Καμιά φορά το μυαλό μου πηγαίνει στη Λάρισα.Μου λείπει αυτή η πόλη . Μου λείπει, ξέρετε. Το τσιπουράκι , το καφεδάκι στην Ταχυδρομείου(πρώτη σε κατανάλωση καφέ η πόλη), το λαρισινό κεμπάπ(προβατίνα κοντοσούβλι με μπόλικο αλατοπίπερο) , η πουτίγκα Τυρνάβου(το καλύτερο γλυκό που έχω δοκιμάσει ποτέ).Ναι είναι και ο Πηνειός που έχει διαμορφωθεί πολύ όμορφα,το πάρκο Αλκαζάρ,ο Άγιος Αχίλλιος οι βόλτες στους πεζόδρομους και το Φρούριο,το αρχαίο θέατρο.Αλλά αυτά ούτε τρώγονται ούτε πίνονται...οπότε τι να τα κάνεις;
Η Λάρισα,πέρα από το γαστρονομικό παρουσιάζει ενδιαφέρον και σε άλλους τομείς.Συνυπάρχει το παλιό με το νέο.Με τα καλά και τα κακά του το καθένα.Έχεις δηλαδή το χαρακτήρα μιας σύγχρονης πόλης μαζί με το κουτσομπολιό του χωριού.Τον αγώνα για καινοτομία,με την επαρχιακή νωχελικότητα.Από τη μία γίνονται πράγματα,πολιτιστικά,μορφωτικά και από την άλλη το αγόρι έχει μεγαλύτερη αξία από το κορίτσι.
Είναι κάπως σαν τον καιρό την άνοιξη.Από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 6 σκας και τις υπόλοιπες κρυώνεις.Το καλοκαίρι φτάνει ο υδράργυρος στους 45 για πλάκα και το χειμώνα πέφτει εύκολα στους -5.
Και φυσικά έχει την ΑΕΛ.Όποιος δεν έχει δει αγώνα της ομάδας από τη θύρα 10 στο παλιό Αλκαζάρ,δεν έχει δει τίποτα! Μιλάμε για απίστευτο γέλιο με τα σχόλια που ακούγονται.
Επειδή πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια εκεί,έχω μια πιο εξωραϊσμένη εικόνα για την πόλη.Οπότε μπορεί να πέφτω και σε κάποιες υπερβολές ή να παραβλέπω κάποιες παραξενιές.Για τους ανθρώπους είναι όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου