Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και το απαράμιλλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου. Σε δύο, μόλις χρόνια, θα κληθούμε να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την κήρυξη της Εθνεγερσίας του 1821. Την επόμενη χρονιά, το 2022, κλείνουμε 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Δυστυχώς ο Ελληνισμός τον 21ο αιώνα, μετά από μια 10ετία σαρωτικής κρίσης που οδήγησε στην δραστική κοινωνική, οικονομική, και δημογραφική αποδυνάμωση του Ελλαδικού και Κυπριακού κράτους, βιώνει και τη γεωπολιτική μετεξέλιξη της κρίσης.
Δυστυχώς ο Ελληνισμός τον 21ο αιώνα, μετά από μια 10ετία σαρωτικής κρίσης που οδήγησε στην δραστική κοινωνική, οικονομική, και δημογραφική αποδυνάμωση του Ελλαδικού και Κυπριακού κράτους, βιώνει και τη γεωπολιτική μετεξέλιξη της κρίσης.
Ο λοι έχουμε κατανοήσει ότι βρισκόμαστε ενώπιον προκλήσεων που αφορούν την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους. Έχει φροντίσει γι’ αυτό ο Ταγίπ Ερντογάν, με τις καθημερινές απειλές για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, την Κυπριακή ΑΟΖ, τις προκλήσεις στο Αιγαίο, και βέβαια, τον τρόπο που χρησιμοποιεί τις μεταναστευτικές ροές, με ανοιχτό στόχο την αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδας, αλλά και τον εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η μεθοδικότητα της πολιτικής του Ερντογάν έχει τρομάξει σύσσωμη την πολιτική ηγεσία, που χαμένη μέσα σε έναν τυφλό κοσμοπολιτισμό, γαλουχημένη στα Αμερικάνικα κολέγια και τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, δεν διαθέτει το σθένος και την ιδεολογική προετοιμασία για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που μας βάζει η ίδια η γεωπολιτική θέση της χώρας.
Το «σχέδιο» του νέο-οθωμανισμού είναι ξεκάθαρο: Οι νέο-σουλτάνοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την αποδυνάμωση των εθνικών κρατών, τη μετανάστευση, την υποχώρηση των Αμερικανών και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το «κενό ελέγχου» στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Κεντρική Ασία, για να επανέλθει η Τουρκία στις περιοχές που άλλοτε όριζε η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα συνέβησαν με την τουρκική εισβολή στη Βόρεια Συρία. Ο Ερντογάν θέλει να αποτρέψει την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους εκεί, διότι θα πυροδοτούσε και την αφύπνιση του κουρδικού κινήματος στην ίδια την Τουρκία. Και το κουρδικό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που τον απομακρύνει από την ταχύτερη προώθηση της αυτοκρατορικής του πολιτικής.
Εφ’ όσον το λύσει, έχοντας χρησιμοποιήσει και τους Ρώσους και τους Αμερικάνους, θα στραφεί –ήδη στρέφεται– προς το Κυπριακό και το Αιγαίο που δεν επιτρέπουν να γίνει η Ανατολική Μεσόγειος τουρκική θάλασσα. Εξάλλου υπάρχει και το ζήτημα της Θράκης και όλης της Βόρειας Ελλάδας, που τον εμποδίζει να ελέγχει και τα Βαλκάνια.
Ο ελληνισμός, βρίσκεται άμεσα στο στόχαστρό του νεοθωμανισμού. Και εμείς, την ίδια στιγμή, είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια πολιτική διαρκών παραχωρήσεων, που εδώ και τρεις δεκαετίες έχει καταστεί «δεύτερη φύση» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, Πολιτική που συνεπάγεται την ουσιαστική εγκατάλειψη κάθε αποτρεπτικής, διπλωματικά και στρατιωτικά, προσπάθειας της Ελλάδας. Και αυτό αποτελεί τον κανόνα, για τις αντιλήψεις όχι μόνο των Υπουργών, αλλά και πολλών Ιδρυμάτων και Πανεπιστημιακών Σχολών καθώς και μεγάλου μέρους των ΜΜΕ.
Πέρα, λοιπόν, από την άσχημη θέση στην οποία βρίσκονται η ελληνική οικονομία και κοινωνία, το μεγάλο πρόβλημα έγκειται στο τι προτίθεται να κάνει η ηγεσία της, και το πόσο προετοιμασμένη είναι η ελληνική κοινωνία για τη ριζική αλλαγή του κλίματος εθνικής παραίτησης που κυριαρχεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δηλαδή του εθνομηδενισμού.
Επί πλέον, η έλλειψη ενεργητικής πολιτικής από την πλευρά της Ελλάδας, κινδυνεύει να ακυρώσει ή να υποβαθμίσει και τις οποιεσδήποτε συμμαχίες και αντίθετα να μας αφήσει έκθετους και ουσιαστικά μόνους μπροστά στην τουρκική επιθετικότητα. Ήδη η στάση των Αμερικανών στη Συρία, όχι μόνο αποδεικνύει το πόσο σχετική σημασία έχει η αμερικανική «κάλυψη», αλλά οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις το Ισραήλ, που αρχίζει να «ξανασκέφτεται» την συμμαχία με Ελλάδα και Κύπρο.
Εάν οι Έλληνες δεν κατανοήσουν πως βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και δεν αναθεωρήσουν τη συνολική τους στρατηγική, επικεντρωνόμενοι στην εθνική τους επιβίωση, δεν θα έχουν καμία τύχη. Χρειαζόμαστε ένα νέο «1909», που ήρθε να απαντήσει στην καταστροφή του 1897, προωθώντας ένα ευρύ πρόγραμμα εθνικού και αμυντικού εκσυγχρονισμού, και οδηγώντας στους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους του 1912.
Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, όταν ταπεινώσαμε την ιταλική «υπερδύναμη», πρέπει να σταλεί ακέραιο στην επεκτατική νεο-οθωμανική Τουρκία.
Η μεθοδικότητα της πολιτικής του Ερντογάν έχει τρομάξει σύσσωμη την πολιτική ηγεσία, που χαμένη μέσα σε έναν τυφλό κοσμοπολιτισμό, γαλουχημένη στα Αμερικάνικα κολέγια και τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, δεν διαθέτει το σθένος και την ιδεολογική προετοιμασία για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που μας βάζει η ίδια η γεωπολιτική θέση της χώρας.
Το «σχέδιο» του νέο-οθωμανισμού είναι ξεκάθαρο: Οι νέο-σουλτάνοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την αποδυνάμωση των εθνικών κρατών, τη μετανάστευση, την υποχώρηση των Αμερικανών και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το «κενό ελέγχου» στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Κεντρική Ασία, για να επανέλθει η Τουρκία στις περιοχές που άλλοτε όριζε η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα συνέβησαν με την τουρκική εισβολή στη Βόρεια Συρία. Ο Ερντογάν θέλει να αποτρέψει την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους εκεί, διότι θα πυροδοτούσε και την αφύπνιση του κουρδικού κινήματος στην ίδια την Τουρκία. Και το κουρδικό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που τον απομακρύνει από την ταχύτερη προώθηση της αυτοκρατορικής του πολιτικής.
Εφ’ όσον το λύσει, έχοντας χρησιμοποιήσει και τους Ρώσους και τους Αμερικάνους, θα στραφεί –ήδη στρέφεται– προς το Κυπριακό και το Αιγαίο που δεν επιτρέπουν να γίνει η Ανατολική Μεσόγειος τουρκική θάλασσα. Εξάλλου υπάρχει και το ζήτημα της Θράκης και όλης της Βόρειας Ελλάδας, που τον εμποδίζει να ελέγχει και τα Βαλκάνια.
Ο ελληνισμός, βρίσκεται άμεσα στο στόχαστρό του νεοθωμανισμού. Και εμείς, την ίδια στιγμή, είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια πολιτική διαρκών παραχωρήσεων, που εδώ και τρεις δεκαετίες έχει καταστεί «δεύτερη φύση» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, Πολιτική που συνεπάγεται την ουσιαστική εγκατάλειψη κάθε αποτρεπτικής, διπλωματικά και στρατιωτικά, προσπάθειας της Ελλάδας. Και αυτό αποτελεί τον κανόνα, για τις αντιλήψεις όχι μόνο των Υπουργών, αλλά και πολλών Ιδρυμάτων και Πανεπιστημιακών Σχολών καθώς και μεγάλου μέρους των ΜΜΕ.
Πέρα, λοιπόν, από την άσχημη θέση στην οποία βρίσκονται η ελληνική οικονομία και κοινωνία, το μεγάλο πρόβλημα έγκειται στο τι προτίθεται να κάνει η ηγεσία της, και το πόσο προετοιμασμένη είναι η ελληνική κοινωνία για τη ριζική αλλαγή του κλίματος εθνικής παραίτησης που κυριαρχεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δηλαδή του εθνομηδενισμού.
Επί πλέον, η έλλειψη ενεργητικής πολιτικής από την πλευρά της Ελλάδας, κινδυνεύει να ακυρώσει ή να υποβαθμίσει και τις οποιεσδήποτε συμμαχίες και αντίθετα να μας αφήσει έκθετους και ουσιαστικά μόνους μπροστά στην τουρκική επιθετικότητα. Ήδη η στάση των Αμερικανών στη Συρία, όχι μόνο αποδεικνύει το πόσο σχετική σημασία έχει η αμερικανική «κάλυψη», αλλά οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις το Ισραήλ, που αρχίζει να «ξανασκέφτεται» την συμμαχία με Ελλάδα και Κύπρο.
Εάν οι Έλληνες δεν κατανοήσουν πως βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και δεν αναθεωρήσουν τη συνολική τους στρατηγική, επικεντρωνόμενοι στην εθνική τους επιβίωση, δεν θα έχουν καμία τύχη. Χρειαζόμαστε ένα νέο «1909», που ήρθε να απαντήσει στην καταστροφή του 1897, προωθώντας ένα ευρύ πρόγραμμα εθνικού και αμυντικού εκσυγχρονισμού, και οδηγώντας στους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους του 1912.
Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, όταν ταπεινώσαμε την ιταλική «υπερδύναμη», πρέπει να σταλεί ακέραιο στην επεκτατική νεο-οθωμανική Τουρκία.
«Αθήνα για την Ελλάδα»
26 Οκτωβρίου 2019
26 Οκτωβρίου 2019
28 Οκτωβρίου 1940: Όχι στον Ιταλικό φασισμό!
28 Οκτωβρίου 2019: Όχι στον νέο-οθωμανικό επεκτατισμό!
Αντίσταση ή εξαφάνιση
28 Οκτωβρίου 2019: Όχι στον νέο-οθωμανικό επεκτατισμό!
Αντίσταση ή εξαφάνιση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου