαλλάξει την Ευρώπη από νέα προσφυγικά κύματα και την τζιχαντιστική τρομοκρατία. Πληροφορίες κάνουν λόγο για βομβαρδισμό φυλακών όπου κρατούνται τζιχαντιστές στη Συρία ώστε να υποβοηθηθεί η δραπέτευση τους. Ακόμα καταγράφεται επαναδραστηριοποίηση τζιχαντιστών, χώρια από αυτούς που έχουν καταφύγει στις δυνάμεις των Τουρκμένων που συνδράμουν το έργο του τουρκικού στρατού. Οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές αποδείχθηκαν τεράστιο και αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του Τ. Ερντογάν για να το απεμπολήσει τώρα που αρχίζουν οι πραγματικές δυσκολίες.
Η Τουρκία «πουλά» προστασία στο σουνιτικό στοιχείο των μουσουλμάνων στην περιοχή. Το αξιοποιεί στη μάχη εναντίον της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου στα πλαίσια του, μεταξύ τους, ανταγωνισμού. Η εκκαθάριση των Κούρδων από την Β.Α. Συρία και η σχεδιαζόμενη γενοκτονία τους θα συνοδευτεί από μια τεράστια αλλοίωση της σύνθεσης των πληθυσμών που προορίζονται να εγκατασταθούν στην περιοχή με τη βία. Τι απ’ όλα αυτά θα εξασφαλίσει την ειρήνη και τη συνοχή της περιοχής;
Η Τουρκία ξεκινά ένα μεγάλο πόλεμο στηριγμένη στο ψέμα. Μοναδικός της σύμμαχος είναι ο βαθύς διχασμός και η αδυναμία των ΗΠΑ να επιβάλλουν τις θέσεις τους στην περιοχή και η προσπάθεια σταθεροποίησης της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή, που σε αυτή τη φάση χρειάζεται την Τουρκία ως αποσταθεροποιητική δύναμη της δυτικής συμμαχίας. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τις συνθήκες γεωπολιτικού χάους για να επιταχύνει τις επεκτατικές της βλέψεις σ’ ολόκληρη την περιοχή. Προσωρινές ή πιο μόνιμες επιτυχίες και κυρίως η στάση σιωπής και ανοχής στα φιλοπόλεμα σχέδια της τήν αποθρασύνουν περισσότερο. Σήμερα είναι η Συρία. Αύριο η Κύπρος, το Αιγαίο, η Θράκη. Στο μυαλό της παραμένουν ολόκληρα τα Βαλκάνια, η Μ. Ανατολή, η Β. Αφρική και ιδιαίτερα η Λιβύη.

Κάθε μια από τις περιοχές, συστατικά των «συνόρων της καρδιάς» του Ερντογάν και της «γαλάζιας πατρίδας», είναι ανοικτή πληγή σ’ ένα παγκόσμιο παιχνίδι γεωπολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας. Είναι ανοικτή πληγή πολέμου. Και η Τουρκία δεν διστάζει όχι μόνο να «ξύσει τις πληγές» αλλά να ρίξει λάδι στην ήδη υποβόσκουσα φωτιά.

Ο νέος πόλεμος της Τουρκίας είναι μια παγκόσμιων διαστάσεων πρόκληση κατά της ειρήνης. Συνιστά μια τεράστια απειλή για τους λαούς της περιοχής.

Η ευθύνη για να διαφυλάξουν την ειρήνη και να καταδικάσουν την Τουρκία ως εμπρηστή του πολέμου πέφτει στους λαούς της περιοχής.

«ΓΛΕΝΤΙΑ» ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ

Η Ρωσία εμφανίζεται ο μοναδικός άμεσα κερδισμένος στην περιοχή. Διευρύνει την συνεργασία με τον Τ. Ερντογάν, σταθεροποιεί τη θέση της σε Συρία και Μ. Ανατολή, συντηρεί τις φυγόκεντρες τάσεις στη Ν.Α. πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Παράλληλα επιχειρεί να καθησυχάσει τις δίκαιες ανησυχίες του μετώπου που έχει συμπτύξει (Ιράν, Συρία) και τους φόβους μελλοντικών συνεργατών (Λίβανος, άλλων κρίσιμων γεωπολιτικών παραγόντων, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ισραήλ), διαβεβαιώνοντας ότι η τουρκική εκστρατεία δεν θα αποτελέσει κίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και την εξουσία του Άσαντ. Διευκρινίζει μάλιστα ότι το «πράσινο φως» στην Τουρκία έχει αυτούς τους όρους ως προϋποθέσεις. Τους πραγματικούς όμως κινδύνους των επιλογών της Ρωσίας, που σκόπιμα δεν ομολογεί ο Πούτιν, εκφράζει με κατηγορηματικό τρόπο το Ιράν και η Συρία. Και οι δυο απαιτούν το σταμάτημα του προέλασης της Τουρκίας γιατί γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν προτίθεται να αποχωρήσει από τα εδάφη που θα καταλάβει. Οι επιτυχίες συνοδεύονται με σκιές που η επίλυση τους, όσο και αν παραπέμπεται στο μέλλον, αναμένεται το ίδιο επώδυνη.