Η δίκη Λαφαζάνη

https://www.konstantakopoulos.gr/8365/%ce%b7-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%af%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%bb%ce%b1%cf%86%ce%b1%ce%b6%ce%ac%ce%bd%ce%b7

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τις ιδέες και τη δράση του, μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Μπορεί να συμπαθεί το πρόσωπο ή να το αντιπαθεί. Δεν παύει όμως να είναι ένας βετεράνος, πρώτης γραμμής πολιτικό στέλεχος της Αριστεράς επί δεκαετίες. Η παραπομπή του σε δίκη για την καθαρά κοινωνική και πολιτική του δράση, με τον μισό ποινικό κώδικα, ωσάν να επρόκειτο για κακούργο, δημιουργεί ένα πολύ άσχημο προηγούμενο, συνιστά εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη για τη χώρα.

Σήμερα είναι ο Λαφαζάνης, αύριο μπορεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος και με οποιαδήποτε κατηγορία. Είναι φανερό ότι όποιος θελήσει να αντιδράσει αύριο σε κάποιο κοινωνικό μέτρο, θα φοβηθεί ότι μπορεί να πέσει κι αυτός θύμα δίωξης, μη όντας μάλιστα προβεβλημένη προσωπικότητα. Σήμερα είναι οι πράξεις, αύριο μπορεί να είναι τα λόγια και οι ιδέες. Και δεν είναι αδικαιολόγητο να υποθέσει κανείς ότι, αυτοί που προκάλεσαν μια τέτοια δίκη, έχουν πολύ ευρύτερες επιδιώξεις, δεν κάνουν παρά ένα πρώτο «πείραμα» με τον Λαφαζάνη. Πόσο μάλλον που το ίδιο το ζήτημα που την προκάλεσε έχει ουσιαστικά «αντιμετωπισθεί», με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.

Ξέρουμε πολύ καλά που οδήγησε στο παρελθόν την Ελλάδα και που μπορεί να την οδηγήσει στο μέλλον, η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων, της πολιτικής δράσης, των ιδεών, όπως και που έχει οδηγήσει εν τέλει όλες τις χώρες όπου έχουν εφαρμοστεί και εφαρμόζονται τέτοιες μέθοδοι. Τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται στα δικαστήρια. Σχεδόν πάντα τέτοιες μέθοδοι καταλήγουν τελικά σε μπούμερανγκ για όσους τις χρησιμοποιούν. Μόνο που στο μεσοδιάστημα δηλητηριάζεται και παραμορφώνεται η πολιτική ζωή.

Ποιό είναι το έγκλημα του Λαφαζάνη και των φίλων του; Ότι προσπάθησαν να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών και το ξεσπίτωμα δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, που δεν φταίνε απολύτως τίποτα για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Πως δοκίμασαν να τους σταματήσουν; Με το να στέκονται και να φωνάζουν στις πόρτες των συμβολαιογραφείων.

Είναι έγκλημα αυτό; Είναι βία; Συγκρίνεται, έστω και από μακριά, με τη βία που ασκείται επί μία δεκαετία σε έναν ολόκληρο λαό, από τους Δανειστές και από τις κυβερνήσεις του, οδηγώντας χιλιάδες στην αυτοκτονία, καταστρέφοντας τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σκοτώνοντας την ελπίδα, την ίδια την ψυχή ενός ολόκληρου έθνους;

Ταράχτηκαν λέει οι συμβολαιογράφοι, οι τραπεζίτες, οι Δανειστές και η κυβέρνηση της χώρας με όλες αυτές τις φασαρίες.

Δεν ταράχτηκε κανείς όμως όταν ένας οικογενειάρχης στα Ίσθμια, όταν του κοινοποίησαν την κατάσχεση του σπιτιού του προ ολίγων μηνών, έδεσε μια θηλιά στον λαιμό του και κρεμάστηκε. Ούτε στα ψιλά των εφημερίδων δεν πέρασε η είδηση, μόνο κάτι τοπικά σάιτς έγραψαν την είδηση!

Μια κοινωνία, μια χώρα που επιδεικνύει τέτοια αδιαφορία, αναισθησία να την πούμε καλύτερα, για τους συμπολίτες της, υπογράφει στην πραγματικότητα τη συλλογική θανατική καταδίκη της. Η Ευρώπη έβγαινε από τον Μεσαίωνα, όταν ο Χομπς τόνιζε ότι, ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του, χάνει το δικαίωμα να ασκεί την εξουσία του, αυτή η εξουσία παύει να είναι νόμιμη. ‘Ένα άλλωστε από τα πρώτα μέτρα της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν η απελευθέρωση των οφειλετών από τις φυλακές.

Ίσως βέβαια τώρα, καθώς ξαναμπαίνουμε σε καινούριο Μεσαίωνα, θα θεωρούμε έγκλημα και θα τιμωρούμε και την ανθρωπιά ακόμα.

Δεν θα γλυτώσουν οι πλειστηριασμοί τις Τράπεζες

Οι πλειστηριασμοί ακινήτων είναι ένας τρόπος να καλύψουν οι τράπεζες μερικές από τις «τρύπες» τους, με τεράστιο βέβαια κοινωνικό κόστος. Μαζικοποιούμενοι όμως, θα καταλήξουν να ρίξουν τις τιμές των ακινήτων, μειώνοντας την αξία όσων βρίσκονται στην ουσιαστική κατοχή των τραπεζών. Πολύ χειρότερα θα είναι βέβαια τα πράγματα με την αθρόα πώληση σε τιμές πολύ κάτω της αξίας (10% π.χ.) των ακινήτων σε funds. Μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες για το θέμα αυτό ανέπτυξε σε άρθρο του, παλαιότερα, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Πάντως, ότι και να γίνει, είναι τέτοια τα ανοίγματα των τραπεζών και η κατάσταση της οικονομίας, που μάλλον πρέπει να θεωρείται απίθανο να γλυτώσουμε (ο ελληνικός λαός) τα σπασμένα μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης, ίσως και μεγαλύτερης από όσες έγιναν έως τώρα. Ας μην προσθέσουμε σε αυτό και ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα, βγάζοντας στον δρόμο δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και δημιουργώντας ένα στρατό αστέγων, καταφέροντας ακόμα ένα σκληρό πλήγμα στην περί δικαίου αίσθηση της κοινωνίας, απαραίτητη για να μη φάμε ο ένας τον άλλο.

Αν είχαν λίγο μυαλό οι κυβερνώντες, πρώην και νυν, κι ήθελαν να αποφύγουν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, θα έπρεπε να ενθαρρύνουν το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικό επιχείρημα και όπλο προς τους τραπεζίτες και τους Δανειστές.

Έγκλημα και Τιμωρία!

Υπό κανονικές συνθήκες, είναι ασφαλώς παράνομο να προσπαθήσει κάποιος να σταματήσει έναν πλειστηριασμό. ‘Όχι όμως όταν όλες οι άλλες κρατικές λειτουργίες έχουν παραλύσει, ή και πραγματοποιούνται εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, του πνεύματος, αν όχι του γράμματος του Συντάγματος και της περί δικαίου αντίληψης της κοινωνίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι «παρανομούντες» έρχονται να αναπληρώσουν λειτουργίες που η νόμιμα συγκροτημένη κρατική εξουσία αρνείται ή αδυνατεί να εκτελέσει. Αλλά και να προστατεύσουν την έννομη τάξη και την κοινωνική ειρήνη, από τις αναπόφευκτες συνέπειες που θα έχουν μέτρα όπως οι εκποιήσεις πρώτων κατοικιών. Μετάλλια πρέπει να τους δώσει κανονικά η πολιτεία, όχι να τους σέρνει στα δικαστήρια!

Δεν είναι δυνατό, αλλά δεν είναι και νόμιμο, μετά το 2010, το μόνο «δικαίωμα» που να αναγνωρίζεται και να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα στην Ελλάδα, να είναι η αξίωση των ξένων Τραπεζών να αποπληρωθούν στο ακέραιο, ανεξαρτήτως συνεπειών, δάνεια που συνήψαν με το ελληνικό κράτος, εν γνώσει τους ότι δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν, κάτι που απαγορεύει και τιμωρεί το αστικό και το ποινικό δίκαιο στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Και ταυτόχρονα να καταπατείται το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών σε εργασία, στέγη, περίθαλψη, ασφάλεια και μια αξιοπρεπή ζωή, έστω και φτωχική.

Σημειωτέον ότι αυτά δεν έρχονται σε αντίθεση μόνο με το Σύνταγμα της χώρας, αλλά και με θεμελιώδεις διατάξεις των ίδιων των ιδρυτικών συνθηκών της ΕΕ και βασικές προβλέψεις του διεθνούς δικαίου.

Είπαν βέβαια διαδοχικές κυβερνήσεις μετά το 2010, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλοιώς. Ψέμμα ήταν καραμπινάτο, αλλά και αλήθεια να ήταν ας καλούσαν έστω τους Δανειστές να αναλάβουν οι ίδιοι την διακυβέρνηση της χώρας, αφού τους απαγόρευαν να την ασκήσουν με τρόπο μη καταστροφικό.

Κι εντάξει, ας πούμε ότι κι αυτό δεν κάνουν, ότι αποδέχονται, όπως συμβαίνει, το σημερινό καθεστώς «αποικίας χρέους», αναλαμβάνοντας την πιστή τήρηση των υποχρεώσεων και την αποπληρωμή ενός «εξαιρετικά μη βιώσιμου χρέους» (ΔΝΤ), ερχόμενοι σε κραυγαλέα αντίθεση με την επιταγή του Συντάγματος. Χρειάζεται να βάλουμε και στη φυλακή όποιον διαμαρτύρεται και αγωνίζεται εναντίον αυτής της κατάστασης;

Προσβάλλεται, μας λένε, η νομιμότητα από μερικές δεκάδες πολίτες που μαζεύονται και φωνάζουν στα συμβολαιογραφεία για να αποτρέψουν παντελώς άδικους και αποσταθεροποιητικούς για το κοινωνικό σύνολο πλειστηριασμούς σπιτιών.

Δεν προσβάλλεται όμως καμία νομιμότητα, όταν οι «πατέρες του έθνους» υπερψηφίζουν, το καλοκαίρι του 2015, στην «πατρίδα της Δημοκρατίας» παρακαλώ, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, έξη χιλιάδες σελίδες νομικού κειμένου, που έχει μεταφρασθεί πρόχειρα από τα αγγλικά με προγράμματα αυτόματης μετάφρασης,  και το οποίο καταφανώς δεν έχουν το χρόνο ούτε να διατρέξουν, όχι να μελετήσουν, όπως απαιτεί από αυτούς το Σύνταγμα, ανατρέποντας με την ψήφο τους κοινωνικά δικαιώματα που απέκτησαν οι ‘Ελληνες από την εποχή του Βενιζέλου και του Μεταξά ακόμα!

Το περίεργο και το πολύ ανησυχητικό δεν είναι ότι ο Λαφαζάνης και οι φίλοι του πήγαν να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς. Το περίεργο και το πολύ ανησυχητικό είναι ότι δεν ξεσηκωθήκαμε εδώ και πολύ καιρό όλοι οι Έλληνες να σταματήσουμε τον κανιβαλλισμό της πατρίδας μας.

Τυπικά, όντως οι δράσεις κατά των πλειστηριασμών είναι παράνομες. Ουσιαστικά όμως, τόσο το πνεύμα του ισχύοντος Συντάγματος, όσο και όλου του Δικαίου της νεώτερης εποχής, από την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση, όχι μόνο επιτρέπει, επιβάλλει την ανάληψη δράσης για την αποκατάσταση του δικαίου όταν οι εντεταλμένες προς τούτο αρχές το παραβιάζουν οι ίδιες κατάφωρα.

Η «πολιτειακή» πτυχή της δίωξης κοινωνικών αγώνων: «Αλλαγή καθεστώτος» (Regime Change) με μη στρατιωτικές μεθόδους

Η τρομοκράτηση όποιου αντιστέκεται στις εφαρμοζόμενες κοινωνικές πολιτικές, αύριο, γιατί όχι;, και όποιου τις επικρίνει, είναι μία πιθανή επιδίωξη.

Υπάρχει όμως και μια βαθύτερη πτυχή. Σπρώχνοντας στην ποινικοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής δράσης, οι Δανειστές (ως ασκούντες εν τοις πράγμασι την υπέρτατη αποικιακή εξουσία) επιδιώκουν να παραχθεί νομολογία, νέο δίκαιο δηλαδή, που να αντανακλά το καθεστώς της «αποικίας χρέους», καθεστώς που είναι ασύμβατο με το «επίσημο» – ακόμα – δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας. Προσπαθούν να κάνουν ότι έκαναν με το χρέος της χώρας, όταν εισήγαγαν το αγγλικό αποικιακό δίκαιο και την αρμοδιότητα ξένων δικαστηρίων, μετατρέποντας το από όπλο της Ελλάδας σε όπλο εναντίον της. Θέλουν να μετατρέψουν τους θεσμούς του Δικαίου και της Δικαιοσύνης σε όργανα των Δανειστών εναντίον του ελληνικού λαού.

Η τάση δεν είναι ελληνική, είναι παγκόσμια και αντανακλά την άνοδο ενός Ολοκληρωτισμού του Χρήματος που επιδιώκει την κένωση παντός περιεχομένου, την απονέκρωση δηλ. του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως αυτό προέκυψε από την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και τις επαναστάσεις που ενέπνευσε, όπως ιδίως τη Γαλλική, αλλά και την Ελληνική.

Τον κίνδυνο «εργαλειοποίησης» και της δικαιοσύνης, για πολιτικούς σκοπούς, επισήμαναν πρόσφατα, σε μια δήλωσή τους, δεκάδες προσωπικότητες πρώτης γραμμής από όλο τον κόσμο.

Σε μια εποχή που η δημοκρατία μοιάζει να πνέει τα λοίσθια, σε ένα κράτος και ένα έθνος που απειλούνται η ίδια η συγκροτημένη τους ύπαρξη, στη χώρα του Πολυζωίδη, του Τερτσέτη και του Σαρτζετάκη, είμαστε σίγουροι ότι η ελληνική δικαιοσύνη δεν θα υποκύψει στους Δανειστές. Ακόμα κι αν δεν είναι άμεσα δυνατή η αμφισβήτηση του ουσιαστικά αποικιακού σημερινού καθεστώτος, και ακόμα περισσότερο αν θεωρηθεί ότι δεν είναι, έχει σημασία να διατηρηθούν οι όποιες εστίες αντίστασης, όπως διατηρήθηκαν και σε άλλους χαλεπούς καιρούς…