para-cosmos
Και μόνο η μαζικότητα που επιδιώκεται και μάλλον θα επιτευχθεί, μόνο αυτή η "λαοθάλασσα" που αναμένεται στους δρόμους της Αθήνα, που αφυπνίζεται κάθε εικοσαετία περίπου και ανασύρεται μέσα από τους ήσυχους και συμβατικούς μικρόκοσμους για να ξαναγυρίσει με ησυχασμένη συνείδηση σ' αυτούς σε μια κίνηση αέναης επανάληψης , και σείεται και βροντοφωνάζει και πλημμυρίζει τους δρόμους και δείχνει τα δόντια της και τις γροθιές της και κάνει το κάθε τι για να υπενθυμίσει την σύνδεση της μάζας με την δύναμη, και που μέσα της σαν τεράστια ρουφήχτρα κάθε ιδιαιτερότητα εξαφανίζεται και κάθε λογικότητα παύει, μόνο η μαζικότητα, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι ικανή να μας κάνει να τοποθετηθούμε στον αντίποδα της παράφορης ιδεολογικοποίησης του "εθνικού" ζητήματος.
Η ελληνική κοινωνία μέχρι τώρα είχε λόγους να υπερηφανεύεται ότι η φασίζουσα νοοτροπία της τιμής, του αμόλυντου αίματος και κάποιας υπέρτερης φύσης, παρά τις πιέσεις (οικονομική κατρακύλα των μεσαίων στρωμάτων, μεταναστευτική πίεση, αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, τηλεοπτικός μεταδοτικός λιμός κλπ.) που της έχουν ασκηθεί, σε γενικές γραμμές δεν είχε επιμολυνθεί από τα φοβικά συνθήματα, τουλάχιστον στο βαθμό άλλων της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης και εξακολουθούσε να είναι μια κοινωνία της ανεκτικότητας.
Αυτό όμως φαίνεται να αλλάζει και το σημείο ορόσημο αυτής της αλλαγής, φοβάμαι ότι θα είναι το αυριανό συλλαλητήριο, αυτές οι ετοιμοπόλεμες λαϊκές μάζες των φλογερών προθύμων που κινούν τους τροχούς της Ιστορίας....
Το πρόβλημα, κατά την γνώμη μου, δεν είναι να διατυπώσουμε σε ένα επίπεδο θεωρητικού στοχασμού τις λεπτές διακρίσεις ανάμεσα στο εθνικό, στον εθνισμό και στον εθνικισμό, μια τέτοια εργασία είναι χρήσιμη στους χώρους εκείνους που η συνεννόηση βασίζεται στην ακρίβεια της ορολογίας.
Η ζώσα πραγματικότητα όμως ξεπερνάει κατά πολύ την εργασία των θεωρητικών και αφορά όχι τη νομιναλιστική χρήση των λέξεων αλλά την υπάρχουσα αυτοκατανόηση. Το πώς δηλαδή καταλαβαίνει και τι περιεχόμενο δίνει ένας λαός στην ταυτότητά του. Ετούτη η ταυτότητα λοιπόν με όρους της σύγχρονης ιστορικότητας έχει δύο δρόμους : είτε θα δομηθεί μέσα στο στρατόπεδο των ιδεών του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και θα λάβει κι αυτή το δικό της χαράκωμα στον γενικότερο πόλεμο όλων εναντίον όλων, νομίζοντας ότι αυτό το χαράκωμα αποτελεί όρο νοήματος, ψυχολογικής πληρότητας και χρέους για το οποίο αξίζει κανείς να ζήσει ή να πεθάνει, να σκοτώσει και να σκοτωθεί, είτε θα γυρίσει την πλάτη σε όλο αυτόν τον σφαγιαστικό παραλογισμό που τρέφεται μόνο μέσα από την εχθρότητα και την επιθετικότητα και θα ανοιχτεί σε μια άλλη προοπτική για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Στην πρώτη περίπτωση τα άτομα παραμένουν απομονωμένα και φοβικά αστικά υποκείμενα που ξεπερνούν τους φόβους της αφάνειας και της ανυπαρξίας τους συνωθούμενα στην μαζικότητα των συλλαλητηρίων, φαντασιώνοντας έναν εθνικό ηρωϊσμό, φτάνοντας μάλιστα σε ακρότητες και γελοιότητες τύπου καβαλάρηδων και μακεδονομάχων εν είδει θιάσου κι έχοντας "σκοτώσει" ήδη τον "άλλο" μέσα τους, στην αγωνία τους να υπάρξουν ως ετερότητα.
Στην δεύτερη περίπτωση η κλήση είναι προσωπική και η δόμηση της ταυτότητας ενός εκάστου πραγματοποιείται μόνο στον βαθμό που οι "άλλοι" είναι ζωντανοί, παρόντες, λόγω και έργω και ιδιαιτερότητι, μέσα στον καθένα.
Στην πρώτη περίπτωση, η δύναμη είναι μια ψευδαίσθηση της συγκολλημένης μάζας που στρέφεται εναντίον κάποιου εξωτερικού εχθρού καθώς προσπαθεί να μείνει συγκολλημένη και να μην έρθει αντιμέτωπη με την κατά τα άλλα διασπαστική, ατομοκεντρική της φύση.
Η "ταυτότητα του Μακεδόνα" συγκεντρώνει σε ένα επίπεδο εξιδανίκευσης του παρελθόντος και ωραιότητας την ζωή και τον ηρωϊκό χαρακτήρα που θα ήθελε κάποιος να έχει, ακριβώς γιατί η πραγματικότητα της δικής του ζωής και του δικού χαρακτήρα βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το κατασκευασμένο είδωλο.
Στην δεύτερη περίπτωση η δύναμη είναι ενυπάρχουσα και μονίμως εγκατεστημένη και ενεργή στην πραγματική ταυτότητα η οποία δεν έχει ανάγκη από είδωλα για νιώσει υπαρκτή μέσα σε έναν απειλητικό κόσμο, καθώς έχει πλήρως αφομοιώσει και κάνει δική της την ιστορική της παράδοση, στην οικεία πραγματικότητα.
Ναι, για άλλη μια φορά ο Κάϊν θα προχωρήσει...
Για άλλη μια φορά δεν θα είμαι με τους πολλούς... κι όμως και ακλόνητη ταυτότητα διαθέτω και δεν νιώθω καθόλου μόνη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου