Είναι σε όλους μας γνωστή η παραβολή του σπορέως.Ο σπόρος, ο λόγος του Θεού πέφτει σε διάφορα εδάφη και αναλόγως της ποιότητας του εδάφους,αποφέρει καρπό ή όχι.
Σήμερα,ας μην εξετάσουμε την ποιότητα του εδάφους αλλά την ποιότητα του σπόρου.όχι φυσικά την ποιότητα του λόγου του Θεού αλλά την ποιότητα του λόγου που εκφέρει η Εκκλησία σήμερα.Και λέγοντας αυτό δεν εννοούμε μόνο τους ιεράρχες,τους θεολόγους και τους ιεροκήρυκες αλλά όλους τους χριστιανούς που απαρτίζουν το σώμα της Εκκλησίας.Ο καθένας μας είναι ένας μικρός σπορέας στο κάτω κάτω.
Με ρώτησε κάποτε,σε μια προηγούμενη ενορία,μια κυρία με προσποιητό ενδιαφέρον,"γιατί δεν έρχονται οι νέοι στην εκκλησία;".Της απάντησα "μα επειδή έρχεστε εσείς και οι νέοι βλέπουν πως συμπεριφέρεστε μετά και δεν είναι ανόητοι.Καταλαβαίνουν τη διαφορά λόγων και έργων και μένουν μακριά".
Σε μια άλλη περίπτωση,θυμάμαι,ενώ τελούνταν μνημόσυνο,νέου σχετικά ανθρώπου,άνθρωποι που βοηθούσαν στο ναό είχαν κάνει πηγαδάκι γελώντας και κουβεντιάζοντας δυνατά.
Αυτά είναι δυο απλά αλλά και εύγλωττα παραδείγματα για το είδος του σπόρου που εμείς οι χριστιανοί ρίχνουμε.Τι καρπούς περιμένουμε να αποφέρει;
Έκπληκτοι μητροπολίτες και κληρικοί διαπιστώνουν πως ο λόγος της Εκκλησίας δεν έχει απήχηση στην κοινωνία.Μα αφού η ίδια η Εκκλησία δεν γνωρίζει πια σχεδόν τίποτα για την κοινωνία.Περικλειστήκαμε σε μια ψευδή πνευματικότητα για να κρύψουμε την αδιαφορία και την καλοπέρασή μας, την ώρα που συμπολίτες μας δοκιμάζονται.
Εν κατακλείδι οι δύσκολοι καιροί μας, απαιτούν να ελέγξουμε πρώτα τον σπόρο που ρίχνουμε και μετά να κοιτάξουμε και την ποιότητα του εδάφους.Διότι δυστυχώς αναμείξαμε τον καλό σπόρο του Θεού,με τον κακό δικό μας σπόρο.
η παραβολη του σπορεα ειναι πραγματι μια παραβολη με εντονη διαχρονικοτητα για την οποια θα μπορουσαν να φραφτουν τομοι ολοκληροι! Προσωπικα εμενα παντοτε με προβληματιζε πιο πολυ η ποιοτητα του εδαφους που σπερνεται ο σπορος. ο Λογος του Θεου οπως λεει και η Αγια Γραφη αλλα και η βιωματικη εμπειρια των Αγιων ειναι φως και φωτια. Σε αλλες ψυχες λειτουργει σα φως και σε αλλες σα φωτια! Παντοτε με προβληματιζε η διδασκαλια του Αγιου Αυγουστινου ο οποιος λανθασμενα κατα πολυ μεγαλο βαθμο πιστευε στη θεωρια του απολυτου προορισμου την οποια δυστυχως ενστερνιστηκαν οι παπικοι και οι προτεσταντες. Φανταζομαι οτι ο Αγιος Αυγουστινος μπορει να προβληματιζοταν με τη γονιμοτητα του καθε εδαφους που πεφτει ο σπορος αφου ουτως η αλλως ο Λογος του Θεου ειναι δημιουργικος. Ο ιδιος ο Θεος προπαρασκευαζει μεσω της προνοιας του ενα εδαφος ωστε να ειναι λειτουργικο και να ειναι αποδοτικος ο σπορος χωρις ομως να παραβιαζεται το προσωπικο αυτεξουσιο και χωρις να ειναι κατι αμεσα προκαθορισμενο! Θελω να πιστευω οτι και ο σπορεας ειναι γεωργος που σημαινει οτι επιμελειται τη πληρη φροντιδα του εδαφους. Ο Χριστος σπερνει παντου το σπορο του ακομη και σε σημεια που θεωρητικα δε μπορει να φυτρωσει τιποτα. Αυτος εξαλλου γνωριζει καλυτερα απο εμας το φυσικο περιβαλλον που εκεινος δημιουργησε οποτε κατι προσδοκαει και ο ιδιος παρα το γεγονος οτι ολη η εξελιξη των γεγονοτων ειναι ηδη μπροστα στα ματια του. Εαν δεις ακομη και στις πετρες μπορει να φυτρωσει κατι. Ακομη και εαν τσιμεντωσεις ενα εδαφος οταν θα βρεξει με το καιρο θα φυτρωσουν μικρα χορταρια. Κατι μπορει να προκυψει απο το καθε εναν. Δεν ειναι κατι προδιαγεγραμενο για το καθε ενα απο εμας εφωσον υπαρχει η αεναη μεταβολη ολων των ζωντανων πλασματων. Το γονιμο εφαφος μαζι με το σπορο ειναι αυτο που λενε σκευος εκλογης. Θα ηθελα να δω ποια ειναι η διαφορα μεταξυ του σκευους εκλογης με τη θεωρια του απολυτου προορισμου που ελεγε ο Αγιος Αυγουστινος. Απο οτι λεγεται πολλες θεσεις του ηταν λανθασμενες ωστοσο απο οτι αντιλαμβανομαι ειχε καταλαβει το ενα κομματι της αληθειας. Η δικη σου η θεση Παπα-Κωστα για το θεμα της θρησκευτικης υποκρισιας και της αντιφασης μεταξυ λογων και εργων ειναι απολυτως σωστη. Ωστοσο για να διορθωθουν και οι γεροντοτεροι και οι νεωτεροι πρεπει να διευκρινηστει στο κοσμο οτι η ορθοδοξια εχει σα σκοπο την εσωτερικη αυτογνωσια του καθε ανθρωπου καθως δυστυχως οι περισσοτεροι ανθρωποι φανταζονται οτι ξερουν απο μονοι τους τον εαυτο τους. Εκπλησομαι απο το γεγονος οτι πολλοι ανθρωποι ακομη και μεγαλοι στην ηλικια τουλαχιστον απο οσο φανταζομαι εγω δεν μπορουν να κατανοησουν οτι μονο ο Θεος ξεσκεπαζει πτυχες του εαυτου μας που και εμεις οι ιδιοι δεν γνωριζουμε. Δυστυχως βλεπεις εχει γινει ενα μεγαλο λαθος στο οποιο δεν ξερω κατα ποσο φταινε οι ιερεις των παλαιοτερων καιρων. Αυτο το λαθος ειναι οτι δεν εγινε καμοια προσπαθεια να καταπολεμηθουν τα φαινομενα των κοινωνικων προκαταληψεων τα οποια ηταν ριζωμενα σε ολες τις παλιες κοινωνιες ειδικα στα χωρια. Η τρομαχτικοτερη κοινωνικη προκαταληψη που υπηρχε απο παλια και υπαρχει ακομη και σημερα αλλα ειναι καλυμενη ειναι η αντιληψη ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ για καθε τι που κανει ενας ανθρωπος το οποιο υποτιθεται οτι θιγει τη προσωπικη υποληψη του καθε ανθρωπου. Πολλοι ανθρωποι δυστυχως νοιαζονται για την εικονα που θα δειξουν στο κοσμο και το οποιο οπως καταλαβαινεις ειναι ουσιαστικα μια μορφη αυταρεσκειας. Για να καταλαβεις που ωφειλεται αυτο το γεγονος θα πρεπει να ανατρεξεις στα Ομηρικα επη οπου περιγραφεται το φαινομενο της υστεροφημιας. Ολοι οι Ελληνες απο αρχαιοτατων χρονων ενδιαφερονταν παρα πολυ για τη καλη φημη που αφηνε το ονομα τους κυριως μετα το θανατο τους. Η κοινωνικη ευηποληψια ηταν ενα στοιχειο που ηταν απολυτα συνηφασμενο με τους Ελληνες απο αρχαιοτατων χρονων και ουσιαστικα ειναι συνδεδεμενη με τη φιλοτιμια που ειχαν παντοτε οι Ελληνες. Ωστοσο η κριση του κοσμου δεν μπορει να καθορισει τη ταυτοτητα του πραγματικου χαρακτηρα του καθε ανθρωπου. Η ιδια η ανθρωπινη ιστορια αποκαλυπτει με τη παροδο των αιωνων διαφορες πτυχες στους χαρακτηρες πολλων ιστορικων προσωπων οι οποιες ηταν ουσιαστικα και αγνωστες για πολλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστοσο η κοινωνικη ευηποληψια ειναι πολυ διαφορετικη και με το νομο του Θεου και με το νομο της συνειδησεως που υπαρχει μεσα στους ανθρωπους. Το φιλοτιμο συνδεευαι με τη συνειδηση του καθε ενος αλλα δυστυχως μεσα στο καυε ανθρωπο υπαρχει ο φοβος της κρισης του κοσμου και οχι της κρισης του Θεου. Δεν μπορω να ξερω εαν ο Ομηρος στα επη του περιεγραφε το φαινομενο της υστεροφημιας για να το αποδοκιμασει η απλα για τονισει τη κοινωνικη ευηποληψια των αρχαιων Ελληνων ως ενα θετικο φαινομενο. Στη περιπτωση που αποδοκιμαζει την υστεροφημια θα μπορουσε να υποστηριχτει η υπαρξη του σπερματικου λογου. Οπως και να εχει το πραγμα αιωνες αργοτερα λαμβανει σαρκα και οστα ο Θεικος Λογος τον οποιο ανεφεραν ολοι οι προσωκρατικοι φιλοσοφοι για να καταστρεψει ολα τα φαινομενα των κοινωνικων προκαταληψεων και το φαινομενο της κοινωνικης ευηποληψιας πισω απο το οποιο κρυβεται η ανθρωπινη αυταρεσκεια. Ο ιδιος ο Θεανθρωπος αποκαλυπτει αυτο που αναφερεται και απο τους προφητες της Παλαιας Διαθηκης οτι η τελικη κριση ειναι στα χερια του ιδιου του Θεου Λογου και οχι στα χερια καμοιας ανθρωπινης κοινωνιας. Ο θΕΟς Ειναι δικαιος απο τη στιγμη που μας εδωσε το δικαιωμα να τον κατακρινουμε και να τον καταδικασουμε σε σταυρικο θανατο οποτε αντιλαμβανομαι οτι ωφειλουμε να δεχτουμε την δικη του κριση η οποια δεν ειναι κατακριση
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ φίλε, θα έλεγα ότι ο Θεός είναι προς εμάς όχι δίκαιος, αλλά φιλεύσπλαχνος. Εκεί που υπάρχει αγάπη ατόφια η δικαιοσύνη γίνεται καπνός. Εκεί που δεν υπάρχει αγάπη ατόφια εκεί μπαίνει ο όρος δικαιοσύνη. Με αυτη την έννοια ο Θεός είναι άπειρα φιλεύσπλαχνος. Αλλιώς θα έπρεπε να μας είχε κάνει σκόνη, πολύ πριν ακόμα μπει στον κόπο να έρθει ο ίδιος εδώ κάτω.
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά :)
Π
Η αληθινη αγαπη ειναι αλληλενδετη με τη δικαιοσυνη! ο Θεος μας εχει αποκαλυψει οτι ουτως η αλλως θα μας κρινει στο τελος της ζωης μας κατα τη μελλουσα κριση! Το γεγονος οτι μας κρινει δε συνεπαγεται οτι σταματαει ποτε να μας αγαπαει! Η αγαπη ουδεποτε εκπιπτει! Συμφωνα με τους Αγιους Πατερες της Εκλλησιας μας το ακτιστο φως που βιωνουμε ουτως η αλλως οταν θα πεθανουμε θα λειτουργησει στη ψυχη μας ειτε σαν παραδεισος ειτε σαν κολαση αναλογα με τη δεκτικοτητα μας απεναντι στο Θεο! Εαν σε ολη μας τη ζωη δεν εχουμε αγωνιστει να αγαπησουμε τους αλλους και το Θεο τοτε αυτη η ιδια η αγαπη του Θεου ειναι αυτη που μας καιει οταν πια πεθανουμε! Η δικη μας η δεκτικοτητα αντιλαμβανεται την αγαπη του Θεου ως κολαση! Στη παρουσα ζωη που ζουμε οι ιδιες οι συνεπειες των αμαρτιων μας ειναι και η τιμωρια μας
ΔιαγραφήΩραία η κουβέντα σας.Ο Θεός δεν κρίνει,ο Θεός σώζει.Μας κρίνουν οι πράξεις μας και γι' αυτό είναι δίκαιη η κρίση,δεν την κάνει κάποιος άλλος, την κάνουμε εμείς οι ίδιοι.Η Καινή Διαθήκη (και η Παλαιά αλλά όχι τόσο ευκρινώς) είναι ο αγώνας του Θεού να σώσει τον άνθρωπο από τον εαυτό του.
ΔιαγραφήΠαπα-Κωστα μου καλα το λες οτι ο Θεος αγωνιζεται να μας σωσει γιατι και μπορει και θελει να μας σωσει! Το θεμα ειναι εμεις αραγε θελουμε να σωθουμε? Οταν προσευχομαστε στο Θεο και του ζηταμε να μας απαλλαξει απο τα παθη μας ο Θεος μας δειχνει μια τρομερη πραγματικοτητα που ωστοσο δυναται να αλλαξει! Η πραγματικοτητα αυτη ειναι οτι αγαπαμε τα παθη μας και δε θελουμε να τα αποχωριστουμε! Η κριση του Θεου δεν ειναι τουλαχιστον απο οτι αντιλαμβανομαι και απο οτι λενε οι Πατερες ενα φαινομενο οπου ο Θεος καθεται σαν ενας αυστηρος προισταμενος και σε καθιζει σε ενα σκαμνι η σε ενα εδωλιο οπως ενας γηινος δικαστης και σε βαζει να απολογηθεις για τις αμαρτιες σου! Οταν φυγει η ψυχη μας απο το σωμα μας θα δουμε τελειως ξεγυμνωμενη τη ψυχη μας και θα μας αποκαλυψει ο Θεος ολες τις πτυχες του εαυτου μας που αρνηθηκαμε να αγωνιστουμε να τις δουμε σε ολη τη πορεια της ζωης μας! Εξαλλου εαν θυμαμαι καλα και ο ιδιος ο Χριστος στη πρωτη φαση που ελαβε σαρκα και οστα το δηλωσε και ο ιδιος οτι ηρθε να σωσει και οχι να κρινει! Η κριση του δε λαμβανει χωρα στη παρουσα ζωη αλλα στη μελλουσα! Η αγαπη του Θεου δεν εκπιπτει ποτε αλλα η ψυχη τη βιωνει σα φως η σα φωτια αναλογα με τα εργα μας οπως ειπες και εσυ
Διαγραφή